Diest, 2020. Na jarenlang jeugdhuizen, parochiecentra en festivals aan gort te hebben gespeeld, besluit garagerockband Double Veterans dat het welletjes is geweest. Voorman Lee Swinnen (ja, zoon van) besluit in zijn uppie verder te gaan. Probleempje: ‘s mans soloproject behoeft nog een naam. Na wat te hebben gegrasduind (althans, zo beelden wij het ons in) in zijn platencollectie, stoot hij op de debuutplaat van het notoire no wave-duo Suicide. Hij laat zijn vinger over de tracklist glijden en houdt halt bij ‘Frankie Teardrop’. Eén vernederlandsing later is Frankie Traandruppel geboren.

Alleen: qua nomen est omen wringt er iets. ‘Frankie Teardrop’ staat namelijk geboekstaafd als één van de meest verontrustende en helse songs aller tijden. Tien minuten lang mompelt, raaskalt en krijst Suicide-frontman Alan Vega over de lijdensweg van het titelpersonage. Een jonge fabrieksarbeiders stoppen slaan namelijk helemaal door en vermoordt op gruwelijke wijze zijn eigen gezin. Kale synths verklanken een industriële hellhole, een drumcomputer beukt zich door het geheel. Hoe intens ‘Frankie Teardrop’ klinkt, zo onderuitgezakt en flierefluitend klinkt de rafelige rammelpop van Frankie Traandruppel. Maar goed, op een tegenstelling meer of minder staren wij ons niet blind. Zeker als de artiest in kwestie ons verwent met een album als ‘Translation is key’.

De hoogtepunten zijn er in overtal. In willekeurige volgorde bevelen we de benevelde boomhutfolk van ‘We be falling’, het op de hartkamer mikkende ‘Are you happy?’ en ‘Pop’ aan. Die laatste is waarschijnlijk het beste nummer dat Brian Wilson nooit schreef. Vraag ons echter naar het ultieme prijsbeest en we antwoorden: ‘Tear it all apart (once more)’, een voldragen brok slacker-perfectie. “You’ve tried / so very, very, very hard / Up to the point where you would star / To tear it all apart/Once more“, klinkt het. Swinnen probeert het refrein zo nonchalant mogelijk te neuzelen, al hoor je hem schaduwboksen tegen de opborrelende melancholie. In een rechtvaardigere wereld was zo’n nummer in geen tijd een instant klassieker.

Plaatkant twee staat dan weer in teken van zelfverklaarde ‘junkie punk’. Lees: slonzige gitaarbommetjes met een minimum aan akkoorden en een maximum aan verschraald bier en sigarettenpeuken. ‘The enemy’ is een blitzkrieg met Swinnen op z’n nijdigst. Met ‘I wanna be Bukowski’ brengt hij een ode aan de gelijknamige auteur. “I wanna drink, I wanna fuck / I wanna gamble and try my luck”. Van poëtische verzen kunnen we Frankie Traandruppel nog niet beschuldigen. Als samenvatting van Bukowski’s oeuvre kan dat echter wél tellen. En daarbij: hoe lang is het geleden dat je iemand zijn gitaar met zoveel overtuigingskracht uit zijn hengsels hoorde spelen als hier?

‘Translation is key’ bolt rustig uit met het voorgenoemde ‘Are you happy?’, misschien wel het mooiste nummer dat Swinnen tot dusver neerpende. Met een akoestische gitaar in de hand, een taperecorder op de vloer en de blik op oneindig stelt Swinnen zich de vraag uit de songtitel. De knik in zijn stem verraadt dat hij niet op een antwoord hoopt. Om hem toch van repliek te dienen: ja, met een album als ‘Translation is key’ kunnen we alleen maar blij zijn, Lee.

Folky, punky of jangly: Frankie Traandruppel presenteert met ‘Translation is key’ een perfect uitgebalanceerde portie gemengd. Een MIA op zijn schoorsteenmantel zal het hem niet snel opleveren. Geef hem nog een paar jaar en nog wat platen van dit niveau, en hij gaat de Belpop-annalen in als cultheld. Wedden?