De Glasgowers van Errors leveren met ‘Have Some Faith In Magic’ hun derde album af. Omdat hun twee vorige platen zoveel indruk maakten, werden ze al snel de poulains van Mogwai. Door hun atmosferische en soms onconventionele muziek doet Errors ons denken aan Explosions In The Sky, met het grote verschil dat Errors vooral elektronisch getinte muziek maakt.
Opener ‘Tusk’ kopt ons direct binnen in de leefwereld van Errors: een universum waar realiteit en verbeelding dicht bij elkaar liggen. De dynamiek van dit nummer, waarbij stevige gitaren ons naar zweverige elektronica sturen, maakt dit een echte topper van de plaat. ‘Magna Encarta’ is een lied dat – zeker bij de eerste luisterbeurt – nogal warrig lijkt opgebouwd. Een paar keer luisteren leert ons echter dat dit nummer één van de sterke kanten van Errors bevat: balanceren tussen experiment en focus. We maken hier ook kennis met de zang van Errors: de stem in hun muziek heeft geen leidende rol, maar mengt zich mooi tussen de instrumenten.
De keuze om na twee instrumentale albums een plaat te maken waarbij de stem wordt gebruikt, heeft Errors zeker geen windeieren gelegd. Het veelzijdige karakter van deze groep komt mooi tot uiting op ‘Have Some Faith In Magic’. Zo horen we in ‘Blank Media’ de invloeden van Jean-Michel Jarre, melancholische klaagzangen in ‘Cloud Chamber’ en de samensmelting van exotische drums en zang à la Depeche Mode in het geweldige ‘Earthscore’. In de Club op pukkelpop zien we de zweterige massa al in trance gaan tijdens ‘Pleasure Palaces’, waarna ze kan uitblazen bij ‘Canon’. Vreemd genoeg weet Errors de meest rare dingen te combineren (zie Earthscore) tot een mooi geheel. Het enige nummer dat echt verloren raakt in het experiment is ‘The Knock’.
Errors levert met ‘Have Some Faith In Magic’ een zeer mooie plaat af waarin songs weleens van elkaar durven verschillen. Toch smelt alles samen tot een avontuurlijke en interessante ervaring.
Album verdeeld door PIAS