Eugene McGuinness brengt met ‘The Invitation To The Voyage’ zijn tweede album uit. Door zijn optredens van de voorbije jaren aan de zijde van Miles Kane is dit de plaat waarvan misschien wel het meest verwacht wordt.
Het is intussen al 4 jaar geleden dat het titelloze debuut van de Londenaar verscheen en bijna uitsluitend positieve reacties opwekte. Een stempel kleven op de stijl van zijn nieuwe album is al even moeilijk als de vorige plaat samenvatten. Hij bezit de kracht om van een eenvoudig ogende popsong een dansbare moordplaat te maken en bewaart daarbij altijd en vooral de stijl en de swag die de Britten zo vaak typeert. Met enkele ervaren producers als Clive Langer (Madness, Elvis Costello Morrissey) en Dan Carey (Mia, Hot Chip) onder de arm is dit meteen ook zijn meest ambitieuze release tot op de datum van vandaag.
Wat opvalt is de terugkeer van de jaren 80-pop die overal wel een beetje doorschemert. Opener ‘Harlequinade’ en ‘Lion’ springen eruit en roepen de sfeer van deze jaren volledig terug op. McGuinness schuwt de showelementen niet in zijn songs en videoclips en zou met enkele van zijn nummers (denken we dan vooral aan ‘Shotgun’) in aanmerking komen om de soundtrack te verzorgen van dat andere Britse stijlicoon: James Bond.
Vraag is of hij hiermee evenveel succes zal behalen als zijn vrienden Miles Kane en Alex Turner? Het lijkt ons moeilijk om dat buiten het Verenigd Koninkrijk te evenaren omdat zijn naam nog niet zoveel weerklank heeft als die van zijn kameraden die ook al op andere vlakken hun sporen verdiend hebben. Jammer eigenlijk, want McGuinness levert al bij al een fijne plaat af met ‘The Invitation To The Voyage’.
De rijke Britse muziekgeschiedenis werd afgelopen week nog even voorgesteld tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Londen en met deze plaat bewijst één van de hedendaagse talenten dat er nog altijd enorm uit deze geschiedenis geplukt wordt om nieuwe albums te maken. Voorbeelden als Paul Weller klinken vaak doorheen de songs en de uitspattingen die McGuinness soms uit zijn gitaar laat klinken zorgen voor het scherpe randje aan deze toch wel overwegend door pop gedomineerde plaat.
Album verdeeld door V2