Foals – Holy Fire: overweldigend

door Thomas Konings

Na de springerige mathrock die het debuutalbum ‘Antidotes’ van Foals zo tekende, volgde met ‘Total Life Forever’ een grote ommezwaai. Weg met de vrolijke hyperactiviteit, in de plek kwamen er meer emotioneel geladen, gelaagde songs. Toen de groep uit Oxford eind vorig jaar het harde, bijna industriële ‘Inhaler’ op de wereld losliet, was dan ook de vraag of het schip van de band weer een andere koers ging varen of niet.

In dat opzicht bleek ‘Inhaler’ een verraderlijke eerste single te zijn, en een buitenbeentje op de plaat. Foals verkent wel nieuwe horizonten, maar diept ook het geluid van hun tweede langspeler uit. De innemende, wollige sound wordt aangevuld met funky ritmes. Denk maar aan ‘My Number’, waar je spontaan dansbenen van krijgt.

Toch is ‘Holy Fire’ allesbehalve een hapklare brok. Ondanks de grootse productie van Flood & Moulder, is het makkelijk verdwalen in het doolhof dat Foals gecreëerd heeft. Nooit hadden de Britten zo’n wijds en open geluid, nooit hadden ze zo’n stevige geluidsmuur om het publiek mee te lijf te gaan. Om de plaat echter volledig te begrijpen, heeft ze meer dan een paar luisterbeurten nodig. Gitaarlijntjes rollen door mekaar, onderliggende emoties geven zich niet snel prijs.

Vanaf opener ‘Prelude’ weet je dat het een tocht gaat worden door de wondere, ambitieuze wereld van Yannis en co. Die speelt zich niet hier op aarde af, maar ergens waar zwaartekracht onbestaande is. Doel is je als luisteraar helemaal over te geven aan de geluidstapijten van de Oxonians. Na ‘My Number’ wordt het avontuur echt ingezet met ‘Bad Habit’, dat diep zijn sporen nalaat. Geen achtergrondmuziekje is dit, nee nee, deze cd is een actieve belevenis.

Met ‘Everytime’, ‘Late Night’ en ‘Out Of The Woods’ volgen daarna drie nummers in dezelfde sfeer. Hoewel ze tot de categorie echte albumtracks behoren, blijven ze los van mekaar ook recht. Evenwel zijn ze niets vergeleken met de uitzinnige apotheose die er vervolgens aankomt. Hard, grensopzoekend, stil, experimenteel en vooral overweldigend. ‘Milk & Black Spiders’ is een vloedgolf die je als een weerloze vis tegen de kustlijn kletst. De vetste groove sinds lange tijd hoor je dan weer in het desoriënterende ‘Providence’. Om daarna terug op je positieven te komen, streelt het bloedmooie Stepson je oren en de plaat afsluiten doet Foals met het rustige ‘Moon’, met oh zo’n scherpe stekels.

Dat alles om maar te zeggen dat je deze derde worp van Foals zeker een paar kansen moet geven. Wees je er wel van bewust dat eens ze je te pakken heeft, er geen weg terug is. Je groeit eraan vast en bent gedoemd tot infinite repeat. En laat nu maar snel die Dora, the Explorer in je naar boven komen. Ze doen het weer.

Foals speelt binnenkort in de AB in Brussel (15.03, info & tickets), Paradiso in Amsterdam (16.03, info & tickets) en L’Aeronef in Lille (26.03, info & tickets).

Foals website

Verdeeld door Warner Music