Aan het begin van de laatste dag ontsproten enkele beginnende zompige moerasjes tussen de tentjes. Posttraumatische flitsen van het campingterrein vorig jaar drongen zich op maar er was alweer genoeg heil te vinden op de veilige droge plankenvloeren.
Voor Hamilton Leithauser, voormalig frontman van The Walkmen, was de Fuzzy lop voornamelijk gevuld met mannen die beste vrienden, vaders of zonen van Leithauser hadden kunnen zijn. Er werd gul getrakteerd op anekdotes en totstandkomingen van nummers. Gemoedelijk draafde de praatgrage Leithauser door ‘When the truth is…’ en ‘I retired’. Even vroegen we ons af of die man nu ontzettend groot is of z’n gitaar gewoon wat aan de kleine kant. Er werd weinig tijd gelaten om erbij stil te staan, want tijdens ‘Alexandra’ werd je zo de lucht in gewipt op het door enthousiast dansende papa’s opverende parket. Hamilton verzekerde iedereen van een kwaliteitsvol begin van de middag, zonder echt blijvende indrukken na te laten.
Nog een vloer die het zwaar te verduren kreeg was die van de Teddy Widder tijdens The Avalanches. Het concept is simpel: gooi samples van elk mogelijk tijdperk samen, voeg er rapper Spank Rock en een vleugje Eliza Wolfgramm aan toe, en knal alles samen zo hard mogelijk door een geluidsinstallatie. Met ‘Since I left you’ en ‘Frankie Sinatra’ werd al vroeg het grootste deel van de energie en overgave uit handen gegeven. Het publiek ging er graag stuiterend op in maar daarna zakte het geheel wat in elkaar. De rondjes die ze langs elkaar liepen hadden veel weg van een leeuw die dwangmatig z’n eeuwige route in de dierentuin aflegt. Oprecht plezier was iets moeilijker te vinden, al bracht het dreigende gezwaai met knuppels een klein opstootje. The Avalanches leek jammer genoeg ergens anders te zitten met hun gedachten dan in de Groene Heuvels.
De grootste tent werd aardig gevuld voor de jongens van Temples. Voor acts later op de dag werd het podium uitgebreid met een uitloper in het publiek en dat zorgde voor een imposantere aanblik dan deze jongelingen aankonden. Het duurde tot ‘Certainty’ vooraleer het energieniveau zichtbaar effect had op de aanwezigen. Ook ‘Mystery of pop’ werd knikkebollend op het randje met gevaar voor whiplashes onthaald. Toch werd er niet nadrukkelijk genoeg aangetreden en leek alles wat op een trui die op de groei gekocht is. Op het podium werd schuifelend hooguit zes vierkante meter per persoon benut. Daarnaast leek het alsof ze enkel genoeg moed hadden om alles te geven wanneer er populairdere nummers gespeeld werden. Tijdens ‘Shelter song’ klonken ze bijvoorbeeld wel heel overtuigend. Het hoogtepunt was ‘Strange or be forgotten’ met uitstekend gitaarwerk van James Bagshaw. Gewoon flink de korstjes van de weedburgers en broodjes kroket blijven opeten en die trui zal op een dag perfect passen.
Een stuk verder en zekerder in het leven staan de heren van Spoon. Aftrappend met ‘Hot thoughts’ toonden ze meteen dat ze de etiquette van een sterke show netjes onder de knie hebben. Een stevige bas hoort aan de rechterkant van het podium, net naast een doeltreffende zelfzekerheid. Links is de correcte plaats voor doordringend drumgeweld en de lepel die het geheel afmaakt schuimt best van al heel de bühne af. ‘Can I sit next to you’ moeten veel voorbijgangers van de tent gedacht hebben. Opvallend was dat de tafel behoorlijk aanlokkelijk gedekt was, want steeds meer nieuwsgierigen bleven plakken. Het vakmanschap droop van de tent en met ieder nummer werd het publiek verder opgezweept. Tijdens het lieflijke ‘I ain’t the one’ kon je duidelijk zien welke mensen die avond gezellig lepeltje lepeltje in de tent zouden spenderen.
Met Warpaint werd op hetzelfde podium een uur later het dessert geserveerd. Een zekere zweem van mysterie is standaard een aanwezig element bij shows van deze vier dames. Opener ‘Heads up’ zette de bezwerende toon door en het duurde welgeteld dertien seconden voor de sfeer aanzwol tot een hypnotisch gebeuren van de bovenste plank. Dat heeft wellicht iets te maken met de hoge concentratie aan talent: instrumenten wisselden namelijk gemakkelijk van eigenaar doorheen het optreden. ‘Whiteout’ was met z’n tegendraadse ritme een uitgelezen kans voor drumster Stella Mozgawa om haar enorme invloed op de Warpaintsound in de verf te zetten. Dat talent moet ergens kruipen en kan niet anders dan bepaalde gevolgen hebben. Een gemiddeld mensenlichaam bevat zestig procent water, al verkeren deze dames wellicht in een chronische staat van dehydratatie doordat het vocht bij Warpaint plaats moet maken voor de massa muzikaliteit die door hun lichamen giert. Wanneer die gebundeld werd tijdens ‘Disco//very’ moesten aanwezigen zich schrap zetten voor de muur van dreigende excellentie. Tegen dit front wilde je geen oorlog moeten voeren. Warpaint bewees met onberispelijke kwaliteit op Down The Rabbit Hole dat ze een gigantische meerwaarde vormen voor elk festival die ze weet te strikken.
De eer om de Hotot dit jaar af te sluiten was aan Max Colombie. Wie zich de dagen van het ingetogen project Oh Burgundy herinnert wist na gisteren dat die onherroepelijk voorbij zijn. Oscar is grootgebracht door wolven en is daarbij uitgegroeid tot een alfamannetje. Hij trad aan bovenop zijn gekooide band met een opzichtige lichtshow, confetti en rookkanonnen. Het ging deze avond enkel en alleen om Max. Of hij met deze redelijk uitgesproken vorm van arrogantie weg kwam? Absoluut. Zowel nieuwe single ‘Breathing’ als fenomenaal hoogtepunt ‘Strange entity’ deden de festivalgrond daveren.
Down The Rabbit Hole is met ontelbare muzikale parels van momenten weer mooi geweest. Wie even rust wou, weg van de drie podia kon met gemak afdwalen in de oneindige randgebeurtenissen. Verrassingsoptredens in de kerk, Space Lady op een guur veldje, hangen in het idyllisch bosje… Je hoofd kon zich ruim tegoed doen aan afleiding buiten het hoofdprogramma. Een beetje zoals je kind droppen in de speelhoek van de IKEA terwijl je je nieuwe kamerplant uitkiest. We zagen overigens nog iemand met een grasmat over de weide rondhossen. Hieruit begrepen we dat we niet de enige waren die het jammer vonden dat het alweer tijd was om afscheid te nemen. Als souvenir hebben wij het echter op een simpele laatste foto gehouden.