Weer een zoon van de stad Atlanta die zijn vleugels uitslaat. Maar J.I.D. is de vreemde eend in de bijt. Geen Gucci Mane in de studio deze keer, geen Zaytoven achter de knoppen. J.I.D. sprong in 2017 op de kar van J. Cole zijn Dreamville Records en na het vorig jaar verschenen ‘The never story’ is het nu tijd voor ‘DiCaprio 2’, zijn tweede langspeler.

Een ambitieuze titel die nogmaals in de verf wordt gezet door de hoes, waarop we een jonge Leonardo DiCaprio zien. Het zal de verkoop alvast niet schaden als de jonge god dromerig voor zich uit staart in de rekken. Het zet wel de toon: ‘DiCaprio 2’ shoots for the stars. Zo liet J.I.D. bij de release weten dat hij specifiek voor de maandag na Thanksgiving koos om ‘het momentum’ voor hem alleen te hebben. Evenzeer sprak hij stoere taal door TDE, het label van onder meer Kendrick Lamar, uit te dagen en aan te kondigen dat Dreamville de strijd zou aangaan met die gouden standaard.

Die stoere praat moet natuurlijk nog in de praktijk omgezet worden en daarvoor schakelde J.I.D. de ene na de andere hippe, relevante naam in. Achter de knoppen vinden we onder meer de rijzende ster Kenny Beats terug, alsook J. Cole, de betreurde Mac Miller en de halfgod DJ Drama. Verder komen ook A$AP Ferg, Ella Mai, BJ The Chicago Kid, Method Man, Joey Badass en 6Lack rappen. Een stevig rijtje A-listers.

Die mooie accolades weten zich gelukkig wonderwel te vertalen naar de muziek. ‘DiCaprio 2’ klinkt coherenter en meer gefocust dan ‘The never story’, niet in het minst omdat J.I.D. zelf hoorbaar stappen gezet heeft in zijn schrijven. Hij haalt het zelf al aan in ‘Slick talk’, het eerste echte nummer van de plaat, waarin hij zichzelf beschrijft als de nieuwe rapgod. Ietwat clichématig (welke rapper doet dat niet?), maar zijn flow werkt verslavend. Hetzelfde kan gezegd worden van ‘Westbrook’, dat thematisch dicht bij ‘Slick talk’ aanleunt. A$AP Ferg probeert de show te stelen, helaas verdrinkt zijn hook in het niets bij de bars van J.I.D..

Het is vooral de snelheid waaraan hij zijn woorden uitspuwt die indrukwekkend is. Zoals op ‘Off deez’, waarin hij samen met J. Cole kipkap maakt van hun criticasters. Uitvoerig beschrijven ze hoe ze hun ‘haters’ van kant kunnen maken. Het tempo waaraan beide heren rappen is ongewoon hoog en met de nummers hier kunnen ze inderdaad vrij moeiteloos de strijd aangaan met de Schoolboy Q’s en Kendrick Lamars van deze wereld.

Wanneer het tempo dropt is J.I.D. niet minder indrukwekkend. Leadsingle ‘151 rum’ leunt nog vooral op de moddervette productie van Nice Rec en Christo, maar ‘Off da zoinkys’ laat J.I.D. echt schitteren. Beheerst en accuraat beschrijft hij drugsproblemen op een eerlijke, harde manier. Het tempo zakt nog meer in ‘Tiiied’, waar hij samen met stadsgenoot 6Lack vervaarlijk dicht tegen r&b begint aan te schuren. Samen bezingen ze de verschrikking die de vrouw is, om daarna op hun nummer gezet te worden door de engelenstem van Ella Mai. Dat thema wordt nog lichtjes verder uitgediept in ‘Skrawberries’, waarin BJ The Chicago Kid de hook voor zijn rekening mag nemen. Het resultaat is een lichtvoetig niemendalletje waarin de jazzbeats weelderig tieren. Leuk, al hebben wij hem toch liever bars spittend.

Een ander verhaal is ‘Hot box’. De weedgeur ruik je al van kilometers afstand, al kan niemand iets anders verwacht hebben als Joey Badass en Wu Tang Clanner Method Man mee de dienst komen uitmaken. Leuke track, al hebben we toch de indruk dat beide jonge honden zich ietwat moeten inhouden om Method Mans trage stijl ten volle tot zijn recht te laten komen. De beats klinken ook een beetje gedateerd en iets minder scherp dan wat we eerder op ‘DiCaprio 2’ hoorden. Afsluiten doet J.I.D. wel meesterlijk. Op ‘Mounted up’ speelt hij met flows en stijlen, terwijl ‘Just da other day’ zo eentje is die je repeatknop naar de kloten helpt. En dan zwijgen we nog over het ambitieuze en krachtige ‘Despacito too’ en de eerder uitgebrachte single ‘Hasta luego’.

‘DiCaprio 2’ is een pareltje. De mainstream-doorbraak zit er hier waarschijnlijk niet in voor J.I.D., maar wie zijn hiphop graag scherp, vol goeie lyrics en met gevoel voor humor wil, zit bij deze jonge knaap meer dan goed. De concurrentie met TDE aangaan klinkt na het horen van dit album zelfs niet eens meer zo gek.