Je hebt het misschien ook al gemerkt: er worden in deze wereld meer platen gemaakt en uitgebracht dan goed voor je oren kan zijn. De Indiestyle-redactie zou graag elk exemplaar uitvoerig analyseren, maar moet het soms bij een korte beschrijving houden. Hieronder kan je ze lezen, met bijdragen van Thomas Konings, Alexander Spriet, Daan Leber Rana Cools, Filip Tyskens, Jens Van Lathem, Wouter Claeys en Agathe Danon.
Jon Hopkins – Late night tales
Zoals de meeste releases in de Late Night Tales reeks, kiest Jon Hopkins niet voor de voor de hand liggende nummers. Op dit album selecteert hij vooral muziek die de meer organische kant van zijn eigen reguliere werk representeert. Gevolg is dat de beats hoofdzakelijk achterwege blijven. Hierdoor ontstaat meer dan een verzameling, maar één lange trip waarbij vooral de sferische elementen de hoofdrol spelen. Jon Hopkins plaatst elektronisch naast akoestisch en zang naast instrumentaal. Het spoken word stuk op het einde leidt dan ook tot een bruusk ontwaken. (DL)
Album verdeeld door N.E.W.S.
Mister and Mississippi – We only part to meet again
Dat de populariteit van het Nederlandse Mister and Mississippi niet over de landsgrenzen geraakte, kunnen we onze radiostations sterk kwalijk nemen. Want met hun drie jaar geleden verschenen debuut wist het viertal doeltreffend hun creativiteit uit te schrijven volgens de commerciële wetten. De moeilijke opvolger ‘We only part to meet again’ is er eentje die tijdens optredens met uitschieters en knallende outro’s wil vlammen. De songs laveren er moeiteloos tussen genres en de band laat aan de hand van persoonlijke gebeurtenissen diep in zijn ziel kijken. Daardoor maakt de toevoeging van een strijkersensemble het extra weemoedig. Opvallend is het veelvuldig gebruik van de stevige sound waarvoor we Sigur Rós danken, al koos M&M net als Jónsi voor de toegankelijke richting. Commerciële pop en postrock gaan er in een broederlijke omhelzing. Maar ook in mooie vijvers zwemmen lelijke vissen. De plaat durft te bombastische trekjes te vertonen en de melige sound ligt er soms te dik op. Geen paniek, die muggenzifterij vergaat ruimschoots in de sterke dynamiek en gebalde emoties die ‘We only part to meet again’ wel verschaft (WC).
Mister and Mississippi website
Album verdeeld door V2
Joker – The mainframe
Liam McLean was nog een piepkuiken toen hij een vijftal jaren terug als Joker meerdere granen meepikte toen dubstep een plaatsje op het hoogste schavot veroverde. De man achter het Kapsizelabel kreeg het zelfs even in zijn hoofd zijn genre tot ‘purple wow’ te dopen. Die hoogtijd weet hij met ‘The mainframe’ niet te overtreffen. Zo is er niet alleen een gebrek aan vernieuwing, ook kan je met zo’n eigenzinnigheid enkel potten breken op de lokale kermis. Joker herhaalt gretig de sound van zijn favoriete vechtgames en zondigt aan de clichés van dreunende bassen en flitsende electro. Ook lijken romantische nummers als ‘Love’ een te wanhopige schreeuw naar geld en glorie. De nochtans leuke melodieuze zanglijnen zijn er te hardhandig opgepoetst, met een melige pot r&b tot gevolg. Enkel de helpende hand van Zak Abels gloeiende falsetto kan de kille nummers enigszins ontdooien. Wat maakt dat ‘The mainframe’ niet de manier is om uit een creatieve impasse te komen. Enkel voor liefhebbers van hevig beukwerk, dromerige lounge of hapklare synths, maakt Joker een goede slechte beurt (WC).
Album verdeeld door N.E.W.S.
