Eindelijk konden we enkele dagen geleden Grimes haar nieuwe werk door onze headphones laten klinken. De demo ‘Realiti’ en de op voorhand geloste single ‘Flesh without blood’ deden de verwachtingen alleen maar stijgen. ‘SCREAM’ maakte al snel duidelijk dat de nieuwe plaat complexer zou zijn dan wat we van Claire Boucher gewoon waren, maar wakkerde ook de nieuwsgierigheid aan. Welke verrassingen had de muzikante nog meer in petto?

Voorganger ‘Visions’ klonk in 2012 als een vernieuwende popplaat die de grenzen van het genre verder aftastte en mee kon verleggen. ‘Art angels’ bezit diezelfde ongehoorzaamheid tegenover regeltjes waar anderen zich blijven aan vastklampen. Claire Boucher past dit echter niet meer toe op haar experimentele electro-pop, maar op flarden muziek die je onmiskenbaar doen terugdenken aan pop die rond de eeuwwisseling gemaakt werd door grote kleppers als Kylie Minogue en Britney Spears.

Toegegeven, de op voorhand geloste single ‘Flesh without blood’ liet al duidelijk merken dat de artieste een nieuwe weg wilde inslaan op haar nieuwe worp, zowel met de kleine, catchy gitaarriffjes als het hapklaar catchy geheel. Maar verrassend was dat dit nummer nog het meest zou aansluiten bij wat voor ‘Art angels’ nog gezien kon worden als een typisch Grimes-product. Naast songs als ‘Easily’, met een eerder ongemakkelijke intro, en het makkelijk vergeetbare ‘World princess part II’, wordt ‘Flesh without blood’ enkel maar sterker als op zichzelf staande single.

We hadden kunnen verwachten dat de uiteindelijke versie van ‘Realiti’ niet zou klinken als de demo waar we enkele maanden geleden urenlang op konden springen. Toch is het schrikken bij het eindresultaat. Niet omdat het liedje onherkenbaar veranderd is, wel omdat het stuk meer aangepast is om in het geheel van het album te passen. Opvallend is de zware beat die tijdens de strofes Grimes ondersteunt en zo goed als het hele nummer blijft doorbeuken. De chaos en geforceerde drang om de luisteraar te doen dansen komen regelmatig aan bod op ‘Art angels’, en sluipen zo ook ‘Realiti’ binnen.

De zorgeloze feel good-vibe die begin deze eeuw veel popsongs kenmerkte, weet op deze vierde plaat opnieuw door te dringen. Bij ‘California’ en ‘Artangels’ lijkt de mash-up van oude popinvloeden met het experimentele brein van Grimes nog te werken, maar ‘Pin’ klinkt eerder gejaagd en al heel wat minder smakelijk. Afsluiter ‘Butterfly’ kan evenmin een pareltje genoemd worden: de overdreven happy melodie zorgt er samen met een diepe, zoemende beat voor dat het album eindigt met een misselijk gevoel.

Het is moeilijk om ‘Art angels’ als een samenhangend geheel te zien. Het album bevat zoveel variatie – van de strijkers in de opener; over het interessante maar beangstigende gegil en gegrom in ‘SCREAM’; tot de lege, zware beats in ‘Venus fly’ – dat het als een chaotisch, rommelig boeltje gaat aanvoelen. Het lijkt alsof Boucher voor een experiment verschillende proefbuisjes vulde met verschillende bestanddelen en met de veelzijdige resultaten haar portfolio als producer stoffeert.

Grimes’ engelachtige stem blijft nog steeds zeer belangrijk en kenmerkend voor haar muziek, alhoewel ‘Art angels’ niet langer dromerig genoemd kan worden. De muziek op haar nieuwe is krachtiger en komt harder aan, en zeker niet altijd op een aangename manier. De beat die veel nummers een eerder hol gevoel bezorgt, lijkt vaak ook overbodig; de muzikante had in haar oude hits de bonkende tonen in ieder geval niet nodig om ons mee te krijgen. Misschien vreesde de DIY-prinses dat het publiek niet echt zat te wachten op een gitaarsound, maar de toevoeging van de beats heeft eerder een geforceerd dan een uitnodigend effect.

Album verdeeld door 4AD

Wie benieuwd is hoe ‘Art angels’ live zal klinken kan afzakken naar Amsterdam (Paradiso, 28.02, info & tickets ), Utrecht (TivoliVredeburg, 29.02, info & tickets) of Brussel (AB, 03.03 info & tickets).