Bij Indiestyle dragen we het promoten van beloftevol talent hoog in het vaandel. Aangezien dit een belangrijk deel van ons mission statement is, willen we jullie nóg beter en sneller op de hoogte te houden van de nieuwste ontwikkelingen in muziekland. Daarom introduceren we dagelijks een nieuwe band/artiest die laatst een fantastisch nummer uitbracht.
Wanneer we de naam Nicolas Jaar in ons nieuwsoverzicht voorbij zien komen dan wijkt alles. Jammer genoeg geen nieuwe muziek van de Amerikaan zelf, dachten we eerst. Het gaat om de release van de debuut-ep van een gloednieuw getekende artiest op Jaars Other People-label. De 19-jarige John Bence is er echter in geslaagd om elke referentie met Nicolas te doen vergeten vanaf het moment dat we op play drukten. Het is nogal wat, hetgeen we te horen krijgen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit al iets hoorde dat in de buurt komt van hetgeen deze jonkie hier uit z’n instrumentatie tovert.
Zijn drie nummers zijn minimalistisch maar tevens ontzettend rijk. De eerste helft van zijn eerste worp is enkel opgebouwd uit een huiverende collage van vrouwenzang die haast kerkelijk klinkt, tot er in het midden een loodzware cello binnenvalt die alle geluk lijkt weg te trekken. Het moet gezegd worden, na het luisteren van deze afwisseling tussen licht en zwaar zit je er een beetje verdwaasd en bedeesd bij. Deze ep draagt een onwaarschijnlijk emotionaliteit in zich die je volledig overneemt op een bezwerende trip. Wat een talent.