Lijstjestijd: 2014 voor Filip Tyskens

door Filip Tyskens

yevgueni

Onze man Filip Tyskens ontpopte zich dit jaar tot dé pleitbezorger voor Yevgueni op onze redactie. Wat verder zijn jaar kleurde, lees je hieronder.

Het obsessief beluisteren van muziek is tegelijkertijd de mooiste én meest frustrerende bezigheid die je je kan inbeelden. De mooiste uiteraard omwille van die ontelbare prachtnummers die je onderweg tegenkomt, de meest frustrerende omdat het onmogelijk is gebleken àl die parels te vinden. Om de lezer bij te staan in zijn/haar zoektocht naar al dat moois heeft ondergetekende een poging gedaan om te ordenen wat hem het afgelopen jaar is bijgebleven. De platen die mij ook in 2015 (en daarna) zullen blijven vergezellen, in geen specifieke volgorde.

1. Cymbals Eat Guitars – LOSE

Dit Amerikaans lawaaigroepje waren we uit het oog verloren na hun ingewikkelde tweede plaat ‘Lenses alien’. Drie jaar later besefte de band zelf ook dat er misschien iets scheelt als je je eigen muziek live niet kan naspelen zonder gecompliceerde aftelsystemen, en kwam ze op de proppen met de single ‘Jackson’. Het rammelde nog altijd langs alle kanten, maar er zat tenminste richting in. Laat de bijhorende plaat ‘LOSE’ niet onopgemerkt passeren.

2. Adult Jazz – Gist is

Even dacht het verzamelde muziekjournaille dat de stoppen finaal waren doorgeslagen bij de vriendelijke jongens van Alt-J en dat deze hun experiment hadden doorgedreven onder de naam Adult Jazz, maar het bleek gewoon een nieuw, opwindend Brits viertal te zijn. Uiteraard moet zoiets kapot gehypet worden, en wij doen graag mee, want debuutalbum ‘Gist is’ is misschien wel de meest coherent geflipte plaat van 2014.

3. Taylor McFerrin – Early riser

Ondergetekende is een totale leek als het op de output van het Brainfeeder-label aan komt, en dus is het goed dat de heer McFerrin afgelopen jaar als mijn persoonlijke instap heeft gediend. Deze zoon van de ons allen bekende Bobby McFerrin debuteerde met ‘Early riser’, een plaat die je meteen in huis moet halen als je je graag verwarmt aan oerdegelijke instrumentale hiphop.

4. Interpol – El pintor

Dan maken de vleesgeworden maatpakken van Interpol nog eens een plaat die terug aanleunt bij het genie van ‘Turn on the bright lights’ of ‘Antics’, leiden ze toch zeker niet de aandacht van de muziek af door vast te komen zitten in de sneeuw en dat wereldnieuws te live-tweeten. Heel dat coole imago in één klap verknald (of versterkt, als je van flauwe woordspelingen houdt). Gelukkig zijn wij er om je er terug aan te herinneren dat ‘El pintor’ van het beste was dat we dit jaar gehoord hebben.

5. Tweedy – Sukierae

Toegegeven, deze plaat van vader en zoon Tweedy haalt slechts met momenten het niveau van een Wilco-album. Er zijn echter weinig artiesten die met zulke simpele liedjes toch zo overtuigend uit de hoek kunnen komen. Het zal waarschijnlijk aan die stem liggen, zeker wanneer deze regels als ‘I broke in two in the heat of her hand’ mompelzingt.

6. Arc Iris – Arc iris

We hadden aan opener ‘Money gnomes’ al genoeg om te horen dat Jocie Adams (ook van The Low Anthem) iets speciaals aanvangt met haar tientallen invloeden en zo tot een geheel eigen vorm van freakfolk komt. Ook de rest van dit debuutalbum overtuigt dankzij songs als ‘Whiskey man’ en ‘Swimming’, en haar optreden in het voorprogramma van Tweedy (zie hieronder) bevestigde haar kunde als rasmuzikante.

7. Senne Guns – Zon

De krullenbol van Senne Guns komt je misschien bekend voor als die van de keyboardspeler van het redelijk onderschatte Tomàn, en in zijn Nederlandstalige werk trekt hij zijn kenmerkend geluid van de laatste twee Tomàn-platen door. Dit resulteert in songs die schipperen tussen opperste melancholie (‘Regen’) en pure vreugde (‘Allerlaatste man’), en die vooral dringend je aandacht verdienen.

8. Yevgueni – Van hierboven (foto)

Een zekere hoofdredacteur gaat mij willen afschieten omdat de naam Yevgueni nogmaals op Indiestyle verschijnt, maar dit is gewoonweg het zoveelste bewijs dat Klaas Delrue en kompanen het songschrijven danig onder de knie hebben.

9. Tord Gustavsen Quartet – Extended circle

Ieder jaar weer is er een jazzalbum dat zich ontpopt tot de ideale studeerplaat, en voor de komende blokperiode zal dat ‘Extended circle’ worden. Tord Gustavsen is een Noors pianist die opereert binnen de Scandinavische jazzscène, en als je je daar niets bij kan voorstellen moet je absoluut deze plaat als instap gebruiken. Gratis tip voor iedereen die na één luisterbeurt verkocht is: check zeker ook alles van de in 2008 overleden Esbjörn Svensson.

10. Beck – Morning phase

Na acht jaar doelloos rond te zwerven door allerlei zijprojectjes keerde één van onze favoriete Amerikaande troubadours terug met ‘Morning phase’. Deze plaat sloot moeiteloos terug aan bij het niveau van ‘Sea change’ en deed ons afvragen waarom meneer Hansen niet Beatles-gewijs gewoon twee platen per jaar kan maken.

Filip hanteert de bas in het grave MANTIS