Vuurwerk – Warrior ep
Vorige week speelde Vuurwerk nog op SXSW, deze week ligt de nieuwe ep ‘Warrior’ in de winkelrekken via het Britse label Lo Recordings. Het trio trekt met andere woorden resoluut de kaart van het buitenland en de sound van dit mini-werkje is dan ook internationaal. Net omwille van deze reden ben je als Belgische recensent al snel geneigd om deze release de hemel in prijzen. Nochtans maakt een grondige beluistering van het plaatje duidelijk dat dit niet aan de orde is. De Run Tell Secrecy-jongens sukkelen namelijk behoorlijk met opbouw en timing op ‘Warrior’. ‘Mirrors’ komt als intro overbodig over wegens de korte speelduur en een ontbrekende indruk van cohesie, ‘Warrior’ mist dan weer tot twee keer toe het momentum om nog diepere of intensere sferen op te zoeken. Tot slot draaft ‘Lux’ op een gelijkaardige manier door zonder dat de opbouw ooit vruchten lijkt af te werpen. Qua sound zit het met de donkere klanken, exotische motiefjes, poppy insteek en het potentieel van Sylvie Kreusch haar stem wel snor, qua uitvoering is er dus nog ruimte voor verbetering. (TK)
Album uitgebracht bij Lo Recordings
The Districts – A flourish and a spoil
The Charlatans – Modern nature
The Charlatans hebben er al een hele staat van dienst op zitten, met zowat twaalf platen, een rist verzamelaars en een eigen label van frontman Tim Burgess. Hoewel ze al lang geen potten meer breken kan de band toch blijven rekenen op een schare trouwe fans, en deze ‘Modern nature’ toont aan waarom. The Charlatans zijn namelijk zo Brits als het kapsel van Liam Gallagher en ze schipperen moeiteloos tussen de tientallen typisch Engelse geluiden die de laatste dertig jaar het kanaal zijn overgestoken. The Smiths, New Order, Blur, Prefab Sprout; het zijn slechts enkele namen die zich opdringen bij het beluisteren van de popdeuntjes op ‘Modern nature’. Het is trouwens door de professionaliteit die de band aan de dag legt bij het combineren van deze klanken en sferen dat deze plaat de grijze middenmaat overstijgt. Want hoewel The Charlatans absoluut niets nieuws doen dromen we toch altijd graag terug naar de tijd waarin Britse rockbandjes de toon zetten, en zeker als we daarbij begeleid worden door songs als ‘Let the good times be never ending’ of ‘So oh’. (FT)
Album verdeeld door N.E.W.S.
The Love Compartment – Coconut & crab
Vraag ons niet waarom, maar bij een bandnaam als The Love Compartment denken wij aanvankelijk aan de meest donkere new wave. Reeds vanaf de eerste akkoorden op ‘Coconut & crab’ zagen wij echter in dat deze connectie compleet ongefundeerd was, aangezien dit Leuvense vijftal zijn optimistische verhaal vertelt aan de hand van zonnige popdeuntjes. Als er al een wolkje aan de lucht is in de teksten van deze groep, dan is deze compleet opgelost aan het eind van ieder nummer. Tijdens de eerste luisterbeurten passeerden er gedachten als “dit is de nieuwe I’m from Barcelona” (in ‘Will not complain’), “Wilco zonder de scherpe kantjes” (in ‘New Amerika’) of “Engelstalige Yevgueni” (‘Spare parts’). U kunt het volgende dus wel afleiden: The Love Compartment moet nog zoeken naar zijn eigen identiteit, en klinkt iets te ongevaarlijk om helemaal te overtuigen. Echter, omdat we in een goede bui zijn door de nakende lente (en ook wel omdat de eerst vier songs op dit debuut verdomd catchy zijn) gunnen we The Love Compartment het voordeel van de twijfel en klasseren we hen bij ‘in de gaten te houden’. (FT)
Album verdeeld door Caroline
The Preatures – Blue planet eyes
Kennen jullie Alphabeat nog die vele jaren geleden een enorme hit hadden met het onweerstaanbare ‘Fascination’? Wel, voeg daar nog enkele snuifjes indie en rock ’n roll aan toe en je krijgt The Preatures. Leadsingle ‘Is this how you feel?’ bijvoorbeeld komt qua jolijt en catchiness heel erg dicht in de buurt. Uiteindelijk steekt dat nummer ook wel wat uit boven de rest van ‘Blue planet eyes’, al klinkt het geheel dankzij onder andere ‘Somebody’s talkin’ en ‘Ordinary’ toch best onderhoudend en vooral bijzonder lentefris. (AS)
Album verdeeld door Universal
Mourn – Mourn
Mourn komt uit Spanje en bestaat uit drie meisjes en één jongen die de schoolbanken nog niet ontgroeid zijn. Hun nummers overschrijden slechts zelden de kaap van twee en half minuten, maar dat blijkt ook niet nodig te zijn om indruk te maken. ‘Mourn’ is een ietwat vluchtige kennismaking met het potentieel van de band, al tonen onder meer ‘Otitis’ en ‘Silver gold’ aan dat het viertal nu toch ook al straffe songs weet te schrijven. Met ‘Boys are cunts’ laten de tieners bovendien blijken eveneens reeds enige levenswijsheid te bezitten. Kort, krachtig én veelbelovend. (AS)
Album verdeeld door Konkurrent
Yumi Zouma – EP II
Het Nieuw-Zeelandse drietal Yumi Zouma keert na haar terecht gehypete debuut terug met een nieuwe ep. Daarop horen we dezelfde zoete strandmelodieën, vervlochten met catchy refreinen en tijdloze melancholie. Het songmateriaal is hier ook beter dan op de eerste worp en dan zijn het vooral de singles ‘Alena’ en ‘Song for Zoe & Gwen’ die het verschil maken. Die eerste veert op bouncy, maar dreamy synths die weggelopen lijken uit een Zweeds dansnummer, de tweede heeft het soort overweldigende refrein dat dan weer doet denken aan de emo-indiepop van Wild Nothing. De andere liedjes houden de kwaliteit hoog, maar missen de verslavende hooks van het vooruitgeschoven werk. Met ‘EP II’ laten de Yumi’s zich vooral andermaal gelden als één van de grotere beloftes in de synthpopscene. (TK)
EP uitgebracht bij Cascine
18+ – Trust
Titels als ‘Club god’ en ‘Midnight Lucy’ geven naast de bandnaam van 18+ een accurate indicatie van wat je kan verwachten op ‘Trust’: zwoele zang en andere r&b-trucjes. Ze spelen evenwel niet de hoofdrol op het debuutalbum van het tegenwoordig niet meer zo anonieme duo. De futuristische en vaak tegendraadse producties trekken het grootste deel van de aandacht naar zich toe en doen qua complexiteit en door hun industriële sound soms denken aan James Ferraro’s onnavolgbare ‘NYC, Hell 3:00 AM’. Nochtans is het tweetal in haar beste doen wanneer er zoals bij ‘Crow’ niet te veel wordt geëxperimenteerd en de songwriting vrij conventioneel maar scherp klinkt. (TK)
Album verdeeld door N.E.W.S.
