Dat bij het horen van The Voidz geen belletje gaat rinkelen, is niet meer dan normaal. Daarom koos Julian Casablancas ervoor om ook zijn eigen naam in het groot op de hoes te zetten. Een goede zet, want de talloze adepten van The Strokes zullen ongetwijfeld geïnteresseerd zijn in wat de frontman van die groep hier op zijn tweede soloplaat laat horen. ‘Tyranny’ is de opvolger van het in 2009 verschenen ‘Phrazes for the young’, een album waarop het typerende stemgeluid van de artiest gecombineerd werd met nummers die je terugbrachten naar de jaren 80. Maar Julian zou zichzelf niet zijn als hij in herhaling zou vallen.
Dat het artwork erg donker is, is geen toeval. Opener ‘Take me in your army’ baadt in een erg mysterieuze sfeer met lead vocals die er eerder zweverig bovenop liggen. ‘Crunch punch’ klinkt al heel wat meer als wat we verwachtten: hoekige rockmuziek waarop Casablancas zijn stembanden kapot schreeuwt zoals alleen hij dat lijkt te kunnen. Ook ‘M.utually A.ssured D.estruction’ voelt aan als een twee minuten en een half durende wervelstorm van woest geweld. Single ‘Human sadness’ laat voor het eerst het gaspedaal wat los en neemt je elf minuten lang mee in een mistroostige, psychedelische trip.
Het lijkt alsof we eerder positief zijn over wat we tot nu toe hoorden, maar het voelt toch wat dubbel. De songs zijn heel druk en erg over the top geproduced. Daar knelt het schoentje wat ons betreft toch wat. Ook op opvolgers ‘Where no eagles fly’ of ‘Father electricity’ kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de liedjes pas goed genoeg waren voor Casablancas wanneer ze volgestouwd werden met overstuurde effecten. Ook muzikaal houdt het niet altijd steek: vaak worden alle regels van de muziekesthetiek overboord gegooid en loop je als luisteraar verloren.
‘Tyranny’ duurt net iets langer dan een uur en we ploeteren ons dan ook een weg door de zwarte brij die Casablancas en The Voidz doorheen onze luidsprekers gieten. Vlak voor het einde krijgen we met het moeilijk beginnende ‘Dare I care’ toch nog enige houvast aangereikt. De afsluitende gitaarsolo doet ons misschien zelfs voor het eerst echt opgelucht ademhalen. Onze verlichting is echter van korte duur, want ‘Nintendo blood’ is ondanks zijn titel een zeer overbodig nummer en op hekkensluiter ‘Off to war…’ horen we een overstuurd orgel dat de eindsprint bijna ondraaglijk maakt.
We kunnen concluderen dat ‘Tyranny’ eerst en vooral een kunstplaat geworden is. Casablancas tast met veel zin voor avontuur de grenzen van de muzikale conventies af en af en toe slaagt hij daar ook in, maar veel vaker duiken toch termen als ‘pokkeherrie’ en ‘ketelmuziek’ op. Gelukkig heeft de man wel al heel wat krediet opgebouwd, waardoor we ‘Tyranny’ gerust verbloemend een minder geslaagd experiment willen noemen. Die hard-fans die het ervoor over hebben om de psyche van de plaat te doorgronden, zullen ongetwijfeld onder de vele lagen nog geniale stukjes muziek ontdekken. Laat het ons gerust weten, wij bedanken vriendelijk voor die eer.
Julian Casablancas+The Voidz live aan het werk zien kan binnenkort in Antwerpen (Trix, 10.12, info en tickets) en Amsterdam (Melkweg, 12.12, info en tickets).
Julian Casablancas+The Voidz website
Album verdeeld door V2
