Greta Van Fleet zoekt en vindt min of meer een eigen geluid op ‘Anthem of the peaceful army’

door Yannick Verhasselt

Het was pas toen Led Zeppelin-frontman Robert Plant zelf zijn lof betuigde voor Greta Van Fleet-zanger Josh Kiszka, dat de interesse van het grote publiek werd gewekt. Menig rockfan fronste echter even snel de wenkbrauwen bij de blues en hardrock die het viertal uit de jaren 60 en 70 recycleert. Al snel dook de naam ‘Led Zeppelin-coverband’ op. Op debuutplaat ‘Anthem of the peaceful army’ snoert de band criticasters gedeeltelijk de mond door meer diversiteit voor de dag te brengen. Desondanks blijft de invloed van het Grote Voorbeeld ontegensprekelijk en niet te negeren.

De inleidende strijkers van ‘Age of man’ trappen het album af waarna een haast mythologische zoektocht naar de zin van het leven begint. Daarna volgt ‘When the curtains fall’, de vooruitgestuurde single die nauw aansluit bij de vorig jaar uitgebrachte dubbel-ep ‘From the fires’. Het nummer kent zowat hetzelfde recept als ‘Highway tune’, met de eclectische vocale uithalen van Josh en de straffe gitaarlijnen van broer Jake.

‘You’re the one’ is van de drie ballads die in het album zijn gekropen het meest verdraaglijke. Het voelt aan als een perfect rustmoment tijdens een liveshow, en tegelijkertijd eentje dat uit volle borst zal worden meegezongen en waarin alle smartphones collectief de lucht in zullen schieten. ‘Mountain of the sun’ is net zoals het zachtaardige ‘You’re the one’ een liefdesliedje met een vrij kleffe, bijna melige tekst en simpele metaforen. Het is daarnaast het enige oudere nummer dat al voor de opnames van de plaat werd gebruikt in shows. Het originele plan om het beste werk van de afgelopen drie tot vijf jaar samen te brengen op een plaat werd dus in de vuilbak gegooid. Tijdens de twee weken waarin de groep in de studio zat, werd zo’n 75% van het eindresultaat opgenomen. Het album wordt na een matige poging tot het maken van een echt rock-anthem vreemd genoeg afgesloten met een verlengde versie van ‘Lover, leaver’ waarin een laatste heerlijke gitaarsolo zit.

Greta Van Fleet vindt op dit debuutalbum niet het wiel uit en zit qua imitatie vaak op het randje van het toelaatbare. Als jonge band zijnde is die balans vaak nog moeilijk te bewandelen en worden de meesten later vaak vergeven van zo’n jeugdzonden door zich toe te spitsen op een meer authentieke sound. Toch legt de band een aantal aanstekelijke rocknummers op tafel, klinkt het allemaal diverser dan in het verleden en laat de groep misschien wel de deur op een kier voor een nieuwe generatie rockers in een wereld waar hiphop alomtegenwoordig is geworden.

Greta Van Fleet speelt op 25 oktober in een uitverkochte AB en staat op 28 februari in de Lotto Arena. Daar kan je wel nog tickets voor vinden via de website van de zaal.