Samenwerkingen in de muziekwereld dienen doorgaans om hits die gegarandeerd geld in het laatje zullen brengen te fabriceren. De bezielers van het Marfa Myths Festival in Texas sluiten “artiesten die elkaar stilletjes vanop een afstand bewonderen” net samen op in een studio om het tegenovergestelde te bereiken. Door een album te mogen maken dat niet per se moet scoren en verkopen, krijgen artiesten de vrijheid om te experimenteren en improviseren.

Het dream team voor deze formule is Welsche singer-songwriter Cate Le Bon en Deerhunter- en Atlas Sound-bezieler Bradford Cox. Ze werkten al eens samen (Cate Le Bon co-producete Deerhunters achtste album). Samen dagen ze elkaar uit om hun excentriciteit op de spits te drijven.

Geholpen door een paar vrienden (onder andere Stella Mozgawa, drummer bij Warpaint), creëren Cate Le Bon en Bradford Cox een indiepunk spaghettiwestern, waarin ze de draak steken met de tragiek en banaliteit van het dagelijks leven. Dat doen ze door beelden en klanken, geproduceerd door een hele resem instrumenten, zoals een cabasa, te contrasteren. Zo zetten ze bijvoorbeeld de hymne-achtige “Your eyes“-samenzang in het openingsnummer ‘Canto!’ met drums weer met beiden voeten op de grond.

Met haar ingetogen en aandoenlijke stem eert Cate Le Bon verveelde secretaresses als alledaagse bewaarengelen in ‘Secretary’. ‘Fireman’ is het relaas van een gebluste brand, gebracht aan het hels tempo van een losgeslagen piano. In het meest geslaagde nummer kanaliseert de doorgaans beheerste Cate Le Bon wijlen postpunk-legende Mark E Smith om haar gal te spuwen over pietluttige frustraties, zoals haar lelijke T-shirt. Cate Le Bon die “That’s not so nice” deadpant met een ontstemde gitaar in de achtergrond is dit album in een notendop en op zijn best.

De twee muzikale speelvogels omarmen dus de chaos en hebben daar duidelijk plezier in. Onvermijdelijk aan een plaat waarop creativiteit primeert en die opgenomen werd op slechts een week tijd, is dat het allemaal wat overhaast en niet afgewerkt klinkt. Sommige liedjes hangen met haken en ogen aan elkaar of flirten net iets te lang met de kakofonie.

‘Myths 004’ waardeer je het best door het niet te serieus te nemen en het te aanvaarden zoals het is: een leuk experiment dat vooral liefhebbers zal bekoren, eerder dan een topplaat die een nominatie voor de Mercury Prize in de wacht zal slepen – in tegenstelling tot Cate Le Bons recentste album. ‘Myths 004’ is niet enkel een toetje om onze honger voor die volgende topplaat te stillen. Het is de ep waarop de creativiteit voor die plaat alvast gezaaid wordt, for better or for worse.