Een audiovisuele surprise release met donkere producties van Boots en alternatieve r&b-klanken: dat komt bekend voor (hashtag ‘Beyoncé’). ‘M3LL155X’ mag dan in haar opzet misschien niet het meest originele werk van FKA twigs zijn, het is wel een logische stap in haar carrière. Nadat ze eerder al liet merken ook de kunst van het regisseren onder de knie te hebben, eist die nu een prominente rol op. Bovendien profileert Barnett zich verder als de schijnbaar fragiele maar ijzersterke vrouw die ze op eerdere platen al bleek.
Na haar twee eerste ep’s leek FKA twigs haar freaky imago even aan de kant te schuiven voor album van het jaar ‘LP1’. De eigenzinnige producties en visuals (denk aan de enge fluisterzang in ‘Weak spot’, met naakt dansende blauwdrukken van animatiefiguren in de clip of het overall bevreemdende ‘Water me’) moesten plaatsmaken voor een rijk, uitgedacht en mooi geluid met emotionele catharsismomenten waarop je de meest overweldigende kracht van popmuziek leerde kennen.
Op ‘M3LL155X’ speelt de vernieuwende artieste de vreemde trekjes van haar sound en haar opzwepende en dominante imago echter weer meer uit (“1 2 3 / Now hold that pose for me”), nu met meer ervaring en mogelijkheden dan ooit tevoren. Met Boots vond ze bovendien een sterke partner in crime, die zich bereid toonde om toiletgeluiden door de mix te draaien. De duistere sfeer die steeds wel ergens aanwezig was in FKA’s werk komt hier meer dan ooit naar boven, meestal in combinatie met een mysterieus gevoel: denk maar aan de clip van ‘glass & patron’.
Het vooruitgestuurde ‘figure 8’ teert binnen deze context op een neerstortend, vervormd stemgeluid en metaalachtige soundclashes, maar loopt naar het einde toe een beetje verloren in het experiment, waardoor het net een beetje saai wordt. Het is iets dat wel vaker lijkt te gebeuren. Op ‘In time’ zijn het de ontmenselijkte, semi-gerapte vocals die voor extra pit moeten zorgen, maar te lang blijven doordrammen. Een beetje jammer gezien het veelbelovende begin, dat emotioneert met echo’s van ‘LP1’.
Dan weet ‘i’m your doll’ die spanning beter te presenteren. Het oog krijgt een van de meest memorabele clips van de laatste jaren, het oor wordt getrakteerd op een net zo zinderende ervaring dankzij zang die op de juiste momenten piekt qua intensiteit en van het engelengeluid een woeste orkaan weet te maken. Het hoogtepunt blijkt uiteindelijk toch het oudere ‘glass & patron’, waarop twigs een onovertroffen balans tussen pop en duisternis vindt met een onvoorspelbare en flitsende productie en vocals die de vogue-cultuur meer dan waardig eren.
Uiteindelijk is dit vijf nummers tellend werkje op die manier vooral interessant qua algehele esthetiek en minder op het niveau van de verschillende onderdelen. De drang naar verandering maakt de ep spannend, maar doet de nummers soms paradoxaal genoeg afdrijven naar minder interessante oorden.
