Fleet Foxes lieten vandaag voor het eerst in zes jaar weer van zich horen. ‘Third of may / Odaigahara’ is de voorloper van het in juni te verschijnen ‘Crack-up’. Wij zijn nu al unaniem verliefd.
Michelle Geerardyn: Zonneschijn op elke vezel van je lijf vanaf de eerste seconde. Geen vluchtige citytrip als zoethouder voor wat nog moet komen, wel een uitgebreide roadtrip langs spectaculaire kliffen met stops aan rustig kabbelende beekjes. Zo voelt het allemaal aan. Het hoeft niet grensverleggend te zijn als je simpelweg kunt overvallen met pure schoonheid. – 4,5/5
Martijn Bas: “Het was het wachten waard” is zeker van toepassing op dit nieuwe negen minuten durende epos van Fleet Foxes. Op het eerste gehoor lijkt hier misschien geen touw aan vast te knopen omwille van de diversiteit, maar dat is nu net een van de sterktes van het nummer. Er zitten een aantal verrassende wendingen in dit mystieke tweeluik dat desondanks de typische Fleet Foxes-elementen bevat. De harmonieuze stemmen gaan als vanouds hand in hand met de kleurrijke, folky gitaren en gevarieerde ritmes. Als de rest van ‘Crack-up’ enigszins in de buurt komt van ‘Third of may / Ōdaigahara’ , dan hebben we iets om naar uit te kijken op 16 juni. – 4,5/5
Stijn Ringoir: Op het eerste deel van deze single horen we vooral meer van het vertrouwde concept waar Fleet Foxes al sinds jaar en dag mee goochelt. Onpretentieuze folkrock met dromerige harmonieën, en vooral griezelig sterke lyrics. Na zes minuten wordt echter duidelijk waarom Fleet Foxes dit nummer twee titels meegaf. Weg zijn de gezellige harmonieën, en het nummer slaat over in een broeierig, repetitief motief. Het laatste deel bestaat uit psychedelische klanken die niet mis zouden staan op een Animal Collective plaat. Na debuutplaat ‘Fleet Foxes’, en vooral het heerlijke ‘Helplessness Blues’ is het moeilijk om te verwachten dat de Amerikanen zichzelf opnieuw zullen overtreffen. Deze veelbelovende single doet in ieder geval uitkijken naar de rest van de plaat. – 4/5
Mattias Goossens: Van een band die ervoor zorgde dat harmoniezang, harpen en houthakkershemden ook in de 21ste eeuw een ding blijven, verwachten wij weinig vernieuwing. Pompende beats of onderkoelde elektronica zijn op de prairie van Fleet Foxes nog steeds nergens de bespeuren, al is het uitzicht vanop de Japanse berg Odaigahara er met deze soundtrack wel schoner op geworden. Qua structuur valt deze single het best te vergelijken met ‘The shrine / An argument’, al klinken Fleet Foxes in 2017 grootser dan ooit tevoren. En hoewel de tekst slaat op de vervreemding die zanger Robin Pecknold voelde tegenover oprichter/gitarist Skyler Skjelset na de ‘Helplessness blues’-periode, klinkt de band allesbehalve als een groep muzikanten die in geen zes jaar hebben samengespeeld. Deze vossen preken nog steeds de passie; hou je kippen dus ook na 16 juni binnen. En laat die Werchter-bevestiging maar komen. – 4/5