In 2017 liet de jonge Tilly Murphy, beter bekend als Fritz, haar zelfgetitelde debuut op de wereld los. De toen 17-jarige Murphy nam niet enkel zang, bas en gitaar voor haar rekening, maar produceerde bovendien het hele album zelf. De dromerige noisepopklanken van dat debuut vonden vlotjes hun weg doorheen haar thuisbasis Australië en leverden Fritz een hoop shows op in het voorprogramma van onder andere Middle Kids en The Amazons. Murphy bleef ondertussen druk verder schrijven aan wat uiteindelijk plaat nummer twee werd, ‘Pastel’.

De Australische muzikante uit Newcastle gaf eerder aan dat deze plaat haar evolutie van tiener naar jongvolwassene representeert. Een evolutie die gepaard ging met pijnlijke liefdeservaringen, zoals ze beschrijft in ‘Arrow’. “Arrow through my chest, I got depressed/ from all the games you put me through” klinkt het eerlijk. De dromerige stem van Murphy wordt voorzien van een flinke portie galm en begeleid je rustgevend maar zelfzeker doorheen het nummer.

Op het album is bovendien een mooie rol weggelegd voor drummer Darren James, wiens eenvoudige, maar snelle en doordachte drumpartijen nummers zoals ‘Sweetie’ en ‘Pastel’ van een bijkomende portie energie voorzien.

Het stevige ‘Sweetie’ trapt het album op gang aan de hand van ruige gitaren en snelle drums en werpt zo een terugblik op de hoogdagen van het grunge tijdperk. Het erg aanstekelijke refrein zorgt voor een vroeg hoogtepunt van het album.

Toch lijkt de vaste formule, waar Fritz doorheen het halfuur durende album amper van afwijkt, niet te kunnen blijven boeien. Halverwege Pastel lijken de interessantste ideeën opgebruikt. De mix van ruwe gitaarlijnen, energieke drums en jaren 80 geïnspireerde synthesizer klanken, klinken in korte nummers zoals ‘Gracie, forgive me’ en ‘Ghost poke’ ongeïnspireerd en doelloos.

Fritz onderneemt nog enkele pogingen tot variatie, zoals in het uptempo punkrocknummer ‘She’s gonna hate me’, of in ‘U keep me alive’, waar het overmatige gebruik van autotune op Murphy’s stem weinig meerwaarde biedt. In vooruitgeschoven single ‘Die happily’ schroeft de Australische muzikante het tempo even terug. Het sterke, traag opbouwende nummer bevat een stevige portie shoegaze-invloeden en zet een gepast melancholisch geluid neer.

Ondanks de korte duur van het album, slaagt Fritz er niet in om de aandacht over de hele lijn hoog te houden. Hoewel Pastel zeker enkele hoogtepunten kent, klinken vele nummers te eentonig en blijven we een beetje op onze honger zitten.