‘Glutton for punishment’ is het langverwachte debuut van Heartworms. Het soloproject van de Zuid-Londense Jojo Orme kreeg de voorbije jaren al heel wat bijval. In die mate dat de sinistere post-punk van Heartworms al mee op tournee mocht met Jack White, St. Vincent en The Kills. Op hun debuut speelt de band op intrigerende wijze het spel van verleiding en misleiding.

De renaissance van de pop trekt als een wervelwind door het muzieklandschap. Alle grote podia worden mee bevolkt door popprinsen -en prinsessen. Diezelfde invloeden sijpelen al een tijdje door in vele (sub)genres. Heartworms tapt op ‘Glutton for punishment’ gretig uit datzelfde popvaatje. Zoals orde pas kan bestaan dankzij chaos, is licht pas krachtig als er donkerte dreigt. De één is nodig om de ander te laten floreren, en dat in twee richtingen. Dit debuut is een spektakel vol muzikale twists and turns waarbij de menselijke drang tot het opzoeken – en genieten – van (zelf)kwelling zowel het thema als het middel is.

Als een dystopische Alice in Wonderland dartelt Heratworms lichtvoetig door een wereld vol kommer en kwel. ‘Mad catch’, een nummer over online daten en het bloedbad dat hiermee gepaard kan gaan, is een alternatieve oorworm. Listige gitaarpartijen zorgen voor de angel in het nummer dat voorts onbezonnen en hoekig klinkt. Heartworms doet het, vasthouden aan ongezonde vriendschaps- of liefdesrelaties, familiale tragedies en het (al dan niet bewust) opzoeken of oppoken van conflicten, aanlokkelijk klinken. ‘Jacked’ is opzwepende dance-punk die je instant meesleurt in een fascinerend konijnenhol waar genot en kwelling hand in hand gaan.

De spannende balans die door het voortdurend opzoeken van de dualiteit gecreëerd wordt, geeft een positieve impuls aan de geloofwaardigheid van de plaat. Leonard Cohen zong in ‘Anthem’ immers: “There’s a crack in everything, that’s how the light gets in”. Heartworms is diezelfde scheur voor de pijn die ieders dagelijks leven op een bepaald moment overheerst.

De plaat stuitert hard en trekt vanuit elke cranny onze aandacht. Toch staat de spanningsboog voor de band… niet hard genoeg gespannen. Althans, zo misleidt Orme ons. ‘Celebrate’ is een ballad die lang teaset zonder duidelijk doel, tot een passioneel en explosief einde alle scepsis naar de filistijnen katapulteert. Heartworms lijkt soms bewust de boel te manipuleren. De gemoedelijke pop noir van ‘Extraordinary wings’ klinkt lief en teder, tot het onderhuidse leed duidelijk wordt via het mantra “I don’t wish murder, cause I got no right”.

‘Glutton for punishment’ is een worp op het Speedy Wunderground label. Labelbaas Dan Carey is al even één van de meest urgente producers van het moment en dat toont zich. De plaat herbergt een pak muzikale details waar je na enkele luisterbeurten nog steeds door verrast kan worden. Het epische karakter van de arrangementen trapt daarbij niet in de valkuil om te theatraal te klinken. Het lichtzinnige en sierlijke kan hierdoor een onontbeerlijke rol spelen. ‘Just to ask a dance’ is een duidelijk voorbeeld van zo’n clair obscur. Terwijl strijkers en onheilspellende gitaren een emotionele stage setting ontvouwen, creëren zoete elektronica en een fascinerend stemgebruik een losbandig schouwspel.

Orme bezit een geweldige fascinatie voor militaire geschiedenis. In die mate dat ze vrijwilliger is in het Hendon’s Royal Air Force Museum. ‘Warplane’ is een rechtstreeks gevolg van haar liefhebberij. Dit hoogtepunt voelt aan als de pulserende hartslag van een gevechtspiloot, gejaagd en tevens sereen. Het nummer bevat een morbide vitaliteit waarbij Orme als groteske vertelster een duister schimmenspel op poten zet van liefelijke belletjes en minimalistische techno beats: geheimzinnig, in your face, subtiel én intens. Ideaal voer om een publiek tot een extatisch hoogtepunt te brengen. Een eigenschap die ook verscholen zit in ‘Smuggler’s adventure’, een nummer over narcisme en familiale banden. Orme kruipt hierbij in de huid van PJ Harvey of Anna Calvi met een gitaargedreven rock epos die op plaat de spanning net niet uit zijn voegen laat barsten.

‘Glutton for punishment’ is een speelse gothpop rit doorheen de rottende walm der zelfkastijding. Heartworms beduvelt met de grijns onze zintuigen en klinkt afwisselend als PJ Harvey, Zola Jesus, LCD Soundsystem en Billie Eilish. Vol genoegdoening bewandelt ze uiteenlopende zijsporen en creëert daarmee een wervende plaat voor eigenzinnige geesten in een breed muzikaal spectrum. Aangezien ze zelf onbevreesd is, durven we na de dolle rit die ‘Glutton for punishment’ is, beweren dat ze het potentieel heeft om uit te groeien tot een toekomstige grote ster aan het muzikaal firmament. Haar debuut heeft alvast ons hart gestolen.

Op 4 maart stelt de band hun nieuwe album voor in Botanique (tickets & info).