Humo’s Rock Rally 2014 belooft een topeditie te worden. Als we de deelnemers vluchtig overlopen, hebben we de indruk dat er meer dan anders namen tussen zitten waar we al eerder een goed gevoel bij hadden. Indiestyle probeert naar elke preselectie een reporter en een fotograaf te sturen, en traditiegetrouw trachten we ook op voorhand alle aspirant-sterren in te schatten aan de hand van de muziek die ze nu al online hebben. Vandaag stellen we je de deelnemers voor van preselectie 10 in Cactus te Brugge op zaterdag 8 februari 2014 – 19u00 (info & tickets).
We dachten dat het anno 2014 schier onmogelijk was om met een demo waarvan de geluidskwaliteit te wensen over laat door te stoten tot de Rock Rally. Anthem Of Youth bewijst het tegendeel. We horen vier tieners wiens invloeden als grootste gemene deler hebben dat ze veel lawaai maken op gitaren, en die zelf ook veelal stevig rammelende rocksongs voortbrengen. Hoe dit echt klinkt, komen we in Brugge wel te weten. – luisteren
Verwacht je bij Brontosaurus niet aan logge ouderwetse muziek. Wat we krijgen van dit gezelschap is indierock die degelijk in elkaar zit, en die suggereert dat de makers ervan al een hele tijd samen spelen. We horen een zanger die zijn best doet om vol emotie te zingen en muzikanten die hun instrumenten behoorlijk beheersen. Tussen goed en uitstekend gaapt er echter nog een kloofje, een echte uitschieter treffen we niet aan. – luisteren
We blijven toeven in de wereld van de indierock, en we zoeken meer Brits getinte oorden op met Delta Crash. Deze jongelui schieten met catchy riffs en zanglijnen die zich in je geheugen prikken als een pijltje in een vogelpikbord. Of de groep in de breedte voldoende materiaal heeft om echt voor de prijzen mee te spelen zal moeten blijken. Als ze live even goed zijn dan in de studio, zien wij hun zeker een ronde verder gaan. – luisteren
Twee dingen vallen onmiddellijk op bij Fitzgerald: de geluidskwaliteit van hun demo is slecht, en de mannen kunnen zingen en spelen. Ook hun muziek kun je klasseren onder de noemer indierock, zij het dan de experimentelere variant, met meer breaks en onverwachte wendingen dan gemiddeld het geval is. Na het eerste nummer is het vet van de soep en klinkt dit als geheel nog niet ervaren genoeg om potten te breken. – luisteren
Er zijn gevallen bekend van domme groepsnamen die de dragers ervan niet hebben belet om wereldwijd te scoren. Ook zijn er bands die ondanks een Nederlandse naam toch in het Engels zingen en daarmee relatief veel succes oogsten. Met de muziek van Gordijn is er niets mis, en er is evenmin reden om de loftrompet tevoorschijn te toveren. Geluk zit in een klein hoekje, al moet je ook vooral zelf het onderste uit de kan willen halen. – luisteren
Klaar voor de volgende in de categorie “niet slecht, niet schitterend”? Ook bij Gracious Wild horen we goede zang en dito instrumentenbeheersing. Simon Sinnaeve, de jongeman achter dit pseudoniem, heeft op zijn 23ste al heel wat ervaring, met optredens op meer dan 200 plaatsen. De grote doorbraak lijkt deze singer-songwriter eerder te kunnen forceren via commerciëlere kanalen dan de Rock Rally. – luisteren
Tijdens de finale van Westtalent wist Monami ons niet volledig te behagen, we zijn alvast benieuwd of de zweverige muziek van dit combo ons ditmaal wel over de streep weet te trekken. In ‘All Those Sweet Words’ zou als je het ons vraagt wel een radiohit kunnen schuilen. Het laatste lied is dan weer een beetje als een vijver met 500 goudvissen: het beweegt, het is kleurrijk, maar om top te zijn mag het iets exclusiever. – luisteren
Dat Sarah Devreese geen sexy internationaal klinkende naam is, zijn we al vergeten na drie seconden muziek. “Je hebt het of je hebt het niet” plegen mensen weleens te zeggen, en we vrezen voor de concurrentie dat deze jongedame het gewoon heeft. Laat haar het allerslechtste liedje van de allerminst getalenteerde deelnemer zingen, en met zulk een prachtstem zal het nog klinken als een juweeltje. – luisteren
Als je zoals The Fouck Brothers al een aantal jaren vergeefs aan de weg timmert, met enkele releases die nooit boven de grijze middenmoot wisten uit te stijgen, dreigt de anonimiteit. De Brusselse broers weigeren echter de handdoek te gooien, en proberen hun elektronische klanken naar een hoger niveau te tillen. Tijdens een vorige deelname, we denken in 2010, was Humo niet overtuigd. Lukt het met de nieuwe songs wel? – luisteren
De muziek van We Won Two Trees klinkt als een mengeling van Blondie en Bettie Serveert in een jasje dat perfect past in deze tijd. Wat de frontvrouw betreft, bewonderen we haar voor de fijne opeenstapeling van akkoorden die ze uit haar gitaar schudt. Van de zang zijn we minder overtuigd, al valt over smaken en kleuren uiteraard niet te twisten. Dit lijkt ons ook een fijne conclusie om onze laatste preview te beëindigen. – luisteren