Verse Vangst Valentijnsspecial: deze tien (!) nieuwe songs van eigen bodem mag je niet missen

door Gilles Dierickx

De Belgische muziekbodem zit vol talent, maar niet altijd komen die ruwe diamantjes meteen terecht bij het publiek dat ze verdienen. Met Verse Vangst gaan we wekelijks op zoek naar recente Belgische releases die het beluisteren meer dan waard zijn, zonder daarbij oogkleppen op te zetten. Support your local scene!

We bundelen onze vangsten ook in een Spotifyplaylist. Zo heb je altijd een staalkaart van Belgisch talent binnen handbereik.

Het mag dan wel Valentijn zijn, toch stelt Pavlove zich graag ook vragen bij de liefde en wil ze niet louter naïef te omarmen. Wanneer worden we er slaven van?, bedenkt het Gentse vijftal zich. Daar gaat nieuwe single ‘Anything but Cupid’ over, als een soort anti-commercieel tegengif. De lichtvoetige indieslacker waarop de song drijft – met knipogen naar Allah Las en DIIV – beroept zich dus op een niet zo zweverige thematiek. Met een love doll als symbool in de clip, zingen Reina en Fabian in hun fijne contrasterende vocals over vervreemding, twijfel en zelfs zelfdestructie die Cupido met zich kan meebrengen. Klootzakje toch soms, dat ventje. Maar geen nood: bij een heartbreak is daar snel Pavlove’s psychpop als remedie. 

Glints goes Morricone! Of toch in een soort psychedelische hiphopvariant. De Antwerpse rapper met Britse tongval – zeg gerust: de Mike Skinner van ‘t Stad – dropte gisteren met ‘Gold veins’, z’n nieuwe banger na bommetje ‘Bugatti’. Minder hard en trappy, meer detail en gevoel, lijkt het meteen: dat Western-sfeertje is gehuld in een synthkleedje, de beat vibet lekker weg. Een eigenzinnige flow had Jan Maerschalk Lemmens altijd al, en de man weet daar dit keer zowaar een heus poprefrein bij te sleuren. In z’n outro gooit Glints er Warhola-gewijs heel wat verschillende lagen vocals mét autotune overheen, waardoor de grand finale nog wat extra intensiteit meekrijgt. Nog iemand die watertandt naar die debuutplaat?

Er bestond een tijd waarin Humo’s Rock Rally nog tonnen relevantie had – lees: niet was verdrongen door een niet nader benadrukte radiowedstrijd – én graag eclectische rijtjes bands in z’n finale zette, waaronder héél wat rough stuff. De editie van 2010, bijvoorbeeld, liet ons kennismaken met The Crackups en Psycho 44. Tot grote spijt van hun fervente achterban hebben zaten beide bands tot voor kort enkele jaren in de koelkast, maar na Psycho 44 vorig najaar keerden nu ook eerstgenoemde Kempense punkers plots terug. Met ‘Wet sheets’ herrijst hun vuile garageglorie al na seconde drieënhalf in al z’n eer: het rammelt, het schuurt, het groovet én het is catchy. Gebald, gelaagd en beenhard. Binnenkort een 7”, na de zomer een plaat: een mens zou gaan denken dat het weer 2010 is.

De voorbije week kwamen er nog meer uitgerafelde riffs en schunnige noiseklanken ter wereld. Dat was dankzij Pink Room, een trio uit Gent dat als kind mogelijks in een ketel vol vloeibare distortion is gevallen. Ze gingen hun aankomende album trouwens inblikken bij Crackup Thomas Valkiers – die met zijn Hightime Studio intussen zowat verantwoordelijk is voor 87% van alle garage- en/of punkbands in België – en daaruit werd alvast ‘Wasted’ voorgesteld. Veel extra uitweiding behoeft die poëtische titel niet, en ook muzikaal trekt de band zich niet teveel aan van de wetten der muzikaliteit. Primitieve garagetrash kan uiteraard interessant klinken – laat Pink Room dat gerust bewijzen.

