Johnny Marr laat al zo’n dertig jaar muzikale sporen achter. De wapenfeiten van de gitarist zijn bijna ontelbaar geworden. Of het nu bij één van de meest invloedrijke Britse groepen The Smiths was, bij The The of The Cribs, Marrs stempel werd altijd op het werk gedrukt. Wij zijn heus niet de enigen die dat inzien: een paar weken geleden kondigde NME nog aan dat Johnny Marr dit jaar de Godlike Genius Award zal winnen, waarmee hij in een select groepje terechtkomt waartoe onder andere U2, The Cure, en Noel Gallagher behoren.
Dat Marr dikwijls zijn medewerking verleende had als gevolg dat hij zich nooit echt solo profileerde, al verzorgde hij in 2003 wel de leadvocals voor ‘Boomslang’ van Johnny Marr and The Healers. In 2013 is het er eindelijk van gekomen. Johnny Marr brengt met ‘The Messenger’ zijn eerste soloplaat op de markt.
Wie de plaat opzet en ‘The Right Thing Right’ hoort kan niet anders dan denken aan het werk van The Smiths. Toch is het nummer geen volledige déja-vu, na de intro krijgt de song meer kracht en horen we een typische britpopsound. Niet slecht, dat mengseltje van Oasis en The Smiths. Wie de titel ‘I Want The Heartbeat’ hoort denkt misschien aan muziek die warm aanvoelt. Nochtans begint deze met een heerlijk ijle riff die het nummer een snedigheid geeft die je eerder zou koppelen aan een beginnend gitaargroepje.
Nog zo’n lied dat zonder de riff helemaal niets zou zijn is ‘The Messenger’. De titelsong van het album steunt met zijn melancholische zang op een ijskoude statige gitaarlijn. In ‘European Me’ krijgt Johnny Marr dan weer de hulp van enkele zoete vrouwenstemmen in het refrein.
Je hoort het, Johnny Marr is nog altijd op zijn best wanneer hij gewapend met zijn zessnaar een song volledig kan indringen. Bovendien gaat het zingen hem ook wel af, al moeten we zeggen dat het laatste deel van de plaat de minst beklijvende nummers bevat. Dit kunnen we juist toeschrijven aan het ontbreken van prominente gitaarstukjes en een goed tempo. Gelukkig wordt er afgesloten met ‘Word Starts Attack’, dat het opwindende gevoel weer terugbrengt.
Marr wordt dit jaar 50, met ‘The Messenger’ bewijst hij dat dit niks hoeft te betekenen. Jong van geest en jong in de vingers. Van sleet is nog geen enkel spoor te vinden.
Verdeeld door Rough Trade