De aanloop naar ‘Ye’ is op z’n minst speciaal te noemen. Kanye keerde na een noemenswaardige afwezigheid terug naar zijn geliefkoosde platform Twitter om een aantal pseudofilosofische gedachten met ons te delen. Heel Kanye, en aanvankelijk ook heel onschuldig. Wat daarop volgde zorgde echter wel voor oproer: de rapper uitte zijn liefde voor Trump en liet verstaan dat hij slavernij een keuze vindt. Het ging hier om mentale slavernij en niet over de katoenplantage verduidelijkte hij later, maar het kwaad was geschied. Is Kanye na zijn uitbarsting op de Saint Pablo Tour en zijn opname in het ziekenhuis opnieuw aan het worstelen met mentale gezondheid? Een nieuw album dat even later werd aangekondigd en aanvankelijk ‘Love everyone’ zou heten, moest duidelijkheid scheppen. De fans waren alvast sceptisch. Een paar flarden van het exclusieve luisterfeestje in Wyoming kreeg de massa wel op het puntje van z’n stoel.

Kanye kiest, net zoals op ‘DAYTONA’ van Pusha T, voor slechts zeven nummers. Een groot contrast met het bomvolle ‘The life of Pablo’. Alle voorgaande gebeurtenissen deden een politiek getinte plaat vermoeden, maar Kanye houdt het heerlijk persoonlijk. Het album draait om zijn relatie met zijn vrouw, dochter, het publiek en zijn eigen geest. ‘Wouldn’t leave’, zijn schijnbare toewijding aan Kim Kardashian, prijst haar om bij hem te blijven ondanks al zijn onnozel gedrag en klinkt bijwijlen berouwvol. Op ‘Violent crimes’ vertelt hij hoe het hebben van een dochter zijn beeld van vrouwen heeft omgegooid. Wel vreemd dat dit volgt nadat hij zijn steun betuigt aan Russel Simmons, die eerder beschuldigd werd van seksueel misbruik. En de rare opener ‘I thought about killing you today’ zoekt naar schoonheid in de duisternis. De keuze om de langspeler ‘Ye’ te noemen en de met een iPhone genomen cover versterken het persoonlijke karakter.

Voor de productie duikt Kanye diep in zijn omvangrijk repertoire en combineert oud en nieuw moeiteloos. Hij wisselt af tussen dunne, hypermoderne stijlen en soulvolle composities die terugblikken op het begin van zijn carrière. ‘Yikes’ waarop superheld West een heel medicijnkabinet in zijn kas slaat, kan zo tussen de nummers op ‘The life of Pablo’ geschoven worden. De teksten zijn provocerend maar blijven over het algemeen aan de oppervlakte. Wel zijn de bars snediger en levendiger dan op het vorige album.

‘Ye’ is zo Kanye als maar zijn kan: qua productie een omvattende samenvatting van zijn loopbaan en hier en daar een lijn over Kim Kardashian en zijn eigen genialiteit. Diepe, intelligente inzichten worden afgewisseld met absurde statements en puberale verses. En toch werkt het. Geen enkele artiest ter wereld kan met zulke teksten wegkomen. Kanye is geen tekstueel zwaargewicht zoals zijn mentor Jay-Z of Kendrick, maar hij heeft het hart op de tong en slaagt er als geen ander in om een levendig beeld van zijn wereld en gedachten te schetsen, hoe geschift of onaards dat ook mag zijn. Het is een rollercoaster van 23 minuten en dat is precies lang genoeg. Te midden van alle controverse en argwaan toont Ye dat hij nog steeds perfect weet hoe je een goede plaat maakt.