Singlereview: Grimes – Flesh without blood/Life in the vivid dream

door Thomas Konings

Grimes liet ons lang genoeg wachten op nieuw materiaal. Nu komt ze terug met de langspeler ‘Art angels’ en natuurlijk hebben wij daar een mening over. Check hier alle details van de nieuwe plaat.

Matthias Desmet: De balans tussen lichtheid en zwaarte is niet altijd aan te houden. We weten niet meer wat buiten het occasionele gekir Grimes hier nog onderscheidt van het doorsnee teenage-popprinsesje. Met dat genre is niks mis, maar wij storten ons liever ironieloos in de fluoroze fun, in plaats van ons door de hippe afstandelijkheid te moeten heen bijten. Is Grimes zoveel meer credible enkel omdat ze een rare haarkleur heeft en af en zich af en toe een extravagant pakje aantrekt? Zo ja, dan verdienen Lady Gaga en Katy Perry dringend meer plaats op deze site. – 2/5

Anthony Brynaert: Wanneer eindelijk de eerste noten gelost worden uit een release waar je ontzettend hard naar uitkijkt, is er vooraleer je op die play-knop klikt altijd wel zo’n stemmetje dat “deze gaat tegenvallen” predikt. Alle crazy berichten van Grimes die deze release voorafgingen, deden de vraag hier helemaal rijzen of ze niet compleet uit de bocht was gevlogen op haar nieuwe plaat. Laat me beginnen met te zeggen dat zowel ‘Flesh without blood’ als ‘Life in the vivid dream’ geen nummers zijn die op ‘Visions’ gepast zouden hebben; nieuwe oorden zoekt de Canadese dus wel degelijk op. Maar uit de bocht gaan? Nee, dat gebeurt helemaal niet. ‘Flesh without blood’ is een pure popsingle die in vergelijking met het werk op haar vorige album veel directer binnenkomt, minder constructieve lagen bevat en algemeen ook iets normaler klinkt. Normaal blijft in Grimes’ geval een groot woord: de songs blijven apart, de sound met niets anders te vergelijken. Als de term ‘alternatieve pop’ ooit gebruikt moet worden, dan is dit waarschijnlijk de meest geschikte gelegenheid.

Het stemgeluid van de 4AD-artieste is verder een instrument op zich en wordt nog steeds doordrongen met allerhande effecten en echo’s die doorheen het nummer lijken te dartelen als engelen. ‘Flesh without blood’ stuwt zichzelf bovendien voort op een verschrikkelijk aanstekelijke gitaarriff, terwijl het refrein tegelijkertijd een bom van genot doet ontploffen in je hoofd. De combinatie met de zang van Claire brengt het geheel naar ongeziene catchiness-hoogten en maakt de song na zo’n goede vijf luisterbeurten onweerstaanbaar.

Van ‘Life in the vivid’ ben ik iets minder fan. Het emotionele en sombere gitaargetokkel is al iets te vaak gebruikt door artiesten veel minder interessant dan Grimes en het tempo gaat omlaag wanneer je net de grootste energieboost ooit krijgt. De clip wordt er – in tegenstelling tot wat de vredige muziek doet vermoeden – alleen maar vreemder en absurder op. De muzikante gooit alle remmen los en trekt zich totaal niets aan wat de publieke opinie van dit (bij momenten lugubere) schouwspel denkt. Typisch Claire Boucher uiteraard, en net daarom blijft zo ook nu nog verreweg de meest fascinerende en unieke popster out there. – 3,75/5 gemiddeld; 4,5 en 3 apart

Thomas Konings: In navolging van Sky Ferreira en Charli XCX toont nu ook Grimes haar meest rocktimistische kant. Gewoonlijk is Claire Boucher meer het soort artieste dat trends zet dan ze volgt, maar ‘Flesh without blood’ is qua opzet niet bijzonder origineel. Wat de Canadese artieste inboet aan vernieuwing, wint ze op de eerste act gelukkig wel aan aanstekelijkheid: vanaf de eerste seconde merk je dat het nummer waarschijnlijk het meest catchy stukje muziek is dat ze tot op heden al maakte. Je wordt dankzij een donderende cocktail van oppeppende gitaren, drums en handklapjes in een super directe maar tegelijk toch ook semi-buitenaardse vibe gedreven die de engel van de underground helemaal naar haar hand zet met gelijkaardig confronterend doch galactisch gezang. En het voelt alsof Boucher probleemloos een extatisch refrein in de song had kunnen smokkelen, maar ze opbouwende passages heel bewust countert met een understated refrein. Zo blijf je in een constante, heerlijk opgehitste en lichtjes nerveuze drive en ga je niet echt van climax naar climax zoals in de meeste andere popsingles. ‘Life in the vivid dream’ wordt misschien wel te veel als stilte na de storm uitgespeeld en blijft daardoor niet echt bij. Het lijkt wat verstrooid na de geconcentreerde opener en kan daardoor moeilijk enig effect evoceren. – 4/5

Jens Van Lathem: Alweer een artiest die een nieuwe plaat lanceert, alweer een kans voor muziekjournalisten om van stijlbreuken te praten. Maar is die er wel echt in het geval van Grimes? De drijvende onderstroom bestaande uit beats en gitaren vond je in haar lo-fi periode al terug, net als een voorliefde voor ietwat bevreemdende doch ultiem altijd verdomd catchy melodieën. Zeker ‘Flesh without blood’ bestaat 100% uit die combinatie. Als er iets veranderd is, is het wel dat Grimes meer prominent naar de voorgrond komt, haar geluid en haar invloeden niet langer wegsteekt onder een arty alter ego dat ook muzikale snobs moet kunnen overtuigen. Marie-Antoinette is ze nu, verheven boven het volk en compleet losgeslagen. Voor wie het allemaal iets te straightforward wordt is daar gelukkig nog ‘Life in the vivid dream’. Het nummer belooft een plaat die ook een meer emotionele kant van de artieste in het licht zal stellen. Alleen al daarom was het op dit punt belangrijk om meteen twee songs in het openbaar te gooien. – 4/5

Foto van Bart Vander Sanden