Keiki is een duo uit Brussel, eentje dat satanische pop/spookachtige rock brengt dan nog wel. Met ‘Popcorn from the Grave’ hebben ze hun derde album uit.
Satanische pop? Say what? Het blijkt een combinatie van vreemde, overstuurde, catchy gitaarlijnen en al even rare lyrics die op een depressieve toon worden gebracht. De hele plaat is gebaseerd op de vreemde, zware, trage riffs die de onderkoelde stem van Dominique van Kapellen-Waldock moeten ondersteunen. Deze riffs doen wat ze moeten doen: hypnotiseren, uithalen en hier en daar een kopstoot uitdelen.
Met gitaarlicks alleen maak je echter geen plaat, en daar schiet Keiki wat te kort. De percussie wordt verzorgd door een standaard drummachine, rare synthgeluiden zijn aanwezig en een bas valt af en toe in. Toch is dit niet genoeg, het geheel valt wat karig uit, mist melodie. De hypnotiserende stem van Kapellen-Waldock is leuk de eerste paar nummers maar gaat al gauw irriteren, net als het gortdroge overstuurde gitaargeluid van Raphaël Rastelli en die cliché drummachine. De teksten passen bij de muziek, en bevatten erg vreemde nonsens. ‘Full Body Wolf’ gaat over iemand die voor het eerst een wolf vilt en daarbij hulp nodig heeft, ‘Hiroshima – Nagasaki’ over de genoemde steden net na de kernaanval: “It’s no fun being dead, well nobody said it was”.
Er staan een aantal goede nummers op ‘Popcorn From The Grave’. ‘Hiroshima – Nagasaki’ leunt aan bij stonerrock en beukt lekker door. ‘Hotel Saint Amour’ is een erg trippy song. ‘Her Being Sick’ is dan weer een erg zwaar, donker repetitief lied. Het is hier dat Keiki laat zien dat het meer kan dan enkel een goede riff maken, dat het met gemak een donkere, hypnotiserende sfeer kan scheppen.
Over het algemeen horen we te weinig diepgang, te weinig melodie. Desalniettemin bevat het album hier en daar een hoogtepunt.
Keiki live zien kan binnenkort onder meer in Gent (Kinky Star, 14.10, meer info) en Brussel (Café Central, 23.10, meer info en Magasin 4, 10.12, info & tickets).
Album verdeeld door Cheap Satanism Records