Mogelijk had je door de stortvloed aan onheilspellende berichten over de harde besparingen in de cultuurwereld het goede nieuws gemist: binnenkort opent Melanie De Biasio ‘Alba, Huis van Gedeelde Talenten’ in haar thuisstad Charleroi. Dat is, in haar eigen woorden, een “toevluchtsoord” voor kunstenaars, waar ze kunnen herbronnen en ideeën uitwisselen. Het is verleidelijk dit te lezen als een uitgestoken middelvinger naar Jan Jambon en co. Dit ambitieus en persoonlijke lange-termijn project staat echter mijlenver boven pietluttige partijpolitiek. De inkomsten van De Biasio’s optredens in Flagey – de openingsconcerten van het Brussels Jazz Festival 2020 en de enige twee die ze dit jaar doet – gaan volledig naar Alba.
In Flagey werd het duidelijk dat de tot vervelens tot herhaalde omschrijving van De Biaso als de “Belgische Billie Holiday” haar niet genoeg eer aandoet. Hier etaleerde ze vooral de minimalistische jazz, waarin liedjes tot hun essentie herleid worden, de unieke klank waaraan ze de voorbije zeven jaar schaafde. Daarom passeerden vooral liedjes van haar laatste twee albums, ‘No deal’ (2013) en ‘Lilies’ (2017) de revue. Live klonken die als een bezwerend steekspel tussen klank en stilte, licht en donker, dankzij een uitgekiende balans tussen stem en instrumenten.
Een piano, drum, gitaar, (contra)bass en dwarsfluit vormden de spaarzame houvasten voor De Biaso’s sensuele altstem (en zachte keelklanken), de ruggengraat van de liedjes. Live werdt De Biasio naar een hoger niveau, waar ze haar werk heruitvindt, gestuwd door haar bandleden. ‘All my worlds’ en ‘Your freedom is the end of me’ klonken donker en broeierig. ‘Afro blue’ en ‘Lilies’ kregen een meer liefelijke make-over. ‘No deal’ en ‘Sweet darling pain’ werden in een bluesy en swingend jasje gestoken. Er was een goede balans tussen de rustigere en de meer opswepende nummers, waardoor De Biasio het momentum behield, iets wat in het verleden soms niet helemaal juist zat.
Dit was dus zeker geen schamel benefietconcertje, integendeel. Het was een ware tour de force van een uniek talent dat haar publiek een intieme inkijk geeft in haar bezielde zoektocht naar een eigen uitgepuurd muzikaal universum. Dat ze die muzikale oerkracht niet enkel aanwendt om een nieuw hoogtepunt te bereiken, zoals we hier zagen, maar ook om de muzikale vlam bij anderen (opnieuw) aan te steken toont aan hoe creatief, visionair en genereus De Biasio wel niet is. En met resultaat. Stef Kamil Carlens, gekend van Zita Swoon (Group) bracht het nummer dat voortvloeide uit zijn bezoek aan Alba. Dat was zeker niet slecht, maar verstoorde wel wat het delicate noir-universum dat De Biaso zo voorzichtig had opgebouwd.
We hoorden ook spijtig genoeg geen nieuwe nummers, waarschijnlijk omdat De Biasio door het Alba-project daar nog niet toe gekomen is. Ze verliet ons erg gepast met het zoethoudertje ‘I’m gonna leave you’. Het was een waar genoeg om iemand die op het toppunt van haar kunnen niet enkel innoveert en beroert, maar ook de Belgische cultuurwereld met een nodige dosis creativiteit en empathie injecteert, te zien spelen. Melanie De Biasio for Minister of Culture: eind goed, al goed!