De Angolese producer Rogério Brandão Luís, met licht controversiële artiestennaam DJ Nigga Fox, komt na vier jaar opdraven met een tweede album getiteld ‘Chá petro’. Fox, opgegroeid en gevestigd in Lissabon, is een spilfiguur in de afro-elektro scene. Met releases op het Britse label Warp, boekingen langs de meest notoire Europese clubs en festivals, heeft de man al een mooie reputatie opgebouwd. Echter, zijn ware thuis bevindt zich onder de creatieve daken van het muzieklabel Príncipe. Het label waar Afro-Portugese artiesten een veilige thuisplaats kennen.

‘Chá petro’, Portugees voor zwarte thee, is met slechts zes nummers een kortere luisterervaring. Op muzikaal vlak ligt het in de la ‘niet voor iedereen’. Fox’ repertoire bestaat doorgaans uit meer dansbare muziek. Hoewel hij met deze plaat opteert voor meer experimentele ambient. Deze voelt bovendien wat duister en onheilspellend aan.

Het geluid geeft een ietwat oncomfortabel gevoel, alsof er donkere wolken boven je hoofd hangen. Zo is er de opener ‘Ondas da terra’ dat aanvankelijk klinkt alsof een AI-machine producing software krijgt aangeleerd. Een chaos die doorheen de track meer structuur krijgt, maar eigenlijk nooit tot een ritmisch geheel komt.

Het verbaast dan ook niet wanneer we lezen dat ‘Chá Petro’ een soort van overgangsplaat is. “All this music comes effortlessly during sessions such as any other, so don’t throw away valuable time searching for a concept”, valt er lezen in de notes van het album op de Bandcamp-pagina van het label. Deze houding is merkbaar doorheen de nummers. Niet dat ze onaf zijn, al voel je dat er een zoektocht heerst doorheen de nummers. Bij nummers ‘Má rotina’ en ‘Mutadoree’ heb je de wederkerende frasering van het woord “mutadoree”, een fonetische spelling van wat “veel pijn” betekent in het Portugees. In deze songs voel je hoe een artiest met een idee of concept in zijn hoofd zit en er spelenderwijs verschillende richtingen mee kan uitgaan.

Toch hoeft het niet altijd een avant-gardistische luistersessie te zijn die wat inspanning vraagt. ‘Wanguila’ is een langzaam nummer waarbij een golvende synth het geheel van drums aanstuurt en een aangenaam, dromerig landschap creëert. Dat dit soort muziek niet voor iedereen is, is in se niet volkomen onbegrijpelijk. Anderzijds biedt ‘Chá petro’ wel unieke klanken die je moeilijk ergens anders zal vinden. Een inkijk in een niche-genre lijkt volgens ons alleszins een eerste stap voor een ontdekkingsreis langs verscheidene zuiderse scenes.