Wat is er gebeurd met Joan As Police Woman? Na de positieve en lichtvoetige soulklanken van ‘The deep field’ uit 2011 en ‘The classic’ uit 2014, slaat de artieste een heel andere weg in op ‘Damned devotion’. Het is reeds het vijfde album uit haar repertoire, maar het eerste waarop Joan Wasser ons zo openhartig laat kennismaken met haar meest donkere en zwaarmoedige gedachten – en dat in maar liefst twaalf nummers.

Dromerig doch melancholisch, zwaarmoedig maar toch hoopvol; met opener ‘Wonderful’ zet de zangeres meteen de toon voor de rest van haar album. Ze geeft aan dat het een reis zal worden door wateren die tegelijk prachtig en duister zijn. Niets blijkt minder waar wanneer haar karaktervolle stem ‘Warning bell’ inleidt, een nummer over haar eigen onschuld en naïviteit die zowel verblindend als onmisbaar is. “I never see it coming”, zingt de New Yorkse rechtuit, een eerste pijnlijke bekentenis die meteen aanduidt wat voor belangrijke rol zelfreflectie op de plaat vervult. Hoewel de vibe van de plaat anders dan die op vorige albums, is er aan Joans talent voor simpele maar pakkende songteksten niets veranderd.

Met songs als ‘Tell me’, ‘Steed (for Jean Genet)’ en ‘Damned devotion’ bewijst de zangeres dat melancholie niet altijd beklemmend hoeft te zijn, maar dat het ook perfect gecombineerd kan worden met dansbare ritmes. Voorgenoemde nummers steken echter bleekjes af tegen ‘The silence’, waarin groovy drums, onrustige pianofills en dreigende backing vocals een spanning creëren die geen enkele luisteraar onberoerd laat. Met deze song wil Joan ook een politiek-maatschappelijke boodschap de wereld insturen: “It’s the silence that’s dulling the blade”. Kijk maar uit, stilte maakt het zwaard van de revolutie bot. Ook in het heerlijk bluesy ‘Rely on’ is zo’n onderliggende, onheilspellende toon aanwezig.

Na die korte maar bondige climax keren de rust en de weemoed terug met ‘What was it like’ en ‘Talk about it later’. Ondanks de nieuwe deuntjes en ritmes, begint het toch allemaal een beetje hetzelfde aan te voelen. Na tien nummers ziet het ernaar uit dat we de boodschap wel hebben begrepen. Afsluiter ‘I don’t mind’, dat een meer uitgesproken dromerig karakter heeft, weet ook niet echt meer te verrassen.

Ondanks dat dipje naar het einde toe is ‘Damned devotion’ een geslaagde plaat die vooral emotioneel inslaat als een bom. De nummers zijn stuk voor stuk als gitzwarte wolken met zilveren randjes. Joan As Police Woman slaagt erin om haar diepste droefenis bloot te leggen zonder te vervallen in pessimisme, een moeilijke opdracht die ze op een prachtige manier tot uiting brengt.

Wie Joan As Police Woman live aan het werk wil zien, kan op 2 april 2018 afzakken naar de Botanique in Brussel (info & tickets).