Bij Indiestyle dragen we het promoten van beloftevol talent hoog in het vaandel. Aangezien dit een belangrijk deel van ons mission statement is, willen we jullie nóg beter en sneller op de hoogte houden van de nieuwste ontwikkelingen in muziekland. Daarom introduceren we dagelijks een nieuwe band/artiest die laatst een fantastisch nummer uitbracht.
We moeten daar niet moeilijk over doen: wegens examens zijn er de afgelopen iets minder stukjes in deze rubriek geschreven dan anders. Maar! Om het goed te maken, heeft ondergetekende vandaag een liedje dat wel kan tellen voor twee en dan doelt hij overigens niet alleen op de lengte (acht en een halve minuut) van dit pareltje, maar ook op de emoties en de belofte. Want jawel, je kan er bijna je hand voor in het vuur steken dat deze Britse band Kins het nieuwste snoepje van de overkanaalse pers wordt, na een eerder genegeerde lp, met haar slimme artpop die hier en daar een beetje neigt naar alt-J – nu ja, dat is dan toch vooral de zang.
Subtiele duistere sfeerzetting zet hier de toon alvorens de rest van de instrumentatie met sombere synths invallen en de hoge stem (lijkt wel verplicht bij dit soort kunstzinnige tunes) de subtiele dans van het nummer begint te leiden en nog meer donker dreunende demonen onder bedwang houdt na alweer een nieuwe start. Op echt imposante ideeën is het dan wachten tot post-rockklanken en traag rammende drums de overmacht nemen en seconde per seconde al het licht opslokken tot enkel nog een levenloze soundscape verder baggert. Je hoort het al: ‘Little dancer’ is een song die zich ontplooit als een verhaal en vooral het gebrek aan een happy ending maakt hier serieus indruk.