Kevin Imbrechts heeft als Illuminine zijn derde soloplaat uitgebracht. Het sluitstuk van de trilogie, die de toepasselijke titel ‘#3’ draagt, klinkt volumineuzer dan zijn voorgangers. De ambient-invloeden zijn nog prominenter geworden en bijgevolg is deze plaat een oase aan rust in de alomtegenwoordige hedendaagse drukte. Nummer drie in de reeks toont wat Imbrechts op vijf jaar tijd allemaal bijleerde én wat hij allemaal heeft doorstaan.

Wat Illuminine precies inhoudt, valt niet zo gemakkelijk samen te vatten. Je mag je verwachten aan melancholische, instrumentale muziek die balanceert tussen ambient en neo-klassiek. Je hoort gitaren, piano, strijkers en synths waarbij het reverb-pedaal nooit ver weg lijkt. Alsof dat nog niet genoeg is, hoor je de echo’s van je eigen gedachten weerkaatsen tegen de stiltes in je eigen gehoorgangen. Illuminine is tijd nemen en bezinnen.

Wanneer Imbrechts muziek schrijft, ziet hij beelden die passen bij wat hij op dat moment aan het componeren is, meestal visualisaties van landschappen. Het volledige idee hierachter kan je lezen in het interview dat eerder op onze website verscheen.  Wanneer hij klaar is met experimenteren in de eigen huiskamer, trekt hij richting IJsland om daar alles op te nemen, want, laten we eerlijk zijn, die natuur laat weinig aan de verbeelding over. Illuminine kent amper vocale ondersteuning met uitzondering van de twee samenwerkingen op deze plaat met de IJslands-Amerikaanse zangeres Hannah Corinne. Zo hebben we het reeds uitgebrachte ‘Dying flame’, een pakkend nummer dat dankzij het vocale aspect nog fragieler wordt. Naar het einde van ‘#3’ krijgen we ‘Fright’, waar ongeveer vijf minuutjes werk aan was. Imbrechts stuurde een instrumentale demo op naar Corinne, waarop zij even later een iPhone-opname terugstuurde van een probeersel, en het is díe originele opname die je nu op het album hoort.

Illuminines muziek komt tot stand in volledig isolement, zo tracht Imbrechts de invloeden van buitenaf zo lang mogelijk te vermijden. Op die manier heeft hij het gevoel dat Illuminine voor quasi 100% baadt in eigenheid en authenticiteit. De filosofie van de eenzaamheid doordringt vervolgens de sfeer van zijn muziek. Wanneer je naar ‘#3’ luistert, voel je je alleen, al is het niet op een uitzichtloze en lotsbepalende manier. De hoofdstemming is triestig, toch is het verre van deprimerend. Alsof er altijd net dat tikkeltje zonneschijn is dat zachtjes op je schouders rust om je te zeggen: “Het komt goed, nu misschien nog niet, maar ooit”.

Er is een duidelijk, instrumentaal verhaal dat Imbrechts ons probeert te vertellen. Waar voor hem deze plaat een vorm van therapie was (Imbrechts kreeg te kampen met ernstige angststoornissen), legt hij nu de bal in ons kamp om zijn muziek te gebruiken tijdens moeilijke periodes en er ons eigen verhaal mee te creëren. De ideale sfeerschepping is er alvast: eerst heb je de intro die lichtjes alles in scène plaatst, waarbij de strijkers ons volledig vervoeren en later alleen achterlaten met de gitaar die zachtjes tokkelt tot in de eenzaamheid. Verder mijmeren doen we met een hele reeks aan mysterieuze nummers die zowel een fabelachtig karakter als iets unheimlich in zich dragen.

De rode draad doorheen de langspeler is ‘Apprehension’, dat bestaat uit vier tussenstukken met een bepaalde atmosfeer die als het ware telkens een hoofdstuk aankondigen. Het eerste bevat alomtegenwoordige strijkers die een soort van grootsheid omvatten, alsof je de naderende apocalyps kan ruiken. Het tweede deel geeft ons een melancholische piano die in een witte, lege ruimte lijkt te staan. Het is er koud, kil en je loopt er volledig verloren op je eentje. Deel drie is dan weer de voorbode van een ommekeer, het futuristische buitenbeentje van de plaat die als een aanval op je hoofd klinkt. We bevinden ons hier te midden van de – instrumentaal erg interessante – storm. Ten slotte is er natuurlijk ‘Final part’ waar de piano terugkeert, al is hij deze keer veel zelfverzekerder, de pauzes tussen het slaan van de toetsen zijn weloverwogen en de galm voelt niet meer zo leeg aan als ervoor. Het is eerder als een warmte die zich als een zachte sjaal om je heen drapeert. Vervolgens vervagen deze klanken op een manier die je verbouwereerd achterlaat in de duisternis gevuld door troost.

Dat we in onze inleiding ‘trilogie’ vermelden, is niet zo lukraak gekozen, want zo benoemt Imbrechts het graag zelf. Elke album heeft zijn eigen sfeer en kleur: dat deze derde vooral zwart-wit oogt, staat voor de sobere en donkere periode waar hij zich door ploeterde. In combinatie met het slijten van de jaren uit zich dit in een muzikale maturiteit, ‘#3’ klinkt veel doordachter dan zijn voorgangers. Wie er bewust voor kiest om de platen ook in numerieke volgorde te beluisteren, hoort een duidelijke evolutie en een verhaal. Nummer drie sluit de trilogie op een waardige manier af. Verder is Illuminine gewoon een fantastische remedie tegen alle drukte, het equivalent van een beetje ademruimte. Neem af en toe wat tijd voor jezelf en laat je onderdompelen in het auditieve landschap van Kevin Imbrechts, je zal er rust, troost en zelfbegrip vinden.

Illuminine speelt binnenkort in Tongeren (24.11, De Velincx), Mechelen (01.12, Schouwburg), Leuven (04.12, Schouwburg), Dilbeek (08.12, Westrand), Evergem (09.12, CC Evergem), Antwerpen (11.12, Arenbergschouwburg), Zaventem (14.12, CC Factorij), Roeselare (22.12, De Spil), Hasselt (13.02, CC Hasselt) en Dranouter (29.03, Muziekcentrum).