Kleine letters worden groot. Voor tweede plaat ‘Cracks in common sense’ ruilt Dirk. de kleine letters in voor capslock-schreeuwerigheid. Ook aan de stijl van de band zelf werd lichtjes geschaafd, met minder absurditeit en nihilisme tussen de weerbarstige indierock-gitaren.

Zanger en bassist Jelle Denturck suggereerde het zelf al eerder: Dirk. is ook als band groot geworden. De songs op ‘Cracks in common sense’ herbergen nog steeds tegendraadse riffs en nietszeggende teksten maar ditmaal omhuld door een toegankelijke en afgewerkte verpakking. Die keuze draait op zich goed uit. Het oude ‘Gnome’ wrong en schudde nog, ‘Small life’ kan je als “stevige pop met een kwinkslag” catalogeren. Desondanks klinkt deze langspeler beter en meer afgewerkt dan debuut ‘Album’, al doen de nummers soms minder met ons dan we zouden willen.

Neem nu ‘Counterfeit’, dat fantastisch begint als iets van Death From Above 1979 en vervolgens verdergaat met een verveeld refrein. Het doet daar denken aan The Strokes al komt Denturck vooralsnog niet weg met de nonchalance van Julian Casablancas. ‘Artline’ duurt minstens een minuut te lang om te blijven boeien en ‘Komrad shoes’ verveelt over de gehele lijn. ‘Come on tv!’ vonden we eerst wel grappig, na een paar luisterbeurten sloegen we dat intermezzo steeds over.

Als geheel blijft ‘Cracks in common sense’ wel een sterk album met een merendeel aan goeie songs. ‘Golly’ heeft een heerlijk barokke strofe, de bridge op ‘Small life’ rammelt zoals een gitaarmuur dat moet doen en ‘My dog’s dead/The only way is out’ voelt zowaar oprecht melancholisch aan. ‘Hit’ blijft een fantastische song die dateert uit de Rock Rally-periode van de band en ‘Mother’ is een verrassende, intieme afsluiter waarin Denturck definitief af lijkt te rekenen met de demonen die hem achtervolgden sinds de dood van zijn moeder.

Op deze tweede plaat lijkt de waanzin wat van de band geschaafd en dat is geen slechte zaak. Waar sommige nummers op ‘Album.’ aanvoelden als een samenraapsel van riffs, klitten de ideeën hier meer aan elkaar. Helaas raken die ietwat brave ideeën ons niet altijd even hard. Volgende keer weer wat gekker?