Na een periode van bijna vijf jaar keert Disclosure terug met een album waarop het duo reflecteert op de geluiden die hen hebben gebracht naar waar ze nu staan. Op incoherente en zwakke voorganger ‘Caracal’ uit 2015 koppelden de broers Guy en Howard Lawrence hun eigen sound aan die van een resem popsterren, met meer invloed van die featurings. De poging om groovy r&b en hun hippe uk garage te verzoenen, ontplofte jammer genoeg in hun gezicht. Op ‘Energy’ bouwt het duo voort op het elan van ‘Ecstacy’, een ep die ze eerder dit jaar al uitbrachten.

Het mag gezegd worden dat het duo na de release van ‘Caracal’ z’n best heeft gedaan om fans van het eerste uur tevreden te stellen. Een ode aan de moog-synthesizer op de ‘Moog for love’-ep verscheen enkele maanden nadien maar bleek onvoldoende. Een grondige herbronning van wie of wat ze precies wilde plezieren met hun muziek was aangewezen. Op het einde van 2018 zagen we daarvan de eerste resultaten met de puike ‘Moonlight’ ep en een clubtournee; ze wilden terug enkel en alleen de beats laten spreken.

Het is evenwel begrijpelijk dat de broers het sample-gebruik (soms misschien zelfs iets te zwaar) achterwege hebben gelaten op deze derde plaat en vol zijn gegaan voor samenwerkingen. Op ‘Douha (mali mali)’ zien we een perfecte kruisbestuiving tussen de recente interesse in Afrikaanse muziek van de broers en hun eigen sound met daarbij een bijzonder mooie, catchy bijdrage van Fatoumata Diawara. Nog in de eerste helft vinden we het hyperkinetische ‘My high’ met enfant terrible Slowthai en Aminé, waarin die twee heen en weer gaan over een bijzonder pittige four on the floor UK garage beat. ‘Lavender’ en ‘Who knew?’ zijn dan weer vintage Disclosure-producten die de kerk net iets meer in het midden houden. De lijzige stem en productie van Channel Tres is uiteraard opmerkelijk en wérkt in combinatie met de klank van de broers.

De tweede helft van de plaat is opmerkelijk minder interessant met een aantal nummers die nergens heen lijken te gaan met ‘Ce n’est pas’ als zwaartepunt dat eeuwig lijkt te duren. Uit de naar verluidt meer dan 200 nummers die de broers in aanloop van de plaat hadden gemaakt, is het opmerkelijk dat er twee interludes (op ‘maar’ elf nummers) in de tracklisting verschijnen. ‘Fractal’ en ‘Thinkin ’bout you’ zijn op zichzelf prima maar waarom werden ze niet uitgewerkt tot een volwaardig nummer?

Het duo is op dit derde album terug in hun eigen element geraakt maar overtuigen of groeien nauwelijks. Het doet nog steeds de vraag rijzen naar waar de broers nu effectief heen willen met hun carrière. ‘Energy’ is na de poging tot popsucces op ‘Caracal’ een inspanning om zich zonder veel excuses opnieuw uit te vinden. Ze slagen daar jammer genoeg niet bepaald in. Ze maken maken terug muziek die vooral zij leuk vinden gegrond uit hun eigen omgeving, passies en interesses – net zoals in het begin van hun carrière, maar slagen er niet om zowel hun genres als zichzelf verder te pushen.