Jay Brannan is een Amerikaan die zijn carrière begon als acteur, maar drie jaar geleden zijn debuutplaat uitbracht. Ondertussen is opvolger ‘Rob Me Blind’ aangekomen.
In België krijgt Milow soms het imago van melige singer-songwriter aangemeten. Indien je er ook zo over denkt is deze plaat wellicht geen aanrader. Feit is dat het album melig begint. ‘Everywhere There’s Statues’ laat de sound van Brannan horen: rustig en simpel gitaarspel en een zeemzoeterige manier van zingen. Bovendien worden er strijkersarrangementen toegevoegd die niet echt op hun plaats lijken te zitten. Wanneer we hierop focussen, vindt de perfectionist in ons het zelfs storend. De eerste indruk is dus niet de sterkste. Een ander feit is dat de plaat melig blijft. Nummers als ‘Beautifully’, ‘The Spanglish Song’ en ‘Rob Me Blind’ brengen geen verrassingen met zich mee en raken ons dus ook niet echt. Wanneer Brannan in ‘La La La’ ook nog eens gaat zingen over hoe moeilijk het is om een goede song te schrijven wordt het wel heel pijnlijk.
Is deze plaat dan door en door oninteressant? Nee, we kunnen zeggen dat ‘Myth of Happiness’ en ‘The State Of Music’ duidelijk een idee met zich mee dragen, we geloven in deze songs. Jammer genoeg wordt steeds dezelfde uitvoering gebruikt. Ongetwijfeld kan Jay Brannan met dit album scoren op een ietwat commercieel radiostation. Ongetwijfeld zullen fans van onder meer Ed Sheeran dit topvoer vinden. Maar ongetwijfeld voelt het voor veel muziekliefhebbers aan als herkauwd materiaal.