2017 was het eerste jaar sinds de oprichting waarin Death Grips geen volwaardig project uitbracht. Onze honger werd enigszins gestild door de 22 minuten durende ‘Steroids megamix’, maar al bij al was het een relatief stil jaar voor het experimentele trio. Toen ‘Year of the snitch’ dan uiteindelijk aangekondigd werd, lagen de verwachtingen bijgevolg enorm hoog.

Zoals wel vaker het geval is bij de heren ging de aanloop naar het album gepaard met een hele hoop gekkigheid. Zo ging hun Twitteraccount bijvoorbeeld regelmatig over tot het oneindig veel retweeten van de zin ‘Death Grips is online’ (wat uiteindelijk de titel van het openingsnummer bleek te zijn) en kondigden ze aan dat ze in de studio zaten met niemand minder dan Andrew Adamson, de regisseur van de eerste twee Shrek-films. Ook de weerzinwekkende albumhoes kon heel wat aandacht naar zich toe trekken. Daarnaast loste de groep maar liefst zes singles op voorhand, iets wat misschien een bedenkelijke marketingstrategie lijkt, maar gezien de onvoorspelbare aard van het album is het uiteindelijk een verstandige keuze geweest om zo toch enkele momenten van herkenbaarheid te scheppen tijdens de eerste luisterbeurten. ‘Year of the snitch’ is na het relatief voorspelbare ‘Bottomless pit’ namelijk opnieuw een waanzinnig en gevarieerd album waarop Death Grips bewijst dat ze hun zin voor vernieuwing nog lang niet verloren zijn.

Het drietal staat ervoor bekend om hun albums altijd op magistrale wijze te openen en die reputatie maken ze deze keer wederom waar. ‘Death Grips is online’ is een waanzinnig nummer dat een moeilijk te omschrijven energie uitstraalt. De beat klinkt redelijk atmosferisch en tegelijkertijd heel hard en sleurt je zo vanaf de eerste minuut meteen binnen in het universum van ‘Year of the snitch’. MC Ride flowt ondertussen razendsnel over het geheel met zijn typerende cryptische teksten. Vooral de ‘punks get nailed’ sample die doorheen het nummer terugkeert geeft het geheel een krankzinnige draai, waardoor het agressieve nummer alsnog een heel catchy toets krijgt.

Daarna krijgen we ‘Flies’ te horen, een angstaanjagend nummer waarop Ride op lugubere wijze fantaseert over vliegen die zijn dode lichaam verorberen en weer uitspugen. Op instrumentaal vlak imiteert deze track de donkere boodschap, waarbij het sinistere melodietje je onderbewustzijn langzaam oppeuzelt om je daarna met behulp van de harde bassen weer uit te braken. Nog harder is de manier waarop dit nummer overgaat in de verschroeiende herrie van ‘Black paint’ dat de opgebouwde trance op brutale wijze aan diggelen slaat. Dit is het meest “conventioneel harde” lied op ‘Year of the snitch’ en komt door deze overgang extra stevig binnen.

Tijdens dit eerste drieluik krijgen we al een gevarieerd beeld van wat Death Grips allemaal in huis heeft, maar met het bevreemdende ‘Linda’s in custody’ doen ze er nog een schepje bovenop. Dit nummer is opgebouwd rond een heel understated beat die op de een of andere manier toch enorm bouncy is en uitnodigt tot meeknikken. het klinkt als niets dat de band ooit eerder gedaan heeft en is een perfect voorbeeld van hoe Death Grips na bijna een decennium nog steeds kan verrassen.

Met ‘Streaky’ en ‘Dilemma’ krijgen we een toegankelijker een-tweetje vooraleer het meest intense deel van het album begint. Het eerste nummer kunnen we tot het meest catchy en dansbare werk van het trio rekenen, het tweede klinkt bijna als surfrock en doet heel erg denken aan The I.L.Y’s, het zijproject van Zach Hill en Andy Morin. Met dit koppel nummers bewijst Death Grips dat ze niet altijd op de donkere kanten van je smaak moeten mikken, soms kunnen ze ook “gewoon” leuke muziek maken zonder hun creatieve visie daarvoor te moeten verloochenen. Bovendien zorgt het voor een welkom rustpunt na de gecondenseerde adrenalinestoot van ‘Shitshow’.