California X – Nights in the dark
Met ‘Nights in the dark’ zijn de rockers van California X toe aan hun tweede album. Hun in 2013 verschenen debuut werd vrij goed onthaald en het viertal hoopt daar nu dan ook op verder te kunnen bouwen. Jammer genoeg is het na enkele luisterbeurten nog altijd niet echt duidelijk waar de band deze keer naartoe wil. Zo durven de Amerikanen al eens te verdwalen in hun eigen noisy geluid en voelt alles op die manier wat aan als één pot nat. Ook al hebben we hier niet noodzakelijk met een slecht album te maken – onderhoudend is ‘Nights in the dark’ op zich wel nog – meer dan dat is het toch niet. (AS)
Album verdeeld door Don Giovanni Records
Emile Haynie – We fall
Emile Haynie is geen onbekende in de muziekwereld. Hij producete onder andere de debuutplaat ‘Born to die’ van Lana Del Rey en was het brein achter ‘Runaway’ van Kanye West en Pusha T. Op zijn 34ste komt de man eindelijk zélf met een lp naar buiten, vol samenwerkingen met sterren waar het water al van in onze mond loopt als we er nog maar aan denken. ‘Wait for it’ met Lana Del Rey, ‘Come find me’ met Lykke Li en Romy van The xx, ‘A kiss goodbye’ met Charlotte Gainsbourg, Sampha en Devonté Hyves, het lijstje blijft maar gaan. Sommige nummers zijn in één keer opgenomen, als jamsessie of improvisatie van de zanger. Zo klinkt op ‘Come find me’ de typische gitaar van Romy Madley Croft, die een tweede zanglijn lijkt naast die van Lykke Li en eigenlijk gewoon op de plaat staat omdat ze in hetzelfde hotel logeerde als Haynie op het moment van opname. Het album voelt aan alsof het gaat om een compilatie van alleen maar singles, net omdat er geen enkele artiest twee maal meedoet en de muziek ook in de lijn van hun eigen werk ligt. Ook al heeft Haynie zijn stempel niet echt op zijn eerste eigen langspeler gedrukt, een dreamteam heeft hij zeker verzameld, en een goed album gemaakt ook. (RC)
Monophona – Black on black
Wat krijg je wanneer een drum ’n bass producer en een folkrock zangeres de uitdaging aangaan om elkaar met hun eigen stijl te besmetten in de hoop er een gezond nageslacht op over te houden ? Correct, Monophona. Sinds Claudine en Choock de handen in 2010 in elkaar sloegen, kon de band na het uitbrengen van hun debuutplaat ‘The spy’ naast de sympathie van Fink ook op de instrumentale versterking van drummer Josh rekenen. Gefundeerd op live-ervaring maakt Monophona met hun jongste ep ‘Black on black’ duidelijk wie ze zijn. Elk lied bevat zoveel lagen, dat de aandacht van de luisteraar onverzwakt elk van deze moet doorploegen. Doordrongen van de elektronica laat de plaat gelukkig ook heel soms ruimte voor akoestische gitaren en een piano, die in perfecte harmonie met de moderne beats samensmelten. Het mysterieus zwart-witte artwork en de net niet gladde stem van Claudine overschijnen dit album in een onheilspellend licht, maar dan met erg spannende en stoutmoedige stralen. (AD)
Album verdeeld door Cargo Records
Shun Club – Avalanche
Heeft België nu nog geen goede artiesten genoeg? Blijkbaar niet, want verwelkom Shun Club nu alstublieft ook in één van jouw ongetwijfeld prachtige playlists. Deze vijfkoppige Antwerpse band heeft met zijn allereerste album ‘Avalanche’ alles wat een indiepop groep nodig heeft. Catchy refreinen, opzwepende melodieën, elektrische gitaren, een beetje elektronica hier en daar, wat meerstemmigheid, toch genoeg variatie en naast al dat vrolijk gedoe ook een melancholische ondertoon. ‘Avalanche’ is allesbehalve koude sneeuwstorm, maar een hartverwarmende wind die hopelijk tegen de zwaartekracht in bergop blijft razen. (AD)
