‘Punk is het nieuwe hiphop.’ Ondertussen is het al een uitgekauwde platitude, maar als er één groep is die de uitspraak rechtvaardigt, dan is het wel Ho99o9. Al sinds 2012 klinken theOGM en Eaddy als het duivelskind van Bad Brains en Old Dirty Bastard, wat hen vooral een uitstekende livereputatie opleverde.

Officieel is ‘Skin’ slechts het tweede album van Ho99o9, al kunnen we niet zeggen dat het duo sinds ‘United states of horror’ stil heeft gezeten. We zagen een resem ep’s en mixtapes verschijnen, die helaas steeds van dalende kwaliteit waren. Waar ‘Cyber cop’ tot het beste en snedigste werk van de twee behoorde, was ‘Cyber warfare’ al een wisselvalliger beestje. De ‘Blurr’ mixtape waren we eerlijk gezegd alweer vergeten. De aankondiging van een nieuwe langspeler kon twee dingen betekenen: ofwel werd die dalende lijn verder gezet, ofwel werd de focus opnieuw gevonden.

Albumopener ‘Nuge snight’ bevestigt vrijwel meteen dat dit geen vrijblijvend project is voor Ho99o9. Ronkende bassen en furieuze raps vormen een binnenkomer van jewelste, en de mitraillettedrums in de tweede helft blazen de laatste beetjes slaapzand uit je ogen. Ho99o9 klinkt razender dan ooit, en dat wil wat zeggen.

Ook uit de gastartiesten weet Ho99o9 het razendste te puren. Jasiah schreeuwt zichzelf een bezoekje naar de keeldokter op ‘Limits’, en op ‘Bite my face’ bewijst Slipknot-frontman Corey Taylor dat hij nog harder kan gaan dan zijn recente werk met z’n eigen band doet vermoeden. De verrassendste bijdrage is echter die van Blink182-drummer Travis Barker, die alle productie op zich neemt.

Je leest het goed: Travis Barker produceerde dit furieuze streepje muziek. Wij konden het ook niet goed geloven, omdat zijn eigen band net zo punk is als de misviering op zondagmiddag – om over zijn recente werk met Machine Gun Kelly nog maar te zwijgen. Op ‘Skin’ laat hij zich echter verrassend agressief en gevarieerd horen. Van het zwalpende ‘Devil at the crossroads’ over de smerige G-funk van ‘Slo bread’ tot ‘Lower than scum’ dat haast als swedish death metal klinkt. Wij hadden ook niet verwacht dat Barker voor de beste Ho99o9 plaat tot nu toe zou zorgen, maar hier zijn we dan.

Zelf heeft Ho99o9 duidelijk vooruitgang geboekt. De onstuimige punk-spirit is onaangetast, en de plaat stuitert nog steeds alle kanten op, maar toch voelt ‘Skin’ gebalanceerder en coherenter dan voorgaande projecten. Slechts een enkele keer verliest Ho99o9 de teugels: het nummer ‘Skinhead’ evolueert iets te abrupt van clichépunk naar slam poetry tot hardcore breakdowns, zonder dat het allemaal steek houdt. Verder weet het duo verrassend vlot de kortste weg naar wanhopige vagevuurrock (‘Speak of the devil’) naar verpletterende industriële chaos (‘Protect my bitch pt. 2’) te vinden. Die laatste track is daarentegen het bewijs dat je bij Ho99o9 nog steeds liefst niet te aandachtig naar de teksten luistert, maar wie zich op de energie concentreert zal niet teleurgesteld worden door ‘Skin’.