Frightened Rabbit beschikt nu niet meteen over de bandnaam met het hoogste rock ‘n rollgehalte ter wereld, maar kon met hun folkachtige indiepop toch al menig hart veroveren. Hun carrière startte op hetzelfde Schotse label als We Were Promised Jetpacks en The Twilight Sad en hun muziek neigde in het begin meer naar de post-rock waar die twee voor staan. In 2010 werden de Schotten opgepikt door Atlantic Records, een onderdeel van Warner Music, en zo wordt de weg naar de grotere podia langzaam maar zeker geplaveid. Met ‘Pedestrian Verse’ brengt het vijftal hun vierde plaat uit. En wat voor één.
Dat zanger en songwriter Scott Hutchison nog steeds geen vrolijke Hans is, wordt ons al snel duidelijk. ‘Acts of Man’ handelt over de banaliteit van het leven, nieuwe single ‘Backyard Skulls’ over hypocrisie en ‘Holy’ is een ode aan de eenzaamheid. Al vanaf de albumopener valt ons het geluid van de drums op. Ze klinken groots en geven ons nu en dan de indruk dat Frightened Rabbit wat uit hetzelfde vaatje als Arcade Fire probeert te tappen. In ‘Backyard Skulls’ krijgen we dan weer een leuke synthpartij te horen die het nummer, net als ‘Holy’, vrolijk laat klinken. Laat je echter niet voor de gek houden, want wanneer we ons focussen op de tekst blijkt dat niks minder waar is. Neem bijvoorbeeld “I don’t mind being lonely, so leave me alone” in ‘Holy’.
Eerste single ‘The Woodpile’ kunnen we omschrijven als het perfecte visitekaartje van ‘Pedestrian Verse’: de drumpartij zorgt voor een basisritme, terwijl alle andere instrumenten volledig tegen dat ritme in bespeeld worden. Een catchy refrein maakt het plaatje af. Meer grootsheid krijgen we met ‘Late March, Death March’, een lied over hoe slechte relaties steeds opnieuw gereanimeerd worden (“Can we just go home, sleep this off? Throw some sorry’s and do it all again?”), om dan halverwege de CD een half rustpuntje te bereiken. ‘December’s Traditions’ begint rustig, om na één minuut echter alweer het gaspedaal volop in te drukken. Als we met een pistool tegen ons hoofd één minpuntje op ‘Pedestrian Verse’ zouden moeten kiezen, dan gaan we voor deze.
Wat eerdere Frightened Rabbit-albums typeerde waren de instrumentale intermezzo’s en korte nummers. Liedjes zonder zang zul je op deze plaat niet terugvinden, maar ‘Housing (In)’ sleurt je wel mee in een anderhalve minuut durende en opwindende sprint. Wat later krijgen we ‘State Hospital’ te horen, de leverancier van de albumtitel en de titelsong van de ‘State Hospital EP’ die de groep in september 2012 al uitbracht. Eindelijk lost die voet dat gaspedaal een beetje, om met ‘Nitrous Gas’ in een zone 30 aan te komen. ‘Nitrous Gas’ is dan ook het traagste en misschien wel zwaarste nummer op ‘Pedestrian Verse’. Wat dacht je bijvoorbeeld van “I’m just dying to be unhappy again” of “If happiness won’t live with me, I think I can live with that”. Toeval of niet, dit is wat ons betreft dan weer het hoogtepunt van de plaat.
De kortste song krijgen we met een akoestisch tweede deel van ‘Housing (In)’, namelijk ‘Housing (Out)’. Ook hier bespeuren we door de titelkeuze een vaag Arcade Fire-gevoel, maar dankzij de muzikale kwaliteit die ons hier voorgeschoteld wordt, kan het ons eigenlijk helemaal niet schelen. Afsluiten wordt gedaan met ‘The Oil Slick’, een nummer over songwriting waarin meer dan genoeg ruimte is voor zelfrelativering en -kritiek. Een subtiele opbouw en meeslepende gitaarmelodie brengen ons een laatste keer in vervoering en na een dikke veertig minuten zijn we aan het eind van een geweldige plaat gekomen.
Frightened Rabbit werkt al jaren hard aan hun muzikale carrière. Op ‘Pedestrian Verse’ laten ze hun folkkant wat achter zich en richten ze zich op een grootser geluid. Wij houden ervan, van de manier waarop ze groots en toch bescheiden klinken, hoe de euforische muziek de dysforische inhoud maskeert. De Schotten zijn wat ons betreft klaar om de grotere concertzalen te betreden en hoger op festivalaffiches te prijken. De Europese tour zit er helaas al op, volgende week vertrekken ze voor twee maanden richting Amerika en Australië, om daarna terug te keren om de Europese festivals te veroveren. Brand maar een kaarsje opdat hun tourkaravaan België en Nederland niet zou vergeten.
Verdeeld door Warner Music