Connan Mockasin doet ons als een geaaid pluizenbolletje voelen op ‘Jassbusters two’

door Laurent Voet

Connan Mockasins nieuwe album ‘Jassbusters two’ is de opvolger van ‘Jassbuster‘ uit 2018. Met nog geen halfuur aan nieuwe muziek zet Mockasin zijn dromerige en nonchalante sound verder. Er is niet veel nieuws op te merken onder de zon van het vervolgstuk. Soms raakt de plaat echter die ene sweet spot in je gehoorgangen.

Het zal weinigen misschien verbazen. ‘Jassbusters two’ klinkt exact zoals zijn voorganger. De naam is geen toeval. We horen relaxte, licht erotische en jazzy dronken gitaren en een mompelende Mockasin. Soms denken we terug aan zijn ambitieus debuut ‘Forever dolphin love’ uit 2011 en vinden we het jammer dat het allemaal wat lui en inspiratieloos klinkt. Als men de giechelende intermezzo’s wegdenkt is er niet zoveel nieuw materiaal waar we het mee moeten stellen. Althans dat was het eerste oordeel. Eigenlijk gaan de nummers amper vervelen en voelen ze net ontzettend gladjes aan.

Neem onze raad aan en luister het nieuwe album in de ochtend, op een zondag met een felle zon. Al is dat met ons Belgische weer vaak makkelijker gezegd dan gedaan. ‘K is for klassical’ is het eerste overtuigende nummer. Het is allemaal heel erg doelloos en zwervend zonder enige drang tot zelfponering of overmaat aan ambitie. Dit is uiteindelijk ergens de opzet van Mockasins nieuwste plaat. Het laat ons eigenlijk gerust waar het moet en laat ons gewoon in de mooie ochtenden ‘zijn’. Nummers als ‘In tune’ zijn zo vriendelijk. Ze proberen zich niet met een aanslag in ons gehoor te nestelen, maar blijven als een brave hond bij de voeten liggen in het bed. De gitaarlikjes doen de ogen sluiten als voor de zon en de drums blijven op een veilige afstand.

‘She’s my lady’ gaat ondanks de repetitieve aard niet vervelen. Zet het nummer een halfuur op herhaling en het zal nog even fris klinken. ‘Jassbusters two’ dwingt ons nergens toe. En dat is nu nét de sterkte van het album. Er valt niet meer te vertellen dan dat je Connans plastische gitaarspel tot jou moet nemen bij het ontbijt. In tijden van hyperpop en terechte grootse politiek beladen videoclips is dit een gewenst rustpunt.