In het verleden werd elke plaat van Health gevolgd door een remixplaat (respectievelijk ietwat ironisch ‘Disco 1’, 2 en 3 genoemd).  Vandaag volgt echter een plaat – om redenen van continuïteit (‘Disco 4’) genoemd – die originele samenwerkingen met bewonderde artiesten bevat. Bovendien, fuck 2020.

Die zit.  We verzonnen onze intro niet zelf, we kopieerden hem van de begeleidende perstekst.

Een gezondheidswandeling is ‘Disco 4: Part 1’ eens te meer niet geworden. De mix van synthpop en noiserock van de band loopt al niet over van levensvreugde, een samenwerking met vrolijke jongens als The Soft Moon of Xiu Xiu staat evenmin garant voor veel jolijt.

Nu eens overheerst de melancholische synthpop, dan weer krijgen we meer noise te horen.  In de eerste categorie hoort de wanhoop uitschreeuwende nieuwe single ‘Cyperpunk 2.0.2.0.’ (Healh zelf schrijft alles met hoofdletter, alsof de heren benadrukken dat er absoluut niets te relativeren valt).  Eens te meer worden snoeiharde beats en ontspoorde synths aan de zachte, zalvende stem van Jake Duzsik (een man, jawel) gekoppeld. Het is het enige nummer van de plaat dat geen samenwerking is en ligt dan ook duidelijk in het verlengde van voorganger ‘Slaves of fear’. Ook fraai is ‘Colors’, dat er met de hulp van The Soft Moon voor kiest niet helemaal te ontsporen en veeleer berusting dan agressie uitstraalt. Ook ‘Mass grave’ met Soccer Mommy en het in wanhoop gedrenkte ‘Delicious ape’ met Xiu Xiu behoren tot de meer dromerige momenten van de band. Het zijn welkome rustpunten in een eens te meer loodzware plaat.

In de categorie noise valt ‘Judgement night’ op, waarin Ghostemane de apocalyps over de mensheid uit mag rappen, om daar Duszik de zalvende woorden ‘Now I’m aimless, ready to die’ aan te horen toevoegen. Vintage Health-lyrics. Of neem ‘Innocence’, waarin Youth code te midden van een razende ritmesectie alle goden aanroept dit verdomde jaar zo snel mogelijk ten einde te brengen. ‘Power fantasy’, een samenwerking met 100 gecs, wisselt gitzwarte doemrock af met een passage freewheelen die niet zou misstaan in de hits die Qmusic serveert. Het is de enige keer dat geglimlacht mag worden. De manie van Nine Inch Nails is op ‘Disco 4’ vaak dichterbij dan de romantiek van enigszins gelijkaardige artiesten als Zola Jesus of Fever Ray.

Een behapbare klankbrok zal Health wel nooit maken. Ook nu weer is de muziek helemaal dicht geplamuurd. Het hermetisch afgesloten karakter van de band is een garantie om de mainstream radiostations niet te halen, maar levert hen ook een schare trouwe fans op. Wie de band een warm hart toedraagt – of het leven een koud hart – kan dit album blindelings aanschaffen. Wie hoop op een betere toekomst wil houden, blijft hier beter weg.