Of het nu de tweede, derde of misschien wel volgens sommige vierde comeback is doet er weinig toe. De mannen van Cymande legde in de jaren 70 hun fundament met de krachtige opeenvolging van drie klassiekers: ‘Cymande’, ‘Second time round’ en ‘Promised heights’. De muziek kende een unieke mix van soul, funk, reggae, R&B, calypso en jazz. Het leidde tot iets wat men misschien wel progressieve en psychedelische funkadelica kunnen noemen. Of het om in de woorden van de band zelf te zeggen: nyah-rock.
‘Renascence’ is een zoveelste kans om de muziek die aanvankelijk overzien in 1970 werd toch een podium te geven waar maatschappijkritiek, dans en hoop elkaar kunnen ontmoeten. Na het alweer vergeten ‘A simple act of faith’ uit 2015 zijn ze meer dan terug. Deze comeback lijkt van iets langere duur, gezien de aanloop Cymande genoot na de documentaire ‘Getting It Back: The Story of Cymande’ uit 2022 die meer licht op hun nalatenschap wierp.
Indertijd werd Cymande vaak over het hoofd gezien. Het is pas later, in de vorm van vele samples, dat de band herondekt werd. De La Soul, Gang Starr, The Fugees en meer haalden hun mosterd bij het groovy geluid dat deze band te bieden had. In de tussentijd werden nummers als ‘Bra’, ‘Doves’ en ‘Brothers on the slide’ hits ná hun tijd van uitgave. Deze redenen zorgden ervoor dat ‘Renascence’ niet zonder enige toelichting de ogen en oren van reviewers wereldwijd niet kon passeren zonder daar enige woorden aan vuil te maken. Jammer genoeg zijn onze woorden niet de meest lovende, al is er zeker geen reden tot paniek.
‘Renascence’ begint met een sexy funkgitaartje. Toch wordt dit al snel geconstrateerd met waar de band enigzins bekend om staat: een gezonde dosis kritische vraagstellingen die het bewustzijn zouden moeten aanscherpen over ongelijkheid, oppervlakkigheid en discriminatie. ‘Road to zion’ is klassieker van aard. De inzet op strijkers is hier groter dan in eerdere albums te vinden is. Al blaast het nummer eerder lauw. ‘Only one way’ is min of meer van dezelfde natuur. Een beetje oubollig, maar wel gericht naar een opbouw.
We kunnen wat meer beginnen dansen vanaf ‘Coltrane’. Een nummer dat wat toetsen Curtis Mayfield en Isaac Hayes kent. Het is een simpele ode aan muziek. Een boodschap op meer en beter te luisteren. Het echte startschot echter wordt gegeven bij ‘Sweeden’. De productie is erg netjes en helder, wat eigenlijk niet meteen de muziek tot zijn recht laat komen. De oorspronkelijkere muziek van de band kon genieten van een korrelig en meer swingende jaren ’70 productiestijl die de muziek net zo dik en smerig maakte. Tekstueel ontbreekt er ook diepgang. Hoewel de thema’s broodnodig zijn, zorgt de afwezigheid van concrete kritiek ervoor dat de nummers politiek gezien snel kunnen vervallen in een hol fraseren. “I wonder why/We play this game/We keep going on/While things remain the same“, klinkt het op ‘How we roll’. Vaag genoeg om in alle tijden te gelden en mensen overheen meerdere generaties te verbinden (want daar slaagden ze al eerder in!). Artistiek klinkt het eerder aan de luide en botte kant.
Er zit meer traagheid in de nieuwe nummers van Cymande. Is het de leeftijd? Een nood aan kalmte en overzicht? ‘Heart of the willing’ kent een rustig fluitje. Al wordt het te snel een nummer dat verloren gaat in de grotere traditie, met een enorme catalogus, waar Cymande in huist. Op ‘I wanna know’ bewegen we nogmaals spontaan ons hoofd op de funkyness van de muziek, maar verder geraakt ons lichaam niet. Ook de afsluiters zorgen voor hetzelfde resultaat, al is ‘Carry the world’ wel wat subtieler en gevoeliger dan de andere nummers op ‘Renascence’.
We krijgen eerlijk gezegd een plaat voorgeschoteld waar niemand echt naar vroeg, gezien het tijdloze gehalte van hun vorige werk. Toch is het hoopvol deze oudere garde met plezier muziek te horen maken. Destijds werden kregen ze niet altijd de podia die ze verdienden. Vandaag wél. En daaruit kan live heel wat vreugde ontstaan. Hoewel ‘Renascence’ zelfs de danser niet echt door elkaar schudt is dit album een ode aan inspiratie, samenzijn en gewoonweg genieten van mooi afgewerkte, deugddoenende muziek.