Esben and the Witch, het klinkt als een sprookje. Dat is het ook, een Deens sprookje met name. De link tussen dit Engelse trio en dat obscure verhaaltje is het almachtige Wikipedia. Volgens de legende is willekeurige wikipediapagina’s bezoeken een hobby van de band. En dan, op een dag, een aantal jaar geleden, toen de dieren al lang niet meer spraken, kwamen ze terecht op die van Esben and the Witch. De rest is geschiedenis. Maar waar sprookjes vooral liefelijk horen te zijn, is de muziek van deze groep spookachtig. Dat was al zo op hun debuut ‘Violet Cries’ uit 2011, en zo mogelijk nog meer op hun nieuwe, ‘Wash The Sins Not Only The Face’.
De driekoppige band uit Bristol opteert voor hun tweede album voor een mix van postrock en de stemmige dreampop van Warpaint. Zangeres Rachel Davies klinkt in haar eentje af en toe als die vier dames samen, zoals in opener ‘Iceland Spar’. De band wordt tegenwoordig in de hoek van de gothic gestoken als gevolg van de cultuur waar alles een label moet hebben, maar laat je niet misleiden, dit is het niet. De muziek van dit gezelschap is daarvoor een stuk te intelligent, ongrijpbaar, gelaagd en genreoverschrijdend. Het enige probleem met het geluid dat hen zo typeert, die bezwerende ritmes met de engelenstem van Davies daarboven, is dat je na enige tijd het gevoel hebt dat het al gehoord hebt. Het is nu eenmaal niet meer zo vernieuwend als in 2011 en ‘Wash The Sins Not Only The Face’ is slechts een doordrukje van een iets minder niveau zonder al te grote verschuivingen.
De groep vermeed na het experimentele ‘Hexagons’ ep’tje gelukkig de valkuil om te veel hun heil te gaan zoeken in soundscapes zonder al te veel teksten, laat staan refreinen. Het leek er even zo naar uit te zien, maar gelukkig koos de band voor het lied als uitgangspunt en niet voor het experiment. Desondanks knipoogt het einde van het album af en toe opzichtig naar ‘Hexagons’ en bewegen de Britten zich op de dunne lijn van enerzijds zichzelf verliezen in noise en anderzijds songs maken zoals in ‘Smashed To Pieces In The Still Of The Night’. Daarnaast doen ze met ‘Despair’ toch een poging om nieuwe terreinen te verkennen. Zo hard als hier hoorden we hen nog nooit. Esben and the Witch is wel gegroeid en volwassener geworden, wat er net voor zorgt dat het opwindende van hun eerste album precies een berekende zet is geworden op het tweede. We missen toch dat wauwgevoel dat we twee jaar geleden hadden.
Ze bevestigen wel, helaas zonder onze verwachtingen te overstijgen. ‘Wash The Sins Not Only The Face’ is geen slecht album, maar gewone oerdegelijke middelmaat. Echt beklijven doet het echter niet. Wanneer je het beluistert, ben je vertrokken voor een best aangenaam halfuurtje, al is het helaas niet echt zo memorabel. Het zou ons verbazen mochten we ons deze in december nog herinneren als een van de betere albums van het jaar. Ofwel zou het ongelofelijke groeier moeten blijken te zijn, ofwel een erg zwak muziekjaar. We zetten ons geld evenwel niet in op een van beide gevallen. Al bij al een gemiste kans voor Esben and the Witch.
Esben and the WItch live zien kan binnenkort in Brussel (Botanique, 15.02, info & tickets) en Utrecht (Tivoli, 23.02, info & tickets).