De mysterieuze artiest Dean Blunt voegt met zijn Babyfather-alias een nieuwe laag verwarring toe aan zijn persona. De artiest werd bekend door zijn Hype Williams project met Inga Copland en solowerk als ‘The Redeemer’ en ‘Black Metal’. Met zijn nieuwe artiestennaam slaat hij een ander pad muzikaal pad in. Over Babyfather is niet veel geweten, maar naast Dean Blunt zouden er nog andere leden moeten zijn. Toch weet niemand bijvoorbeeld wie DJ Escrow is, en wat zijn rol in het geheel juist is.
Dat Dean Blunt een creatieve duizendpoot is, is wel algemeen geweten. Na zijn interpretatie van “heartbreak-r’n’b” en de mengeling van dub en neo-psychedelica waarvoor reviewers de term ‘hypnagogic’ uitvonden, geeft de Brit nu zijn twist aan meer hiphopachtige songs. Die shift van geluid was al te merken aan de mixtapes ‘babyfather’ en ‘UK2UK’. Desondanks blijven strijkers een belangrijke rol in het album opeisen, net zoals de nodige porties noise. Hoewel geen enkel nummer op het vorige lijkt of erop aansluit, is die fragmentatie van verschillende stijlen en klanken absoluut geen nadeel. De plaat springt van de hak op de tak, maar het geneuzel van DJ Escrow en terugkerende samples zorgen ervoor dat ‘BBF hosted by DJ Escrow’ niet te ver wegdrijft in het abstracte. Als er effectief gerapt wordt, komt dat op het eerste zicht behoorlijk rommelig over, maar de diepe, trage stem van Blunt past wonderwel bij zijn beats. Enkele hoogtepunten daarvan zijn onder meer ‘Shook’, ‘N.A.Z.’ en ‘Killuminati’. Niet toevallig bevinden die laatste twee zich in het midden van het album. Net daar zijn de meest “afgewerkte” songs te vinden, en wisselen de verschillende muziekstijlen zich met elkaar af. ‘God hour’, de samenwerking met Micachu, herneemt de strijkers en behorende melancholie van vorig werk, om dan over te gaan in hiphopsong ‘N.A.Z.’, dat op zijn beurt opgevolgd wordt door het vrolijk deuntje van ‘Juice’. Dat trio is maar één van de vele voorbeelden waarin Babyfather bewijst dat albums zonder eenduidig geluid even goed kunnen zijn als meer conventionele platen.
Om al die variatie samen te binden hangt over ‘BBF hosted by DJ Escrow’ een soort bevreemdende boodschap als rode draad. Opener ‘Stealth intro’ loopt vijf minuten lang “this makes me proud to feel British” in een gepitchte stem. Of het nu gaat om een liefdesverklaring aan zijn thuisland of ironisch opgevat moet worden, is niet meteen duidelijk. Wanneer later op het album rinkelende telefoons en een “fuck MI5, fuck MI6” sample de revue passeren lijkt de balans over te slaan naar het laatste. Door de subtiliteit komt de impliciete boodschap over massale surveillance van smartphones, computers en andere elektronisch tuig veel beter over dan bijvoorbeeld die over politiegeweld vanop Fatima Al Qadiri’s laatste album ‘Brute’. Andere maatschappijkritiek bevindt zich dieper in het album, al is die minder goed te ontwarren. Vaak blijft het gevoel hangen dat Dean Blunt alles wat fout gaat in Londen wil aanklagen, maar de moeite die je als luisteraar moet doen om de exacte boodschap te begrijpen, blijkt vaak te hoog. Desalniettemin nestelt zich onderhuids een dystopisch gevoel. Afsluiter ‘Message’ slaagt er gelukkig in om toch wat optimisme daar aan toe te voegen, waarbij de laatste “This makes me feel proud to be British” veel oprechter overkomt, en daardoor eerder letterlijk op te vatten is.
‘BBF hosted by DJ Escrow’ maakt het de luisteraar absoluut niet gemakkelijk, maar daardoor is de voldoening des te groter eens de thematiek zich wat begint te tonen. Muzikaal is het werk net iets makkelijker te bevatten, en de shift naar een meer hiphop- en grimegeluid zou zeker in volgend werk verdergezet mogen worden. Gelukkig zijn de wegen van Dean Blunt ondoorgrondelijk, en ondanks de weinig euforische boodschap, kijken we met veel verwachting naar wat de toekomst brengt.
Album verdeeld door Hyperdub
Babyfather speelt 15 april in de Vooruit, met Sensational als voorprogramma. Meer info en tickets vind je hier.
