The Stones Roses zijn terug! ‘All for one’ heet de nieuwe single. De grote vraag hier is: hoe relevant is de groep anno 2016 nog? Vier kenners laten hun licht schijnen.
Mattias Goossens: Bij NME hebben zullen ze een grote wasserette moeten afhuren om de vlekken uit het ondergoed te krijgen. Wie niet Brits is en de vroege jaren 90 niet bewust heeft meegemaakt heeft waarschijnlijk moeite om de impact van The Stone Roses in te schatten. In hun thuisland verkopen ze vlotjes de grootste velden uit, terwijl je tijdens hun passage op Pukkelpop 2012 nog gerust een potje kon kubben in het voorste vak. Het volstaat om een willekeurige kroeg in het Northern Quarter van Manchester binnen te stappen om te weten dat Ian Brown en co er nog steeds levende legendes zijn. Niet slecht voor een band die sinds 1989 slechts twee studioalbums uitbracht. Er werd al bijna vijf jaar gehint dat er nieuwe muziek zat aan te komen – met zoveel buzz en hype kan je eerste single dus maar beter meevallen.
En dan begint het. Een onmiskenbare britpopriff van John Squire en een mantra dat bezopen voetbalfans zelfs kunnen onthouden: “One for all / all for one / If we all join hands / We’ll build a wall” Is dit waar mensen 21 jaar op hebben gewacht, een portie simplisme van over het paard getilde vijftigers? The Stone Roses waren toen ze jong waren al een groep die hevig teruggreep naar het verleden (waarna Oasis hun haast persifleerde), nu lijken ze hun eigen verleden op te rakelen. ‘t Is grappig dat ik gisteren opnieuw ‘Retromania’ van Steven Reynolds voor een tweede keer ben beginnen lezen, want deze Stone Roses lijkt een gedroomde casestudie te zijn. Ik citeer hem even: “Nostalgia is, after all, one of the great pop emotions. And sometimes that nostalgia can be the bittersweet longing pop feels for its own lost golden age. To put that another way: some of the great artists of our time are making music whose primary emotion is towards other music, earlier music. But then again, isn’t there something profoundly wrong about the fact that so much of the greatest music made during the last decade sounds like it could have been made twenty, thirty, even forty years earlier?”
Nostalgie is echter een zekere bron van inkomsten. Zoek maar eens een major festival line-up zonder reüniebands (Black Sabbath, At The Drive-In, Pixies, LCD Soundsystem,…) Vaak groeien bands in de periode die ze afwezig zijn uit tot iets dat grootser is dan wat ze betekenden terwijl ze actief waren, en dat lijkt in het geval van The Stone Roses zeker het geval te zijn. De meerwaarde die deze reünie heeft, ontgaat me echter volledig. Alle hype en jeugdsentiment ten spijt, maar deze ‘All for one’ komt twintig jaar te laat. – 2/5
Arnout Coppieters: Ondergetekende is absoluut geen fan van passé bands die opeens de nood voelen om nieuw materiaal te produceren (Ja, het gaat over jullie, Red Hot Chili Peppers en anderen). Voor een band als The Stone Roses maakt diezelfde ondergetekende echter graag een uitzondering. Als pioniers die de weg plaveiden voor all things britpop, speelden The Stone Roses een belangrijke rol in de uitbouw van de Britse muziekscene in de jaren negentig van de vorige eeuw. Hun debuutalbum was en is nog steeds een mijlpaal in de muziekgeschiedenis. De vraag blijft echter of ze in het huidige constellatie nog relevant zijn. Alsof ze geen tijd willen verspillen en die vraag te beantwoorden, draaien Ian Brown en zijn makkers de klok gewoon een kwart eeuw terug. Met een kenmerkende gitaarriedel als intro en een refrein dat inslaat als een bom, zonder de dansbaarheid uit het oog te verliezen, lijkt Madchester terug van nooit weg geweest. Tekstueel stelt het allemaal niet echt veel voor (“All for one/One for all/If we all join hands, we’ll make a wall” euhm, wat?), maar de nieuwsgierigheid is voldoende geprikkeld om dat nakende album toch eens op de platenspeler te zwieren. Welkom terug! – 3,75/5
Geerhard Verbeelen: De geruchtenmolen draaide al langer op volle toeren en gisteren werd het nieuws ook eindelijk bevestigd: The Stone Roses brengen voor het eerst sinds de jaren negentig nieuwe muziek uit. Na hun jarenlange afwezigheid waren de verwachtingen dan ook torenhoog. De mannen uit Manchester gaan met ‘All for one’ back to the basics en kiezen voor eenvoudige, melodieuze britpop. Jammer genoeg mist het nummer de kracht om echt overtuigend over te komen. Rond The Stone Roses van weleer hing een psychedelisch sfeertje waarmee ze zich konden onderscheiden van alle andere bands uit die tijd. De pioniers van de zogenaamde Madchester-scene zijn niet meer kwaad, ze lijken tevreden met wat ze hebben. Tegenwoordig klinkt het te geforceerd en iets te proper. Door een gebrek aan eigen signatuur wordt deze single gedegradeerd van uitstekende tot middelmatige Britpop. Een nummer met een aangenaam gitaarriffje een echte oorworm als refrein, dat is het enige wat ik ervan onthoud. Wat ooit het geluid van een hele generatie was, is nu niet veel meer dan een gepolijste imitatie ervan. – 2,5/5
Gilles Dierickx: Begin februari slenterde ik toevallig een paar dagen doorheen Manchester. Posters, graffiti en andere reclame maakten het daar – wellicht als eerste plek ter wereld – al incontournable: The Stone Roses gaan voor (nog) een reünie, dit jaar, één waar er zelfs een nieuw album aan zou vasthangen. Speculaties en bandlid-reputaties worden met single ‘All for one’ nu dus eindelijk van tafel geveegd. Maar hoe klinken britpop-pioniers, die ooit de brug sloegen tussen dance en gitaarmuziek, bijna vijfentwintig jaar later? Ian Brown en co staan alleszins scherp. De bluesy gitaarlijntjes en strakke drums, die op ‘Second coming’ ook durfden doorsluimeren, brengen het nummer meteen op een groovende snelheid die nergens meer losgelaten wordt. Enkel over het nut van die afschuwelijke phasergitaar in de bridge mocht wel twee keer nagedacht worden, al smijt John Squire er gelukkig snel toch een vet en gebald solootje achteraan. “Chemistry, all one family”, zingt een melodieuze Brown. Het is bijna alsof hij z’n shitbag-attitude afgooit en even de pure wereldverbeteraar wil spelen. – 4/5