En nu we toch bezig zijn, knallen we er nóg een lading punky shizzle tegenaan. Uit Wallonië, warempel! Vision 3D is ontstaan uit de assen van Thee Marvin Gays en Maria Goretti Quarted, en ze kwamen ons ter oren dankzij het immer onnavolgbare Belly Button Records. Wat Rafael Hillario en zijn Antwerpse label al voor parels uit de underground visten, je houdt het niet voor mogelijk. Dit zootje gooit zich met zijn titelloze ep ergens tussen Shopping, La Femme en Amyl And The Sniffers in: melodieën te over in een bizar soort dansbaarheid, maar steeds weer zo wispelturig. Openingstrack ‘Fais un effort’ wisselt zo tussen knetterend gitaargegesel en een bedeesdere, bijna poëtisch aandoende vocal. Kewl.

Terug naar Gent nu, alwaar zich sinds korte tijd een nieuwe, licht bizarre formatie schuilhoudt. PAARD. is het nieuwe degenskruising van drummer Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, Onmens, duizend en één jazzbands), bassist Owen Weston (Coely, Big Whoop) en vibrafonist Wim Segers (Compro Oro). Aan de hand van losgeslagen improvisaties exploreert het trio het hele spectrum tussen jazz, funk, hiphop en wat niet meer aan gekke grooves. Met drie pure, ritmische bouwstenen en gezien de diversiteit van elk van de leden mag het niet verbazen dat PAARD. zich bijzonder moeilijk laat beteugelen – sla er ‘Oci’ maar op na.

Dat alles goed gaat met de hiphop in België, behoeft intussen nog weinig betoog. Er borrelt echter ook vanalles in eerder grime-sferen, en daarvoor mag je richting KRANKk kijken. Het relatief nieuwe producerstrio uit Antwerpen boetseert met live uitvoeringen van uk bass, garage en grime en stuurde met ‘Like that’ onlangs een nieuwe single de wereld in. Vocaal gestut door twee female forces – Miss Angel en Blu Samu – hobbelt de track vooruit op duistere synths en droge beats – pittig maar tegelijk beheerst en pienter opgebouwd: zo passeren er allerlei percussie-sampletjes en krijg je na een plotse adempauze nog een donker stukje r&b voorgeschoteld. Sterk!

Almighty Mighty mag je op hun eigen bevel geen supergroep noemen, maar hou je maar eens in als je hun line-up erop gadeslaat. Michélé De Feudis (Horses on Fire), Ian Clement (Wallace Vanborn), Alan Gevaert (dEUS), Stéphane Misseghers (dEUS), Stijn Vanmarsenille (Future Old People are Wizards) en Emily Vernaillen (azra) komen immers samen in de nieuwe band. Niet van de minste, dachten we inderdaad ook zo. Dus we noemden ze maar gewoon een supergroep en luisterden daarna benieuwd naar debuutsingle ‘Slow burner’. Het bont allegaartje aan stijlen en invloeden levert een soort blend van triphop en indiepop op, al valt een laagje shoegaze ook niet te negeren. De breedgeweven, ietwat donkere klanktapijten vol zwierige synths en ijle vocals die Almighty Mighty doordacht uitrolt, lenen zich met andere woorden perfect voor deze schoorvoetende overgang van winter naar lente.

Met drie psychologen en één zelfverklaard filosoof in de rangen moét Low Land Home wel de rake emotie vinden met z’n muziek. Het viertal rond Limburgse Gentenaar Jo Geboers werd door De Standaard nog onlangs getipt als een van de in de gaten te houden bands dit jaar, nadat ook selecties in HRR en De Nieuwe Lichting én de finale van Oost.Best werden afgevinkt. Volgende week verschijnt het debuutalbum van de band, nu is er nog single ‘Drifting’. De doorleefde pop noir die Low Land Home zo eigenwijs doorspekt met frisse indieklankjes weet zich ook hier intrigerend te manifesteren: Jo’s raspende fluisterstem klikt eerst als vanzelf op de licht pulserende synth, tot alles openbarst en er zowel vocaal als melodisch erg gelaagd wordt geëindigd.

El Mischi is het muzikale project van Bart Michiels. Ook hij keek de voorbije weken met ontzag en bewondering naar de Youth For Climate-marsen, en besloot er een nummer over te schrijven. Met ‘Wake up (a song for our planet)’ doet de Antwerpse multi-instrumentalist en componist z’n visie uit de doeken onder een zacht, klassiek-elektronisch deken. Want wanneer politici niet luisteren, is het aan de kunsten om de aandacht vast te houden.