Om de een of andere reden boeit het mensen steeds om te weten waar iemand vandaan komt. Met Erica Buettner is de zoektocht naar haar herkomst echter vruchteloos: een naam waar geen nationaliteit op te plakken valt. Net zoals haar muziek overigens een melting pot van invloeden is. De 27-jarige Amerikaanse, reeds meerdere jaren zwervend door Europa, maakt muziek die geen etiket verdraagt. Ze slaagt erin om moeiteloos een folkgeluid te koloniseren en tot een stijlvol en poëtisch geheel te boetseren.
De nummers op haar plaat zijn stuk voor stuk moeilijk te doorgronden en dat is in de eerste plaats op de rekening van haar teksten te schrijven. Reeds vanaf het eerste lied is het onmogelijk het zwaarmoedige karakter ervan weg te denken. De accordeon die ‘Time Travelling’ inleidt laat de mystiek alleen maar toenemen. In ‘Under The Radar’ en ‘When It Goes’ slaagt de artieste erin om met haar banjo een zeldzame keer het zwaartepunt naar het muzikale te verplaatsen, al blijven de teksten ook hier onderhuids zeker aanwezig. In ‘Body Electric’ zoekt de Amerikaanse nomade dan weer zonder al te veel succes naar een soort Heimatgevoel en in ‘A Tale of Norstein’ is tot slot een pijnlijk en niet te stillen verlangen voelbaar.
Buettner doet met haar muziek aan poëzie uit een rijk verleden denken, ze roept een Weltschmertz op die het werk van Heinrich Heine bijna doet herleven. ‘True Love And Water’ is schipperen tussen een literair festival en een ingetogen strandbar langs de Zuid-Europese kustlijn, een reminder dat eenzaamheid een deugd is.
Album verdeeld door Sonic Rendezvous