The Weather Station scoorde in 2021 een voltreffer met ‘Ignorance‘. Hoewel de groep ervoor al drie andere albums had uitgebracht, was het publiek het er unaniem over eens dat dit werk zo veel diepgaander was dan zijn voorgangers. ‘Ignorance’ had dan ook als thema het pessimisme over de klimaatopwarming en bracht dit met emotionele indiefolk die steunt op zowel gitaar als piano. Frontvrouw Tamara Lindeman maakte het album op haar eentje met enkel één oud keyboard, waarmee ze urenlang met allemaal soorten loops speelde. Dat alles zorgde ervoor dat het album in onze top 5 beste albums van 2021 geraakte. Bij de plaat hoorde ook een Europese tour, die na wat uitstel wegens de pandemie eindelijk halt hield in de Botanique.
Aoife Nessa Frances mocht het publiek opwarmen. De Ierse zangeres deed dit op dezelfde manier waarop Lindeman haar album opnam: enkel steunend op een keyboard en spelend met loops. Hoewel haar zang er nog wel in slaagde in de buurt te komen van Lindeman, deed de productie zelf dit jammer genoeg niet. Het was pas toen ze haar gitaar erbij pakte dat het publiek uit zijn slaap schoot. Toch heeft Frances door haar tedere stem veel potentieel, die als het aan ons ligt -na een lange weg te hebben afgelegd- zeker mag terugkomen.
In volle duisternis gewaad mocht The Weather station het podium beklimmen. Op opener ‘Wear’ toonde Lindeman een eerste keer haar balans tussen haar prachtige falsetto en haar diepe stem, die met momenten als spoken word aanvoelt. Hierin is de lyrics ondergeschikt bij het eerste maar juist pertinent van belang bij het laatste. Zo weet je: wanneer Lindeman haar diepe stem gebruikt, moet je aandachtig luisteren naar haar woorden omdat deze van grote waarde zijn. “I tried to wear the world like some kind of garment”, zuchtte ze dan ook bij deze mooi beeldspraak.
Hetzelfde deed ze ook bij ‘Loss’, waar ze haar woorden op zuchtende manier uitsprak. Ook het mid tempo-nummer ‘Seperated’ had deze tegenstelling. Waarin dat tijdens haar falsetto de lyrics nauwelijks hoorbaar was maar waar ze in een diepe stem staalhard mijmerde: “Seperated by all the work we have to do / Separated by all the dreams you drift into.” Of verder in haar set, op ‘Way it is, way it could be’: “You always tell me the truth / Even when it hurts me or it hurts you”.
Hoewel Lindeman naar eigen zeggen pas genezen van een verkoudheid, was hier helemaal niets van te merken in haar zanglijnen zelf. Toch moest ze hier en daar een nummer onderbreken omdat ze een hoest niet kon onderdrukken – iets wat ze duidelijk erger vond dan het publiek zelf. Het feit dat ze ondanks dit steeds een loepzuiver stem kon brengen maakt de prestatie des te knapper. Ze bracht zelfs 2 ballades van haar meest recente album ‘How is it that I should look at the stars’, zoals onder meer het nummer ‘To talk about’, waarin ze in een zoet duet gaat met haar gitarist.
De band had zeker ook zijn aandeel in het succesverhaal. Het vijftal, waarin soms afgewisseld werd tussen klarinet en saxofoon speelde een grotere rol dan enkel en alleen begeleiding te zijn. Zo was er uitblinker ‘Robber’, waarin de band zich als een jazzband toonde. Of zo was er het upbeat ‘Parking Lot’ waar de band opbouwt tot een climax van jewelste. Het nummer gaat over Lindeman die voor een show even buiten staat en op de helling van een mentale breakdown kijkt ze naar een vogel. Ze blijft verwonderend naar de vogel kijken en droomt over haar vrijheid. ““Is it alright if I don’t want to sing tonight?”, besluit ze.
Een soort gelijkt iets gebeurt op ‘Stars’, waar ze op filosofische wijze de rol van de mensheid in het universum in vraag stelt en er probeert voor te zorgen dat we op een andere manier stilstaan bij problemen als de klimaatverandering: “How is it that I should look at the stars?/ Or is it carelessness?/ Send another star into the sky/ Only to watch it die / Fall across the black in a shining arc / I swear to God, this world will break my heart”. Het stilstaan bij en het verwonderen door de natuur maakt, in combinatie met haar helende falsetto dat de avond aanvoelde als een begeleide mediteersessie door Lindeman en haar band. Ze gaat verder dan dat: ze bracht een soort zingeving en een helende kracht over. Net dat is hetgeen wat vele zoeken in muziek, maar The Weather Station wist het met verve te presenteren.