Fans van de Britse bands Mogwai, Slowdive en Editors sprongen vast en zeker een gat in de lucht toen ze in februari te horen kregen dat Minor Victories, een samenwerking van leden uit die drie bovenstaande bands, hun debuut-lp aankondigde. Rachel Goswell, de gedeeltelijk dove Slowdive-frontvrouw, beschrijft het project zelfs als “het opwindendste waaraan ze tot op heden heeft meegewerkt” en volgens Justin Lockey van Editors is dit eerste Minor Victories-album “de plaat die hij altijd al wou maken”. Of het ook de plaat is die wij altijd al wilden horen, is een andere kwestie.

Tijdens opener ‘Give up the ghost’ krijgen we een mooie voorbode van wat het album ons te bieden heeft: er wordt vakkundig een sfeer opgeroepen die gedurende de volledige langspeler aanblijft. Het is een grijze, mistroostige kerkhof-sfeer met zo nu en dan een moment van verlichting. Enkel een stemming oproepen voldoet echter niet om het boeiend te houden: daarvoor heb je ook hoogstaand songmateriaal nodig en een gezonde portie afwisseling tijdens en tussen de nummers onderling, wat jammer genoeg achterwege blijft in het openingskwartier van ‘Minor victories’.

Nochtans biedt single ‘A hundred ropes’ een fraaie fusie van synths, een heus compartiment aan strijkinstrumenten en Rachel’s prachtige stem, maar het is pas tijdens ‘Scattered ashes (song for Richard)’ dat die elementen gecombineerd worden tot een volmaakte song. Het is exact zoals je verwacht, of toch op zijn minst hoopt, dat een bundeling van de krachten van Editors, Mogwai en Slowdive zou klinken: de diepe shoegaze-bas van Slowdive, de folky post-rock-elementen van Mogwai en het toegankelijke van Editors. De clip van dat lied, waarin een kat Godzillagewijs  de mensheid probeert uit te roeien, is eveneens het bekijken waard.

Met ‘Folk arp’ krijgen we vervolgens het meest Mogwai-achtige nummer van de lp voorgeschoteld: het lied bestaat uit één lange, emotioneel geladen opbouw, doorspekt met post-rockgitaren en tedere pianotonen en opnieuw brengen Rachel’s dromerige vocals ons aan het zweven. Bij het begin van “Cogs” lijkt de band eindelijk op volle koerssnelheid te zijn, maar dan steekt de langdradigheid weer de kop op en die zal helaas niet meer verdwijnen gedurende de resterende songs. Aan het begin van ‘For you always’ moeten we zelfs even huiveren wanneer James Lockey’s (broer van Justin) stemgeluid ons angstaanjagend hard aan Chris Martin doet denken. Gelukkig is Rachel daar snel terug om de brokstukken te lijmen, al kunnen we van dan af de Coldplay-horror nooit meer echt van ons afschudden.

De electropost-folk die Minor Victories op zijn gelijknamige debuut-lp brengt, bestaat uit een afwisseling van een aantal sterke songs en een resem eentonige passages waarin het Editors-gehalte misschien net iets te nadrukkelijk de kop opsteekt. De enige constante factor en grote kracht van deze groep is het gezongen compartiment door Rachel Goswell, wiens gevoelvolle vocalen niemand onverschillig kunnen laten. Volledig overtuigen kan deze supergroep echter (nog) niet, al denken de die hard-fans van Mogwai, Slowdive en Editors daar gegarandeerd anders over.

Op zaterdag 20 augustus komt de band zijn debuutplaat voorstellen op Pukkelpop.