Het lijkt tegenwoordig soms alsof de finale ondergang van onze wereld is ingezet: we beleven de warmste jaren ooit, Trump schopt het tot president, extreem-rechts rukt op in een uiteenvallend Europa en haatboodschappen vieren hoogtij op sociale media. Zij die geloven dat het anders kan, worden in een hoekje gedreven – het hoekje van waaruit Austra opereert.

Katie Stelmanis, de operageschoolde zangeres van de Canadese synthpopformatie Austra, heeft zich na de release van het uitstekende ‘Olympia’ verdiept in de huidige economische en politieke staat van de wereld. Dat stemde haar niet meteen hoopvol en leidde tot het schrijven van ‘Future politics’. Een politieke plaat dus? Niet meteen. Stelmanis is geen schreeuwer, en bijgevolg leek een hoopgevende langspeler maken haar een beter idee.

Op ‘Future politics’ stelt de zangeres zich een wereld voor waarin alles wel goed gaat. Opener ‘We were alive’ begint zweverig en het stemgeluid van Stelmanis voelt ondersteund door minimalistische beats meteen vertrouwd aan. Het titelnummer vlamt al iets steviger vooruit, al hoef je van haar geen dansplaatjes te verwachten. In ‘Utopia’ komt de eerder genoemde droomwereld het sterkst naar voor; Stelmanis voelt zich vervreemd en vlucht naar een betere plek (“I live in a city, full of people I don’t know”). Ze wil vooruit kijken, een gevoel dat ook terugkeert bij het pulserende ‘Freepower’.

Het prachtig ontluikende ‘I’m a monster’ loopt dan weer over van onzekerheden, gezongen over een klinisch opgebouwde compositie van beats en clicks. ‘Angel in your eye’ begint sterk en hopt van de ene wobbly synth naar de andere terwijl Stelmanis koel en afstandelijk haar tekst scandeert. De zweverige refreinen contrasteren echter iets te hard. Koelte voelen we trouwens doorheen de volledige plaat. Afsluiter ‘43’ grossiert erin maar voelt desondanks aan als een anti-climax. Als je een hoopvol album schrijft, waarom eindig je dan met een lijzige, desolate track?

‘Future politics’ is een vreemde plaat geworden. Nummers als ‘I’m a monster’ en ‘Beyond a mortal’ – dat zichzelf als het ware heropstart in het midden – kunnen ons moeiteloos bezweren. Als geheel is het echter moeilijk om Austra’s verhaal te volgen. Muzikaal gezien horen we interessante vooruitgang; waar de Canadezen op ‘Olympia’ vooral eighties- en ninetiesgeluiden gebruikten, krijgen we nu geëxperimenteer met IDM en minimal. Het vertrouwde samensmelten van stem en beats gebeurt nog verfijnder dan voorheen. Desalniettemin voelt het album zelden dwingend aan, wat de herspeelbaarheid niet ten goede komt. De kans is klein dat we ons deze op het einde van het jaar nog zullen herinneren.

Website Austra
Album verdeeld door V2