Er zijn niet veel artiesten die op een plaat tegelijk de draak kunnen steken met maatschappelijke thema’s én een dansbaar motief kunnen vasthouden. Bon, met Stromae hebben we er hier nog eentje rondlopen. Met ‘Topical Dancer’ doen Charlotte Adigery en Boris Zeebroek, alias Bolis Pupul, allesbehalve onder. De productie is meesterlijk. Het zou prima op z’n plek zijn in de betere discotheken, maar eveneens kunnen fungeren als kunstinstallatie. Als ‘Topical Dancer’ niet op glamoureuze wijze onthaald wordt in ons land, dan is de gemiddelde Belg op z’n minst even simpel als degenen die Adigéry en Pupul in deze plaat op de korrel nemen.

Na een korte intro schiet de plaat in gang met ‘Esperanto’. Het is een nummer waarbij het lijkt alsof het publiek multitaskgewijs de dansschoenen moet aantrekken, terwijl ze worden onderworpen aan een ondervraging. De brug van de track waarschuwt voor “empty empathy“. Het wordt vervolgd met enkele al dan niet sarcastisch-getinte tips: “Don’t say “But where are you really from?”, Say “I don’t see colour”. Menig Vlaming zou prompt beginnen zweten bij het herkennen van deze veelgebruikte cliché-verdedigingsmechanismen. “Don’t say ‘We need to build a wall’, Say ‘I’m a world citizen, I don’t believe in borders‘”. Het mes snijdt aan meerdere kanten.

‘Blenda’ werd een tijdje geleden al als single uitgebracht. Het nummer beklemtoont nogmaals het contrast tussen de heerlijke, opbeurende beats en de maatschappijkritische teksten. In ‘Blenda’ werken Adigéry en Pupul rond die ene vreselijke zin die people of colour maar al te vaak om de oren krijgen. “Go back to your country where you belong“, klinkt het cynisch. Terechte boosheid en verdriet, op de dansvloer wellicht. Met de lyrics “I look like them, but not to them. I sound like you, but not to you.” wordt er een specifieke gevoelige situatie omschreven. Het individu lijkt op verweer te stoten in het thuisland en het land van herkomst, in wat een sublieme metafoor vormt voor de harde innerlijke strijd die people of colour dagelijks moeten voeren.

Naast de doorsnee racist lijken Adigéry en Pupul ook de deugpronkers (mensen die bepaalde opvattingen aannemen om waardering te oogsten n.v.d.r.) aan de kaak te stellen. Dit kwam al aan bod in ‘Esperanto’ maar nu evenwel in bijvoorbeeld ‘Hey’. “Integrity is my name. And I do believe you should be ashamed. How do you love plants and eat them too. ‘Do you lose your moral compass in a Starbucks queue“, klinkt het onder meer. In ‘It hit me’ wordt er een thematische pagina omgeslagen. Het duo toont daarbij aan de hand van jeugdelijke anekdotes dat er genoeg variatie in de plaat zit. Een interessante hoop verhalen, aangestuurd door industriële avant-garde technobeats, vormen de rode draad. Alsof het nog niet duidelijk genoeg was dat Bolis Pupul als producer veel in zijn mars heeft.

Een uitzonderlijk goede baslijn heeft niet veel nodig om iconisch te worden. Denk aan nummers zoals ‘Another one bites the dust’, dat met de baslijn in ‘Ceci n’est pas un cliché’ zijn opvolger lijkt gevonden te hebben. Een nummer waar de scherpe thema’s even achterwege blijven om plaats te maken voor een met electrofunk-beladen liefdesballade. En toch kunnen Adigéry en Pupul het niet laten om een klein, doch vlijmscherp gaatje te maken in de vierde wand. “I bet this song sounds real familiar (familiar).” Cliché of geen cliché, het is vooral een, excuse my french, verdomd goed nummer.

Behalve het multiculturele facet en de hoogkwalitatieve videoclips, heeft ‘Topical dancer’ nog een internationale dimensie. Zo drukt Adigéry zich niet alleen in vlekkeloos, accentloos Engels uit, maar toont op nummers als ‘Ich mwen’ en ‘Huile smisse’ dat ze ook zingen in het Frans meesteres is. In die laatste komt de taal op zich ook nog eens zelfrefererend aan bod. “You love this accent. When I speak comme ça. Français, c’est franc. Si opulent“. Het lijkt bij dezen alsof Adigéry en Pupul een stap voor zijn op de critics. Het recensentenego mag dan fragiel zijn. Toch kan je niet anders dan bewondering opbrengen en antwoorden met een knipoog, Touché.

Naar het einde van de plaat toe komen we het nummer ‘HAHA’ tegen. Dat nummer is eerst en vooral een knap staaltje productiewerk met opmerkelijk samplewerk van de uitbundige lach van Adigéry. De enige andere lijn tekst in het nummer doet denken aan de herkenbare momenten waar je de slappe lach krijgt door het vertellen van een eigen verhaal, terwijl de omstaande vriendengroep toekijkt met een ongemakkelijke blik. “Guess you had to be there“. In ‘Topical dancer’ kunnen de twee maatschappijkritisch uit de hoek komen. Op singles als ‘HAHA’ toont het duo dat de boog niet altijd gespannen moet staan. Lachen is soms het beste medicijn.

Hoewel we de single ‘Thank you’ al kennen van vorig jaar in september, toen ze uitgebracht werd als single, doet ze toch perfect dienst als afsluiter van dit album. Een afscheid met een ironische kwinkslag richting negatieve, non-constructieve feedback van fans. Zowel met ‘fans’ als de muziekindustrie wordt met de draak gestoken. “Exposure shouldn’t have a price, right? Cause money doesn’t rhyme with creativity“, klinkt het. Een meer dan juiste opmerking richting een financieel lijdende cultuursector. Toch nog even een oproep doen, steun je lievelingsartiesten met je centjes. Naar eigen zeggen, klinkt de tekst op momenten misschien wat passief-agressief. Toch lijkt het eerder een voorbeeld van de vele serieuze topics die worden aangesneden in het album, zonder dat het voelt als natrappen.

‘Topical dancer’ is, simpel gezegd, een album waar een talentvolle zangeres en een ijzersterke producer hun krachten bundelen om een ironisch-getint pareltje de wereld in te sturen. Er zullen ongetwijfeld genoeg landgenoten zijn die zich op een of andere manier gepikeerd zullen voelen na het luisteren van deze plaat. Toch voel ik mij bij dezen verplicht om te eisen dat België dit duo omarmt en gebruikt als toonvoorbeeld voor het kunstzinnige, creatieve en muzikale talent dat schuilt binnen onze bescheiden landgrenzen. ‘Topical dancer’ doet niet alleen bezinnen. Het doet ook bewegen.

Het album houdt ons qua tekst een enorme spiegel voor de neus. Op muzikaaltechnisch vlak ontbolsteren Adigéry en Pupul zich in die mate dat de productie doorlopend gevarieerd en interessant blijft. Een plaat meermaals kunnen beluisteren en steeds nieuwe details kunnen ontdekken, is een belangrijk criterium voor een meer dan geslaagd album. Hier slaagt het duo met verve in, wat uiteindelijk zorgt voor een complete ervaring.  We kunnen maar hopen dat Charlotte Adigéry en Bolis Pupul nationaal en internationaal de aandacht krijgen die ze verdienen.

Charlotte Adigéry & Bolis Pupul stellen het album op 20 april voor in Ancienne Belgique (tickets & info).