Het geluid van het Amerikaanse HEALTH heeft iets fascinerend. Was het op zijn eerste platen vooral noise dat de dienst uitmaakte, dan kwamen er op de recentere platen steeds meer echte popmelodieën tevoorschijn. Die werden echter steevast gedrapeerd over zware industriële beats, duistere synthklanken en logge (nu-)metalgitaren. Het huwelijk tussen de lieflijke zanglijnen en de loodzware instrumentatie geeft een bevreemdend ‘Beauty and the beast’-effect dat ook terug te vinden is bij genregenoten als Crystal Castles of Los Angeles-stadsgenoten Liars. Het leverde in 2015 met ‘Death magic’ een uitstekend doch weinig radiovriendelijk album op.

Met ‘Vol. 4: slaves of fear’ krijgen we nu het vervolg. Het titelnummer was al eerder vrijgegeven en vat alle sterktes van de band in een vijftal minuten samen. Een pulserende baslijn begeleidt een melodie die niet zou misstaan in ‘The voice’, waarna een dreunende industriële beat en zware metalgitaren alle hoop op een kwalificatie voor de battles de kop indrukt. Desondanks: dichter bij pop is HEALTH nog nooit geraakt dan hier.

Wat op de plaat voorafgaat is namelijk loodzwaarder dan een leven in de Syrische woestijn. De eerste halve minuut van opener ‘PSYCHONAUT’ klinkt met zijn Spaanse flamenco-gitaren rustgevend, maar wordt daarna opengereten door een razende beat en synths die op ontploffen lijken te staan. In ‘NOTHING’ horen we tekstflarden als “Here alone, we didn’t choose to be born under a dying sun/Just let us cool the burn till we don’t feel nothing”. Vrolijker dan dit wordt het op ‘Slaves of fear’ niet. In ‘THE MESSAGE’ horen we “Death awaits, so make your peace with it/You’ll be fine”. Als HEALTH één ding niet is, is het wel mentale gezondheid.

De hoofdletters van de titels zijn een statement. Alles bij HEALTH is met een hoofdletter. Relativering is iets waar de band geen boodschap aan heeft. Elk nummer wordt dicht geplamuurd. Ruimte om te ademen is er amper. Het maakt ‘Slaves of fear’ een lastige, soms enerverende zit. Ieder nummer op zichzelf valt te overleven – al lijken de heren je dat niet toe te wensen – maar een hele plaat diezelfde beklemmende sfeer is geen eenvoudige opdracht. Het is wanhopig zoeken naar een straaltje zonneschijn, maar verder dan een flauwe glimlach bij de Limp Bizkit-gitaarriff in ‘BLACK STATIC’ of de Chemical Brothers-achtige beat in ‘LOSS DELUXE’ komen we niet.

Enige variatie in het geluid had kunnen helpen om van ‘Slaves of fear’ een meer behapbare brok te maken. Het had geholpen als halverwege wat gas teruggenomen werd. Dat gebeurt nu enkel in afsluiter ‘DECIMATION’, het enige rustpunt op de plaat dat met (heel veel) goede wil zou kunnen doorgaan als een slow (nu ja, eentje op een vampierenbal dan toch).

De gemiddelde luisteraar zal HEALTH niet bereiken met dit plaatje. Nihilisten aller landen daarentegen moeten dit zo snel mogelijk in handen krijgen.

HEALTH speelt maandag 4 maart in de Ancienne Belgique (info & tickets).