Daarna komt dus het meest intense deel van het album. Dit wordt ingeleid door ‘Little Richard’, een nummer dat gedragen wordt door de monotone robotvocals van Zach Hill. Na het opzwepende ‘Dilemma’ is dat een moment om terug in een roes gewiegd te worden. Veel tijd om in vervoering te blijven krijgen we echter niet, want het nummer wordt opgevolgd door het schizofrene ‘The fear’, vermoedelijk het meest verrassende nummer op het album. Death Grips klinkt hier als het ware meer als een huiskamerjazzorkest dan als een experimentele hiphop-groep. MC Ride lever hier ook een van zijn meest intense performances waarin hij in dialoog met zichzelf gaat en contempleert of hij al dan niet van een hoog gebouw moet springen. De hook waarin hij op getormenteerde wijze tegen zichzelf schreeuwt is oprecht angstaanjagend en sleurt je helemaal mee in de waanzin. Afsluiten doet de groep met de muzikale uppercut ‘Disappointed’. De vraag-en-antwoordstructuur van de strofes met afwisseling tussen harde en zachte stem zorgt voor een enorm verslavende cadans en de gepijnigde ‘Why me?’-schreeuwen van Ride gaan door merg en been. Op dit nummer bewijst Death Grips opnieuw dat ze er meesters in zijn om vernieuwende en agressieve muziek toch catchy en aanstekelijk te houden.

‘Year of the snitch’ lijkt Death Grips’ meest zelfbewuste en zelfreflexieve album te zijn. Het is een band die grotendeels door het internet gevormd en gedefinieerd wordt en daar zijn de heren zich ook volledig van bewust. De titel van het openingsnummer is natuurlijk een binnenkopper, al duiken er verder verschillende referenties naar hedendaagse memecultuur op. Zo is het feit dat ze Andrew Adamson gevraagd hebben om een intro in te spreken voor Dilemma haast een parodie op het idee van features en tegelijkertijd een referentie naar een vreemde kant van de internetcultuur (er bestaan heel wat vreemde video’s over Shrek). ‘Hahaha’ staat dan weer vol ironische verwijzingen naar trolls die niets liever doen dan anoniem stoere dingen reageren op het internet: “Tell the princess to eat shit and die / Ownage!”. De bizarre videoclip voor ‘Shitshow’ zou je op zich als een meme op zich kunnen beschouwen. (Die bekijk je best niet als je baas of je grootouders toevallig in de buurt zijn)

Zelfs de eigen status als experimentele groep wordt meermaals aangehaald. Zo kan je het neurotische ‘dadadada’-gewauwel op ‘Disappointed’ interpreteren als Death Grips die de mensen uitlachen die geen fan zijn van de nieuwe richting die de groep op dit album inslaat. De band laat namelijk meer en meer hun punky hiphoproots achter zich om een steeds breder worden scala aan geluiden te ontdekken. Tegelijk staat ‘Year of the snitch’ bol van de record scratches, uitgevoerd door DJ Swamp. Je zou het kunnen zien als een knipoog naar hun muzikale invloeden: tegelijk steeds verder weg van het hiphop-geluid varen en tegelijk een van de grootste clichés van het genre er overal vingerdik opleggen.

Nog interessant is de grote mate waarin Death Grips zichzelf samplet en zo een eindeloze doorverwijzing doorheen hun oeuvre creëert. De ondertussen iconische ‘yuh’-kreten vanop Guillotine worden zeven jaar later bijvoorbeeld geknipt en in ‘Streaky’ geplakt, waar ze een volledig andere context en vibe krijgen. Oorspronkelijk waren het imposante oerkreten, nu worden ze eerder een leuk ritmisch spelletje. Heel het album staat zo vol van de expliciete verwijzingen naar hun oudere werk. Ook opmerkelijk is de eerste strofe van ‘Little Richard’ waarin Zach Hill lijkt te vertellen hoe hij de beruchte albumhoes van ‘No love deep web’ gefotografeerd heeft.

Het is ongelooflijk hoeveel verschillende ideeën Death Grips in een album van 37 minuten kan stoppen zonder ergens slordig of incoherent over te komen. Meer nog, verschillende nummers klinken veel beter in de context van het album door de slimme opbouw van de tracklist dan dat ze doen wanneer je ze apart luistert. Death Grips is niet van plan om voorspelbaar te worden en iedereen die hen niet meer kan volgen zal niet gemist worden. De mannen doen hun eigen ding en daar zijn ze het beste in. Met ‘Year of the snitch’ brengen ze een van hun beste albums tot nu toe uit en tonen ze nog maar eens aan dat ze een van de boeiendste en meest inventieve acts van het moment zijn.

Death Grips komt ‘Year of the snitch’ op 7 september voorstellen in de AB. Info & tickets vind je hier.