Beth Jeans Houghton & The Hooves Of Destiny. Ziezo, het is er uit. Om het eenvoudig te houden zullen we vanaf nu gewoon over Houghton en haar band spreken. Houghton heeft lang aan haar debuutplaat gewerkt. Als vijftienjarige kocht ze een gitaar zonder ook maar één noot te kunnen spelen, wat later gaf ze haar eerste concert, in 2008 begon ze aan haar plaat te werken en nu kan ze in 2012 op 21-jarige leeftijd eindelijk ‘Yours Truly, Cellophane Nose’ op de wereld loslaten.
Al vanaf opener ‘Sweet Tooth Bird’ is duidelijk waar het de rest van album naar toe zal gaan: mooie zangpartijen, goed uitgewerkte arrangementen, leuke tempo’s en invloeden vanuit de folk, pop en klassieke muziek. Na opvolger ‘Humble Digs’ durven we het label klassieke muziek al wat te specificeren naar barok. De stem en stijl van Houghton klinken meteen fris in de oren en na enkele nummers wordt al duidelijk dat het vocale de eerste grote troef van de Britse is. Vooral wanneer ze de hoogte inschiet is het genieten van de frivoliteit van haar stem, die zowel in de uptempo als de ingetogen momenten van het album perfect tot z’n recht komt.
In ‘Atlas’ moeten we bij het horen van de zware drum en het snelle ritme op het eerste moment wat denken aan ‘Mansion Song’ van Kate Nash, maar wanneer Houghton haar stembanden doet trillen vallen alle verdere vergelijkingen onmiddellijk weer weg. We horen ook hier een uptempo nummer dat ons in deze tijden van lente vrolijk door de velden doet huppelen, terwijl we ons tijdens het refrein neervlijen in het hoge gras en figuren in de wolken trachten te herkennen. Het is het lied bij uitstek dat aangeeft waar de plaat voor staat: jeugdige onbezonnenheid waarin problemen en zorgen taboe zijn. Wanneer we wat later horen dat naast de viool ook het klavecimbel op het album te horen is, zijn we pas echt zeker dat Houghton zich ook door barok heeft laten inspireren.
Dat het tot stand komen van het album vier jaar geduurd heeft, komt volledig doordat Houghton haar eigen muziek snel beu wordt. Zo geeft ze ook aan dat ze niet begrijpt hoe artiesten jarenlang dezelfde nummers kunnen blijven spelen. ‘Veins’ is echter een oud lied dat ze schreef toen ze nog maar zestien jaar oud was. Hoewel het nummer door producer Ben Hillier (Elbow, Depeche Mode) een grondige opknapbeurt kreeg, horen we hier toch dat Houghton altijd al talent gehad heeft om knappe songs te schrijven. We kennen overigens niet veel tieners die zo’n vrolijke muziek kunnen schrijven. Afsluiten doet ‘Yours Truly, Cellophane Nose’ met een ode aan alles wat door het hoofd van de jongedame lijkt te spelen. We horen wat het toppunt van frivoliteit moet zijn, een pure popmelodie, een folky ritme en we krijgen zelfs een heus vioolconcerto voorgeschoteld. Met zoveel moois blijven we even mijmerend achter, tot een hidden track er in pure punkstijl die schoonheid nog even een rake trap onder de kont verkoopt.
Beth Jeans Houghton & The Hooves of Destiny (vooruit, één keer meer kan geen kwaad) hebben een puik debuut afgeleverd. Het album klinkt op het eerste gehoor misschien wat nonchalant, maar wat later wordt duidelijk dat de tijd die in het album geïnvesteerd werd zeker geloond heeft. De arrangementen zitten overal goed, de sound is juist en we kunnen er helemaal niet uit afleiden met hoeveel The Hooves of Destiny eigenlijk zijn. Nadat we ontdekken dat ze slechts met vier zijn, kunnen we onze waardering voor zoveel talent niet langer voor ons zelf houden.
Het enige puntje van kritiek dat we kunnen hebben, is dat er maar twee tempo’s op de plaat te horen lijken te zijn: één snel en één traag. Maar omdat deze elkaar vlot afwisselen, willen we dat graag met de mantel der liefde bedekken. De soundtrack van onze lente ligt al vast.
Beth Jeans Houghton live zien kan op 30 maart in de Botanique te Brussel (info & tickets).
Album verdeeld door PIAS