In Nest kan je terecht voor yoga, het adopteren van planten, conceptuele kunst met je beamer en vooral voor de concerten die Democrazy er nog tot eind dit jaar programmeert. Daar werd de voormalige studiezaal gisterenavond de elektronische speeltuin van Yusuf en Wwwater.
Voor Yusuf was de avond een podiumontgroening. De vierkoppige band rond Jonas Steurs heeft slechts één nummer online, maar slaagde er desalniettemin in een eigenzinnige set te spelen. Yusuf bracht minimalistische electropop die dankzij een cello allesbehalve generisch klonk. De zware strijker stuurde zijn noodlottig gedreun door de geïmproviseerde kleurlampjes van het plafond van Nest en zorgde in combinatie met de zang van Steurs voor een bezwerend resultaat.
“Dit is ons eerste optreden. Hopelijk hoor je dat er niet aan” klonk de enige bindtekst van de Leuvenaar. Hier en daar was de band niet zo goed afgestemd met de lokale geluidsapparatuur, wat meteen de enige aanwijzing was van hun beperkte live-ervaring. De debuterende jonkies misten niet aan podiumpresence en van debuutzenuwen was weinig te merken. Als afsluiter werd slim ‘Sins’ gekozen, het enige reeds gepubliceerde nummer van de band. Zo werden we met een droef en eigenwijs debuut gehypnotiseerd de pauze ingestuurd, benieuwd naar meer.
Met een krachtig openingscitaat “Now I am present” (‘Presence’) maakte WWWater haar intrede. Het nummer werd sereen gebracht met gesloten ogen en handen in yoga-pose en kon zo geen groter contrast vormen met wat nadien zou komen. Heel charmant en schattig klonk “Ik ben overspoeld door dankbaarheid en blijheid” en “Daar is mijn mama” en zo volgde ook de rest van de ep, met een hoogtepunt in een knisperend en bezwerend ‘My hands’. Charlotte Adigéry huppelde door ‘La falaise’ en kon niet verbergen hoe graag ze op het podium stond: ze sprong letterlijk de lucht in. WWWater gaf zich volledig over aan haar muziek en kreeg niks dan liefde in ruil.
De zachte electro / spoken word van de eerste helft van het optreden werd vervolgens weggeveegd. De waarschuwing “Het wordt vuiler en vuiler” bereidde ons niet voor op de hele lading nieuw materiaal dat duidelijk uit een andere bron ontsproot dan ‘La falaise’. Wanneer ze uiterst aanstekelijk “never enough sugar“ door de micro gilde, liet ze haar stem in alle glorie imponeren, waarna ze quasi verontschuldigend “Dat moest eruit” zei en even tijd nam om op adem te komen met een per ongeluk gevonden flesje wwwater aan haar voeten. We werden overdonderd door het punk-gehalte met een meeslepende cheerleaderattitude en diepe soul-invloeden tot iets wat Nest in zijn volledige pop-upbestaan nog niet gezien had.
Met Boris Popul (DEEWEEE) aan de toetsen en Steve Slingeneyer (Soulwax) op de drums werden de nummers meesterlijk uitgespind. Waar eerder ‘Wwwater’ naadloos overging in ‘My hands’, sprong de muzikale duizendpoot verder door de rest van de set met eclectische outro’s. Na “’t is op, ‘k heb stoer gedaan” kwam het laatste nummer, dat de zangeres in samenspraak met de drummer tot onze euforie “een keer goed gingen rekken”.
Wie voor knikkebollende electro de tweede verdieping van de bibliotheek beklom, ging met rechtopstaande haren naar huis. Wie echter openstond voor wat nieuws liet zich meedrijven op ‘La falaise’ en gilde daarna springend “never enough sugar” mee om hyper en vol ongeloof naar de planken te blijven staren lang nadat de revelatie van het jaar de zaal verliet.