Taylor Swift is gelukkig. Velen kennen haar van haar relatable heartbreak nummers, of van haar melodramatische popsongs. Maar ‘The life of a showgirl’ raakt je op een plek waar de singer-songwriter nog maar weinig is geweest met haar pen. Net van haar tourbus gestapt en op het punt om in het huwelijksbootje te stappen is Swift eindelijk op de plek terecht gekomen waar ze al jaren naar heeft verlangd.

Liefdesperikelen hebben altijd al een centrale rol gespeeld in het canto van Swift. Naar verluidt zat ze met het concept al te kniezen sinds de release van ‘Midnights‘ in 2022, al werd haar hart tot twee maal toe gebroken in de periode die volgde. Enter: ‘The tortured poets department‘, een singer-songwritersplaat waar Swift haar duivels ontbindt en het verdriet van zich af tracht te schrijven. Al is er licht aan het einde van de tunnel. Op de Eras-tournee leerde ze een jog met een peperkoekenhart kennen die haar (terug) doet dromen van een oprit met een basketbalring – zo zingt ze in ‘Wi$h li$t’.

Het concept van het album richt dan ook z’n pijlers op het soms tumultueuze leven op als naast het podium. De vele pluimen die het album in z’n gat krijgt qua esthetiek doet verder uitschijnen dat Swift voor een ‘Red’ meets ‘1989’ album mash-up zou gaan. Bovendien liet ze producers Jack Antonoff en Aaron Dessner even langszij liggen om pop blockbuster producers Max Martin en Shellback te bellen voor hulp. De twee schaafden het afgelopen decennium mee aan de grootste commerciële pop bangers. Al blijven de toeters en bellen hier grotendeels achterwege. Dat betekent echter niet dat Swift haar knack om een uurworm te schrijven, is verleerd. Integendeel, na enkele luisterbeurten blijven tracks als ‘Opalite’, ‘Elizabeth Taylor’ en ‘Wi$h li$t’ gemakkelijk plakken. Bombastisch à la ‘1989’ klinkt ‘The life of a showgirl’ niet.

De showgirl dient als metafoor voor de spanning tussen imago en intieme realiteit. Liefde, relaties, spotlight, verwachtingen — je hoort het allemaal meeklinken, als echo’s van haar leven in de schijnwerpers. Er zit een duidelijke wil in om dit, nu, te vieren: de show, het podium, de spotlights. Tegelijkertijd sluipt er twijfel mee: wat betekent dit allemaal, wanneer niemand kijkt? Het is een album dat speelt met contrasten: publiek & privé, show & kwetsbaarheid.

In ‘Father figure’ geeft ze voormalig platenbaas Scott Borchetta op een fraaie manier lik op stuk. Hoe hij haar in het begin van haar carrière bespeelde en gebruikte door haar muziek. Dat misbruik van vertrouwen en hoe ze daar mettertijd is mee leren omgaan en beter is door geworden is een terugkerend thema in het album. Tegelijkertijd lijkt ze in de tweede helft van de song een jonge protéjé aan te spreken opdat die niet dezelfde fouten, ervaringen, situaties zou meemaken die zij heeft meegemaakt.

In bijvoorbeeld ‘The fate of Ophelia’ spiegelt ze zichzelf aan het tragische Hamlet-personage. Het verschil is dat Swifts prins op het witte paard haar wél kwam redden. De melodramatische teksten over fictieve personages dan wel echte toneelspelers in haar leven worden verder hoofdzakelijk achterwege gelaten. ‘The life of a showgirl’ speelt zich af in het hier en nu.

Over het hier en nu gesproken: Swift deelt op ‘Actually romantic’ een dichterlijke tik uit aan Charli xcx. Het is vrij directe linkse richting de Britse die meer doet vermoeden dan dat we her en der online maar kunnen terug vinden. De song zélf geeft echter niet de gut punch die de tekst verdient. De drums slaan gewoon niet hard genoeg tegen het vlies en de beats klinken te weinig grandioos. En na enkele luisterbeurten heb je de boring Barbie en de toy Chihuahua ook wel weer gehoord. Voor Swifts doen is een nummer als ‘Wood’ gewoon beneden haar niveau.

Ten slotte is de titeltrack waar vooraf zo veel van werd verwacht – door de feature van Sabrina Carpenter. Sommige veranderingen in het instrumentale palet zijn cute en dragen bij aan die showgirl-sfeer, esthetiek en invalshoek waar het album probeert op in te spelen. De titeltrack is nochtans een commentaar over het soms tumultueuze leven van een popster. Maar al die opbouw mondt uiteindelijk niet echt uit in een grandioze finale. Geen laatste pop banger om de charts mee aan te vallen.

Bevat het album haar sterkste songwritersmateriaal? Niet bepaald. Toegegeven, daarvoor richten we ons tot andere albums. Fans hebben jaren lang gesmacht naar een echte popplaat. Wel, dit is ‘m. Dit is het album waar Swift zelf jaren naar heeft gesnakt om compromisloos terug te keren naar haar full blown pop era. ‘The life of a showgirl’ is een verslavend popgoedje waar de gruis de glitter afwisselt.