Goede artiesten kopiëren, geweldige artiesten stelen. Volgens die aloude wijsheid moet Stereolab wel een érg geweldig groepje zijn. De muzikale kleptomanen pikken sinds 1990 uit meer genres dan een mens doorgaans vingers heeft. Links griste de band een stevige brok krautrock mee. Rechts werden invloeden uit exotica en loungemuziek meegesmokkeld. Alsof dat niet genoeg naar conservatoriumgedoe rook, werd het geheel afgewerkt met een elegante chanson-touch. Gewoon, voor de kunst. Gevolg: zowat elke zichzelf respecterende muziekblog of -snob ging door de knieën voor de Frans-Engelse indie chouchous. Maar vooral: Stereolab werd zowat een genre op zich.

Rijst de vraag: is het misschien niet een beetje lui dat de band op ‘Instant holograms on metal film’ alweer hun kenmerkend ratjetoe voorschotelt? Zou hun comeback niet wat vernieuwing kunnen gebruiken? Voorganger ‘Not music’ dateert alweer uit 2010. Zelfs de door space age-geïnspireerde albumtitel grenst aan de zelfspot. Om op die voorgaande vragen antwoord te geven, rijst alweer een vraag: wat deert verandering als je sound na 35 jaar nog altijd lentefris, speels en inventief klinkt? Fans van het eerste uur krijgen op ‘Instant holograms on metal film’ misschien geen verrassingen voorgeschoteld. Wél dertien kleinoden van songs, samen goed voor een uur hoogstaand, arty popplezier.

Hoogtepunten aanstippen is moeilijk, maar vooral oneerlijk. ‘Instant holograms on metal film’ is zo’n album dat je van de eerste tot de laatste seconde over je heen moet laten spoelen. Als er écht een piekmoment moet worden aangewezen, dan is het wel de suite ‘Melodie is a wound’. Wat begint als een dwarse popriedel met de kenmerkende onderkoelde zang van Lætitia Sadier muteert gaandeweg naar een hybride tussen krautrock en wah-wah-gitaren. Even later mag een buitenissige saxofoon van de ketting. Net als je denkt dat je de puzzel is gelegd, valt er een streepje wulpse bossanova binnen. Zeven minuten en evenveel stijlbreuken later is het zonneklaar: Stereolab kán het nog.

Ook de rest van het album zit als het raderwerk van een horloge in mekaar. Er is folktronica waarin marimba’s en analoge spielerei met elkaar bekvechten (‘Immortal hands’). Elders doet de band je op het downtempo-nummer ‘Le coeur et la force’ zweven. ‘Electrified teenybop!’ klinkt dan weer als Kraftwerk met pretpillen achter de kiezen. Eclecticisme als grootste troefkaart, dus.µ

In ‘If you remember I forgot how to dream pt. 1’ wordt er gepalaverd over de nood aan pacifisme (“J’appartiens à la terre/Je dis non à la guerre“), vervreemding en andere zaken waarvan we wilden dat ze niet zo relevant waren anno 2025.

Als de laatste helft van dat prachtige tweeluik het album uitgeleide doet, is die bittere smaak gelukkig al weggespoeld. ‘Instant holograms on metal film’ is een retro-futuristische dagdroom waarin het aangenaam verdwalen is. Laat dat nu exáct zijn wat een mens dezer dagen al eens kan gebruiken. Men zegge het voort.